Er zijn momenteel 0 gebruikers en 4 gasten online.
Relativeren
Ik heb Jelle een blogpost beloofd over de zin en onzin van relativeren (http://www.ldvd.nl/node/13565#comments). Here goes.
Is relativeren van iemands verdriet nuttig?
Het hangt ervan af wat de bedoeling is, denk ik. Ik geloof niet dat relativeren verdriet kan wegnemen of verminderen. In een eerdere blogpost (http://www.ldvd.nl/node/13567) beweerde ik al dat wat voor de een een onbenulligheidje zou zijn, voor de andere persoon als een mokerslag kan aankomen. Relativeren van de ernst van de gebeurtenis -door hem te vergelijken met andere gebeurtenissen, van andere mensen-, appelleert volgens mij niet echt aan de oorzaak van het verdriet, omdat het verdriet niet rechtstreeks voortkomt uit de gebeurtenis, maar uit de combinatie van de gebeurtenis en de (perceptie en de persoonlijkheid) van de persoon die het overkomt.
Je zou natuurlijk kunnen corrigeren voor dat verschil in hoe mensen een bepaalde gebeurtenis ervaren, door niet de gebeurtenis te relativeren, maar het verdriet. Jelle deed dat bijvoorbeeld in zijn derde reactie op ‘liever verdrietig dan niet meer verliefd’: hij legde uit hoe perspectiefloos het leven kan lijken bij een heel grote mate van liefdesverdriet en wees mij erop dat ik kennelijk nog kleur in mijn leven had. Dat is inderdaad een correctere vergelijking, maar hij bewerkstelligt nog altijd niet het wegnemen van het verdriet dat ik toch heb. Net zoals de Sint Jan in Den Bosch niet werkelijk krimpt als je bedenkt dat in Rome de veel grotere Sint Pieter staat, zo gaat een gevoel ook niet spontaan weg als je weet dat je het ook nog sterker zou kunnen voelen.
Leed afzetten tegen leed werkt niet; als de verdrietige persoon het zelf doet, leidt het alleen maar tot zelfverwijt (‘ik hoor niet zo verdrietig te zijn, ik stel me aan, wat ben ik toch stom’), en als een ander het doet is het al snel kwetsend en riekt het een beetje naar ‘blaming the victim’.
Wat je met relativeren volgens mij wel kunt bereiken, is dat je grip houdt op de werkelijkheid (mocht je die dreigen te verliezen), zodat je goede beslissingen kunt blijven nemen. Dat werkt volgens mij het beste, als je niet het ene verdriet tegen een groter verdriet gaat afzetten, of een nare gebeurtenis tegen een ernstigere, maar als je eigen levensdoelen/belangen tegen elkaar afweegt. Als je iets verliest, kun je je afvragen: ‘Wat wil ik van het leven? Wat zijn mijn prioriteiten*, en kan ik die bereiken op een andere manier dan met [wat je verloren hebt]?” Als nou blijkt dat wat je verloren hebt niet zo’n hoge prioriteit heeft, kun je je keuzes baseren op hetgeen wel prioriteit heeft. Het verdriet is daarmee niet minder, maar je leven gaat tenminste door.
Mijn conclusie: relativeren heeft wel eens nut, maar niet als je een verdrietige persoon zich beter wilt laten voelen**. Het helpt om op koers te blijven met je leven, ongeacht je verdriet.
x. Chrysothemis
* Als je zo’n tactiek kiest, is het natuurlijk wel belangrijk dat je antwoord op “wat is nou werkelijk noodzakelijk om gelukkig te zijn?” niet is: mijn ex. Volgens mij is dat ook nooit zo, maar degene die zich deze vraag stelt, moet er zelf ook wel echt van overtuigd zijn dat levensgeluk niet verbonden is aan een ander dan jezelf.
** Iemand eens even haarfijn uitleggen dat andere mensen het veel slechter hebben dan hij en dat hij niet zo moet zeuren, kan overigens wel helpen om jezelf beter te voelen. Dat kan ook een legitiem belang zijn, natuurlijk 
(Voor mij werkt het helaas niet zo; ik kan me soms heel even beter voelen als ik me afreageer, maar meestal voel ik me daarna alleen maar rot over mezelf.)
- Chrysothemis's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van Chrysothemis
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Verdriet
Hey,
Heel erg oed geschreven, compliment!!
Nou een ander soort vraag, ik ben volgens mij maar heel kort verdrietig geweest, af en toe de eerste 4 maanden als ik er echt mee geconfronteerd werd, dus als ik haar zag of met haar aan het praten was, toen ik iets van haar door de brievenbus stopte. En toen ik mijn gevoelens aan haar voorlas...... Daarnaast is er heel veel frustratie dat ik het zo heb laten lopen en hoe zij ermee gestopt is (een ander). Deze twee botsen denk ik zo erg dat ik het niet kan plaatsen, er is het gemis van een speciaal iemand in je leven en er is de kwaadheid over hoe het gegaan is en er is de frustratie dat je er niets aan kan doen.
Dit is dus al een jaar zo.... Denk dat momenteel de frustratie het ergst is, ik heb het zo laten lopen en nu is ze weg.
Enige levenswijsheden hierop toe te passen???
THnx
Jantje
Hoi Jantje,
Je vraagt om levenswijsheid, dus ik antwoord met iets wat ik heb meegemaakt, waarbij ik misschien ongeveer hetzelfde heb gevoeld als jij.
Ongeveer twee jaar geleden ben ik stevig gekwetst door twee mensen die ik al jaren kende. Ze weigerden met me samen te werken aan een project, om nogal grievende redenen: de ene wees me af omdat ik een vrouw was, de ander omdat hij me kennelijk zó onaardig vindt, dat hij er niet aan moet aan denken om met mij in één kantoor te zitten. Het kostte mij vrij weinig moeite om de voors en tegens tegen elkaar af te wegen, en tot de slotsom te komen, dat het het beste was om iedereen in zijn waarde te laten en ieder ons weegs te gaan. Ik heb met beide heren een bedaard gesprekje gevoerd, waarin ik wel heb verteld dat ik hun standpunt betreurde, maar dat het me onverstandig leek om erover in discussie te gaan, en dat was dat. De kous was af...
... behalve dat ik nog zeker een jaar heb rondgelopen met boosheid en frustratie over wat ik voelde als onrecht, en onmacht om er iets aan te doen.
Ik heb van begin af aan tegen mezelf gezegd “ik vergeef ze”, maar zo simpel is het daadwerkelijke vergeven nog niet gebeurd, zo bleek. Uiteindelijk lukte het me pas, toen ik mezelf realiseerde dat beide mannen een aanzienlijk risico hebben gelopen door te doen wat ze deden (ze hadden hun baan kunnen verliezen en in de praktijk is hun relatie met hun werkgever enorm verslechterd). Kennelijk meenden ze zo oprecht dat ze dit moesten doen, dat ze er er dat risico voor over hadden.
Dat maakt op zich wat ze deden niet beter - discriminatie is nog steeds moreel verwerpelijk en die andere gast vergist zich nog steeds in hoe verschrikkelijk charmant ik eigenlijk ben
- maar het zegt wel iets over de kracht van de overtuiging waarmee ze gehandeld hebben. Ik weet namelijk zeker (dat is wel een vereiste voor vergeving, denk ik) dat deze mannen geen slechte mensen zijn; ze zijn gewone mannen net als jij en i.. - nou ja, niet als ik, want ik ben een vrouw- maar ze zijn gewone mannen, die in principe gewoon goed willen doen en zo gelukkig mogelijk willen leven. Aangezien ze er heel wat voor over hadden om mij af te wijzen, zullen ze heel sterk overtuigd zijn geweest van het belang daarvan, en dus hebben ze niet lichtvaardig, zo maar, besloten om dit te doen om mij te pesten. Het is niet persoonlijk, niet hullie tegen mij. Dat gaf mij veel rust.
De persoonlijke kwetsuur doet niet meer zo veel pijn, nu ik de situatie meer bekijk vanuit hoe belangrijk het kennelijk voor hen was, in plaats van hoe gemeen ze deden tegen mij. Het onrecht en de onmacht zijn daarmee nog niet aangepakt, maar die heb ik kunnen verzachten door te bedenken dat zij door het leven zullen moeten als vrouwendiscrimineerder en bad judge of character (vind ik dan, tenminste) en dat is eigenlijk lulliger voor hun dan voor mij. Ik heb wel degelijk de macht om daar iets tegenover te zetten: ik kan er namelijk zelf voor kiezen om beter gedrag vertonen dan zij.
Ik weet niet of dit voor jou bruikbare gedachtengangen zijn. Mijn strategie berust op de volgende vooronderstellingen:
Als een van deze vooronderstellingen in jouw geval niet opgaat, vrees ik dat mijn levenswijsheid niet aansluit bij jouw specifieke situatie. Als je er wel helemaal in mee kunt: Yay!
Het kostte mij wel even tijd en energie, om steeds als ik me boos of gekwetst voelde, de gedachtes die ik dan had te vervangen door deze, maar op den duur ging het vanzelf en dacht ik er helemaal niet meer aan. Ik vind de mannen inmiddels gewoon weer aardig, trouwens (maar wel een beetje dom, puh
)
theorie klopt!
Helemaal mee eens! Maar wat versta je onder het huwelijk? Is dat volgens jouw theorie om eventueel iemand te hebben die je opvangt wanneer je ldvd hebt om een ander? (zie mijn reactie op jouw vorige blog --> helemaal onderaan!) dank u wel
@ scarlett
Ik beantwoord je vraag in dat andere blog, want daar gaat het vrij uitgebreid over polyamourie. Ik zie je daar
*zwaait*