Mijn verdriet lijkt maar niet te willen slijten. Het wordt een gewoonte. Een vast onderdeel van het dagelijks leven.

Over twee weken is het een half jaar geleden dat je bij me wegging. Ik denk nog elke dag aan je. Heb elke dag nog verdriet. In principe heb ik mijn leven redelijk op orde. Nieuwe flat, nieuwe baan, nieuwe stad, nieuw hobbyproject, zelfs een paar nieuwe vrienden. Maar het voelt leeg als ik denk aan onze tijd samen, zelfs de mindere momenten. Ik kan geen liefde geven, geen liefde delen nu. Niet met jou, maar ook nog niet met iemand anders. Je zit nog altijd in mijn systeem. Ik voel me soms meer machine dan mens. Geen echt, compleet mens in elk geval.

Van de week mailde je iets grappigs dat je op internet had gezien. Binnenkort ga ik een kaart maken voor je verjaardag. Niks sentimenteels, gewoon felicitaties en droge cartoon.

Aan de ene kant ben ik veranderd, heb meer zelfvertrouwen, sta steviger in mijn schoenen. Aan de andere kant blijf ik je missen, hou ik nog steeds van je. Dat wil maar niet verdwijnen. Weegt de winst op tegen het verlies? Het voelt alsof ik niet meer mijn eigen leven leid. Niemand ziet me zoals ik werkelijk ben, zoals jij me zag. Het is stil en ik wacht tot het voorbij is. Maar de horizon lijkt maar niet dichterbij te komen.