we zijn nu 5 maanden verder... ik leef in een roes, tegen 180 per uur... niet stoppen, niet nadenken... gewoon verder gaan maar nu... nu ben ik moe. Ik kan het niet meer. Ik mis de gezellige avonden thuis voor de tv, samen lachen, samen praten... Als ik nu in de zetel zit komen al die heerlijke herinneringen boven en ook dat ongeloof: komt hij nu echt nooit meer terug? De herinneringen die in het appartement hangen, onze foto's van reizen... ik kan ze nog altijd niet weghalen. Nog anderhalve maand en ik verhuis naar mijn nieuw app, een nieuw begin, niets dat mij nog aan hem zal doen denken... en toch... de dag dat ik hier alles zal moeten inpakken zal confronterend zijn, "ons" appartementje achterlaten. Ik haat alleen zijn, altijd al gehad en net ik... ik sta er weeral alleen voor... de geschiedenis herhaalt zich.

Heb hem dan nog maar eens gebeld, om te laten weten dat ik hem nog altijd mis, dat ik hem vergeef dat hij vreemd is gegaan, dat ik een tweede kans wil... die ik nog nooit gekregen heb. Hij snapt mij wel en weet dat hij mij heeft pijn gedaan maar hij was er al langer klaar mee... met ons. Waarom heeft hij er dan nooit over gesproken, nooit gevochten? We gingen samen oud worden. Nu ben ik dertig en kan terug bij nul beginnen... ik had het bijna allemaal: een huis, een lieve man en het zicht op kindjes... bijna... pats en alles was weg. Dank u jonge internetslet van mijn vriend zijn kop zot te maken, was jij er niet geweest dan hadden we er misch samen kunnen uitkomen...

Je leest soms verhalen van koppels die na maanden toch terug samen komen... waarom staat hij nu niet aan mijn deur? Hij wil zelfstandig zijn, op zijn eigen benen staan... 5 maanden later en hij woont nog altijd thuis... is dat dan zefstandig zijn?

Iedereen zegt, laat em gaan... ik denk dat ik wel zal moeten... maar dat alleen zijn hé. Ik mag dan een paar lieve vrienden hebben, ik voel mij net een lege huls... het vat is af... hoe moet het nu verder?