Plotseling valt alles uit elkaar en heb je niets meer

afbeelding van crushed

We hadden al meer dan 13 jaar een relatie (waren al 18 jaar vrienden) en alles leek geheel goed te gaan.

Enige moeilijke dat plaatsvond was dat mijn vriendin eind vorig jaar in het buitenland ging werken en we elkaar minder zagen, maar het wel probeerde goed te laten werken. Met kerst was ze nog speciaal teruggekomen en hadden we een fantastische twee weken. Het afscheid was weer lastig op het vliegveld, maar we waren al aan het plannen voor april dat ik naar haar zou komen.

Door omstandigheden moest ze plotseling terug uit het buitenland naar huis toe en toen ging het voor mij vanuit het niets mis. Het is nu bijna drie weken geleden dat ze het plotseling van de een op de andere dag uitmaakte en meteen alle zaken begon te regelen (we woonden samen). Ik heb nog geprotesteerd en geprobeerd het te voorkomen, maar niets werkte.
Ze voelde zich minderwaardig omdat ze later klaar was met haar studie, een studieschuld heeft en die vol moet afbetalen omdat ze met mij samenwoont (ze wilde het zelf altijd pertinent zelf betalen) en minder verdiende. Ik kon daar niets aan doen, het lag niet aan mij maar het was toch zo en daarom werd het gevoel minder. Ik kan helemaal niets met deze reden, ze lijkt vrijheid te willen, maar we hadden alle opties kunnen bespreken en dat heeft ze geheel niet gedaan.

Ze zit nu weer in het buitenland, en ik word thuis helemaal gek. Ik ga alle kanten op, kan niet stoppen eraan te denken. Wat kan ik doen, wat heb ik fout gedaan. Ik kan haar niet loslaten, stuur haar berichten probeer een opening te creëren. Fout, ik weet het, maar zo moeilijk om niet te doen. Ik kan er gewoon niet bij dat het opeens uit het niets verdwenen is, die fantastische relatie die we hadden. Dat ze daar geen enkel gevoel meer voor heeft. ik snap het gewoon niet. Hoe kan ik stoppen met nadenken, hoe kan ik (ooit weer) vooruit kijken.
Ik slipe altijd zo makkelijk, maar nu lukt slapen nauwelijks, enkele uren en als ik wakker wordt begin ik meteen na te denken en dat kan ik maar niet stoppen

Hoe moet ik nu verder, want ik was geheel tevreden in de relatie en heb nog maar een echte vriend die ik minder zag gedurende de jaren (en die krijgt opeens van alles over hem heen gegooid) en mijn familie dat is het. Nu kom ik erachter hoe lastig ik het mezelf gemaakt heb. 37 jaar zijn en weer op je ouders moeten steunen.
Tot overmaat van ramp ben ik vorige week ook nog boventallig verklaard in een reorganisatie in het bedrijf, wederom ligt het niet aan mijn functioneren. Maar nu heb ik de afleiding van werk niet eens meer, moet ik me bezighouden met juridische zaken en een sociaal plan. Al mijn aandacht zou hier naartoe moeten gaan, maar ik kan alleen aan haar denken, aan ons. En nu ik hard nodig heb, geeft ze geheel niet thuis.

Ik voel me momenteel erg waardeloos, binnen drie weken mijn relatie van 13 jaar verloren en mijn baan verloren, hoe ga je daar mee om?

afbeelding van Warheart1985

Re:

Beste Crushed,

Wat moet jij een ongelooflijk leeg gevoel hebben, nu. Dat kan ik mij heel erg goed voorstellen.

Uit eigen ervaringen: Was jouw vriendin mogelijk een paar jaar jonger dan jij? Uit je verhaal lijkt het alsof ze besloten heeft dat ze zich niet definitief wil binden. Misschien dat die realisatie bij haar gekomen is door het werken in het buitenland?

Ik snap dat je hier natuurlijk niks mee kunt verder, want voor jou was de toekomst een heel eind uitgestippeld.

Ik kan niet meer zeggen dan: neem de tijd en denk aan jezelf. Ook al lijkt alles nu zo zwart als de nacht, er zullen betere tijden komen (hoe cliché het ook klinkt). Weet voor jezelf dat het niet aan jou heeft gelegen, dat jouw liefde naar haar puur en volledig is geweest.

Heel veel sterkte!

afbeelding van crushed

bedankt

Beste Warheart,

Bedankt voor je reactie!

Ze is even oud als mij, maar je zit denk ik wel in de goede richting (al vul ik dat in, want duidelijke antwoorden heb ik (nog) niet gekregen op de waarom vragen). We zijn tegelijk begonnen met studeren maar doordat ze haar studie door omstandigheden pas veel later heeft afgemaakt begint ze nu pas aan het vervolg, en lijkt ze te ontdekken dat dat veel beter te doen is zonder verplichtingen. Het is lastig om samen een plek te vinden waar je allebei naar tevredenheid kan werken, maar we hadden het daar veel over en probeerde oplossingen te vinden. Het komt dus wel hard aan dat ze nu besloten heeft dat het makkelijker is zonder mij en vooral dat dat genoeg lijkt te zijn om al het gevoel voor ons te laten verdwijnen.

En dat ik niet de kans heb gekregen en ook niet meer lijk te krijgen om het wel te laten werken is erg lastig te accepteren. Het liefst zou ik haar dwingen om een poging te wagen (om het gevoel uit te drukken, zal het niet in het echt doen), dat er een clausule in de liefde was die dat verplicht stelde, want voor mijn gevoel hadden we het fantastisch kunnen hebben.
Rationeel kan ik er soms heel redelijk over denken, dat ik door moet. Maar helaas speelt het gevoel momenteel een heel grote rol en ook het maar blijven nadenken over wat als, wat doet ze nu, hoe kan ik .....etc.

nogmaals bedankt voor je reactie, het is goed dat er een site als deze is.

afbeelding van Warheart1985

Re:

Beste Crushed,

Het is heel begrijpelijk dat dit het eerste is waar je 's morgens mee op staat en het laatste waarmee je 's avonds naar bed gaat. Het is ook allemaal nog heel vers nu. Ik ben het ook erg met Kroegtijger eens: zolang jouw ex(vies woord, ik weet het) niet de wil heeft om jou iets uit te leggen, gaat er ook geen duidelijkheid komen.

Korte schets: Ik zelf ben na een relatie van ruim 10 jaar op een minstens zo lullige manier "gedumpt" als jij, waar ook nog eens door mijn ex(weer dat vieze woord) vreemdgegaan werd.

Vanuit die situatie kan ik je mijn eigen ervaring van nu geven: Ik weet niet of ik nog wel daadwerkelijk een waarom wil weten. Het is gebeurd... Ja, er had een heel mooie toekomst in het verschiet kunnen liggen (zowel bij jou als bij mij) maar dit soort gedachtes houden ook het "rouw" proces tegen. Na een ruime anderhalve maand nu in mijn geval, begint steeds meer de blik naar: wat ga IK van de toekomst maken en waar wil IK momenteel heen. Dit zal voor jou ook gaan gebeuren.

Daar zit overigens geen tijd aan verbonden, begrijp me niet verkeerd! Misschien dat jij dit over twee weken al hebt (hopelijk met bijvoorbeeld een schitterende nieuwe baan) misschien duurt het wel een stukkie langer. Zolang je jezelf maar niets forceert en het laat lopen zoals het loopt.

Het komt goed, kerel. Knipoog

afbeelding van kroegtijger

Vol gas of parkeren?

Hoi Crushed,
Het klinkt alsof het allemaal heel plotseling is, of in ieder geval voor jou heel plotseling is. Ik snap heel goed je frustraties en alle vragen waar je mee zit. Het vervelende ervan is dat je er helemaal niets mee kan, en geen antwoorden krijgt op alle vragen waar je mee zit. Je bent in dat opzicht volledig afhankelijk van hetgeen je verteld is en wat je hebt waargenomen in de afgelopen periode. Als je ex je verder niets wil vertellen, dan zal je daar dus ook niet achter gaan komen. Dan moet je het dus stellen met hetgeen je wel weet, en daarmee het moeten doen. Ook het feit dat ze in het buitenland was de afgelopen periode en dat ze dat nu weer is, maakt het natuurlijk niet eenvoudiger.

Gezien dat je vrijwel geen informatie hebt, behalve wat je hier beschrijft, is het denk ik wel belangrijk om jezelf dan ook geen verwijten te maken. Ze geeft immers aan (als ik je goed begrepen heb) dat het niet aan jou lag, dat jij er niets aan kon doen. Je kan natuurlijk bij jezelf nagaan of dat klopt. Als je inderdaad geen aanleiding ziet waarom ze zich minderwaardig ten opzichte van jou zou moeten voelen, dan moet je hier denk ik ook niet te lang in blijven hangen. Ga dan ook niet voor haar invullen wat ze denkt, wat ze mee maakt of wat ze voelt. Met dergelijke gedachten maak je alleen maar jezelf helemaal gek en schiet je niets op. Nuttiger is het dan naar mijn mening om de energie in jezelf te steken, te zorgen dat jij gelukkig bent met jezelf en een leuk leven hebt. Dat zij daar niet meer in mee wilt delen is natuurlijk heel vervelend, maar daarom kan je nog steeds een heel leuk leven hebben natuurlijk. Dat zal ongetwijfeld nu niet zo voelen, dat begrijp ik maar al te goed.

Je kan nu heel erg gaan treuren om dat je dit leven dan verder zonder haar tegemoet gaat, maar je kan ook juist heel blij en dankbaar zijn om de tijd die jullie wel samen hebben gehad, en genieten van de dingen die nu zijn en die komen gaan. Dat is een enorme omschakeling natuurlijk, want de mens is nu eenmaal geneigd om veranderingen als negatief te bestempelen. Wat je gewend bent is goed, en dus wil je het niet veranderen. Een heel natuurlijke reactie. Maar die verandering kan ook goed zijn uiteraard, zolang je daar maar jezelf voor open stelt. Je hebt een mooie periode samen afgesloten, en gaat nu een nieuwe periode tegemoet die ook weer nieuwe kansen biedt voor jezelf.

Dat open stellen voor de nieuwe situatie, dat gaat helaas meestal niet van de een op de andere dag. Dat kost tijd en moeite voordat je weer de zonnige kant van het leven gaat inzien. Dat biedt je daarmee ook meteen de mogelijkheid om het dan in te gaan richten zoals jij dat wilt. Je hebt een lange relatie gehad van 13 jaar, en in die 13 jaar is er bij jou waarschijnlijk ook het nodige veranderd. Je hebt een stuk meer levenservaring opgedaan en mogelijk is je kijk op de wereld daarmee ook veranderd. Misschien zijn er wel dingen aan jezelf die je zou willen veranderen. Dat kan in je leefomgeving (zoals je huis dus) zijn, maar dat kan ook in jezelf zijn. Wat je vaak ziet is dat mensen in een vergelijkbare situatie hun hele leefomgeving gaan aanpassen. Hun huis inrichten zoals zij dat willen, en niet zoals ze dat met hun voormalige partner hadden gedaan. Het veranderen van je leefomgeving geeft je namelijk ook het totale gevoel van verandering; niet alleen om je heen, maar ook in jezelf. Misschien dat je daarmee wat zou kunnen?

Hoe dan ook wordt het geen eenvoudige tijd, waarin je waarschijnlijk de nodige ups en downs zal kennen. Bedenk dan dat het allemaal tijdelijk is; aan het einde van die hele lange donkere tunnel schijnt de zon. Je kan jezelf heel lang verbergen in die tunnel of vol gas er doorheen racen. De keuze is aan jou wat je doet. Blijf je in die tunnel zitten of race je naar de zon toe?

afbeelding van crushed

liefst vol gas, maar moet het pedaal nog vinden

Hoi kroegtijger,

Je hebt helemaal gelijk. En op goede momenten kan ik hier ook helemaal in meegaan.
Ik heb gedeeltes van je blog gelezen (het is veel tekst Glimlach ) en jij lijkt er in ieder geval erg goed mee bezig te zijn.

Er zijn helaas nog veel slechte momenten. Het helpt niet mee dat ik sinds deze week thuis zit, want ik gebruikte het werk als welkome afleiding en helaas was ik een van de slachtoffers in een reorganisatie (die al lang speelde).
Dat geeft nu een uitzichtloos gevoel, want dit was een moment waarop ik haar steun heel goed zou kunnen gebruiken en ik met haar me er wel doorheen zou slaan. Uiteindelijk moet me dat ook alleen lukken, ik zal wel moeten, maar ik moet toegeven dat dat nu lastig is.

Het denken en afvragen is momenteel moeilijk te stoppen. Als ik wakker word is het op de een of andere manier het eerste wat meteen in mijn hoofd zit, erg vervelend.

Bedankt voor je reactie! Het is goed om het erover te kunnen hebben.

afbeelding van kroegtijger

begrijpelijk

Ik snap heel goed inderdaad dat het continue maar door je hooft blijft spoken. Vooral het onbekende, de vraag waarom, blijft dan de hele tijd maar aan je vreten. Het maakt niet uit wat je doet, het gaat niet weg lijkt wel, en dat frustreert enorm. Je wil alles doen wat nodig zou zijn, maar er lijkt niets te zijn wat je kan doen. Het is toekijken hoe alles wat je voor ogen had, je toekomst die je voor je zag zo uit elkaar spat in duizenden stukjes en er is geen lijm te vinden die het kan repareren, hoe graag je het ook zou willen.

Vandaar ook m'n advies om verandering door te voeren. Door veranderingen te maken kom je in een andere setting terecht. Ik moest daar zelf eerst ook helemaal niets van weten hoor; zo'n 2 maanden is m'n huis 100% hetzelfde gebleven. Ik wilde niets anders, want het was goed zoals het was. Uiteindelijk is verandering bij mij uit noodzaak doorgevoerd en eigenlijk ben ik vanaf dat moment ook in de lift naar boven toe gekomen. Je hoeft niet radicaal alles om te gooien. Kleine veranderingen kunnen al genoeg zijn om een andere sfeer neer te zetten en een ander gevoel te krijgen. Vanaf daar kun je dan langzaam weer gaan bouwen aan je eigen toekomst, je eigen identiteit en je eigen geluk en plezier in het leven. Dat is een langdurend en pijnlijk proces, maar je zal merken dat het heel langzaam aan beter gaat worden.

Want wat de toekomst ook voor je zal zijn, of dat nu alleen is, met een ander of misschien wel weer met je ex-vriendin, het gaat pas wat worden als je eerst zelf je eigen leven weer leuk gaat vinden. Vanuit die basis kan je daarna weer verder kijken, maar zolang je leven niet leuk is, zal een ander het ook niet leuker gaan maken. Daarom is het zo belangrijk om nu de prioriteit bij jezelf te leggen, ook al voelt dat heel egoïstisch. Dat is niet egoïstisch, dat is realiteit. Jij bent namelijk voor jezelf altijd de belangrijkste persoon in je eigen leven. Als je iemand niet leuk vind, kan je blijven of kan je weg gaan. Je kan niet weglopen voor jezelf, dus kan je beter jezelf leuk vinden toch? Dan zou daar dus ook je prioriteit moeten liggen.

Dat je nu zonder werk zit maakt het aan de ene kant niet eenvoudiger, omdat je daarmee een extra zorg hebt. Aan de andere kant biedt het ook kansen. Zoals ome Johan Cruijff ooit al eens de wijze woorden sprak: "elk nadeel heb z'n voordeel", en die kerel heeft (alweer) gelijk. Want ja, het is beroerd dat je nu geen werk hebt, maar je hebt nu wel de kans om een andere misschien nog wel veel leukere baan te vinden, voor jezelf te beginnen of dat wat jij van je leven wilt maken. Je hebt nu geen vriendin meer, maar je hebt wel de kans om je huis in te richten zoals jij dat wilt, een supergrote TV neer te zetten als jij dat wilt of wat dan ook, wat JIJ wilt. Het kan allemaal; de enige limitatie die je nu hebt, ben je zelf en je eigen mening. Probeer dus de positieve kanten te benadrukken en dan zijn de negatieve kanten een stuk beter te verteren. Dat neemt niet weg dat je natuurlijk nog echt wel moeilijke momenten kent; dat heb ik ook nog wel, maar die worden steeds minder en de leuke kanten nemen steeds meer de overhand. Dat motiveert je en geeft je het gevoel dat je op het goede spoor zit.

Verder kan ik je zeker het advies geven om de boel van je af te schrijven. Goed, dat blijkt ook al wel uit m'n proza dat ik zo nu en dan hier plaats Knipoog maar het werkt simpelweg. Als je dingen opschrijft, verdwijnt het uit je hoofd. Dat is nu eenmaal een menselijk trekje. Schrijven helpt dus. En schrijven om het schrijven is al prima natuurlijk, maar zelf vind ik het wel prettig om het dan ook meteen maar nuttig voor anderen te maken; dan heb ik ten minste het idee dat ik het niet helemaal voor niets doe als ik er een ander mee kan helpen. Een hele hoop nuttige tips kwam ik zelf tegen op www.sochicken.nl De site doet af en toe een beetje zweverig aan, en de maker (Jelle) is nu niet direct het prototype van een erg mannelijk figuur, maar hij heeft wel heel veel nuttige informatie vond ik zelf. Misschien kan je daar ook wel wat tips uit opdoen over hoe je je leven leuker kan maken. Het gratis eBook Leuker Leven dat je daar kan vinden vond ik met name heel nuttig. Het staat vol praktische tips die je leven daadwerkelijk leuker maken, hoe somber je de boel op het moment ook inziet.

Heel veel succes in ieder geval de komende tijd, en ik lees graag van je hoe het je vergaat Glimlach