Rust & Afstand-‘strategie’: concretisering van de ‘methode’?

afbeelding van chelle

Om een ‘methode’ optimaal tot uitwerking te kunnen brengen, werkt het voor mij om de essentie te kunnen vatten: doorgrond het ‘materiaal’ waarmee je ‘werkt’, leer het ‘kennen’ door het tastbaar te maken. Tastbaar wordt het pas voor mij, wanneer ik erin slaag het te ‘grijpen’. Erover te filosoferen, te breinstormen, het inhoudelijk leren te doorgronden, vraagstellingen erop los te laten en - vooral essentieel - erover uit te wisselen.

Laat ik voorop stellen dat ik over de ‘methode’ zelf geen vaststaand oordeel heb. Het is geen slechte methode. Het is geen slecht advies. Soms werkt het; soms werkt het niet. Soms ben ik ‘voor’; soms neig ik meer richting ‘tegen’. Het enige ‘vaste’ criterium dat ik wél hanteer is: bekijk en benader elke situatie - afzonderlijk. Voor mij geldt dat er, ten alle tijden, onderscheid behoort te worden gemaakt tussen situaties, verhalen en - specifiek - de dynamiek & wisselwerking tussen partners.

Wanneer ik waarneem dat er blindelings en met starre overtuiging steeds dezelfde methode hier op het forum wordt herhaald, dan draaien de radartjes in mijn brein in ieder geval op volle toeren. Wat ik zelf steeds denk te zien is dat dit gebeurt zonder hierbij in acht te nemen dat ‘de ene situatie de andere niet is’. Zonder doortastende vragen te stellen waar in het verhaal concreet de issues liggen, wordt er al meteen geschermd en gezwaaid met het ‘rust en afstand!’ nemen. Zelfs wanneer het verhaal zich ontvouwt en verder voltrekt, er duidelijke issues zijn in de communicatie en de zelf geïnitieerde ‘afstand’ voor nog meer innerlijke onrust begint te zorgen, zelfs dán lijkt er nog steeds niet gereflecteerd te worden (introspectie!) of de methode ‘in deze situatie’ écht werkelijk de meest passende of efficiënte 'strategie' is.

Integendeel. Het wordt meestal nogmaals onderstreept dat deze methode écht de beste is.

Concreet, bijvoorbeeld: wanneer we spreken over ‘onrust’ en ‘weer rust zoeken’, hoe geef je die ‘rust’ dan precies vorm wanneer de onrust zich innerlijk afspeelt? Want, rust wordt altijd gezocht ten tijde van onrust. De meeste situaties op dit forum lijken veelal voort te komen uit ‘emotionele onrust’ - al dan niet gepaard met (of beïnvloed door) onrust door externe factoren.

Hoe vind je rust, als je emotioneel die rust (nog) niet hebt ('gevonden') om dus een klimaat of omgeving te scheppen waarin je dus die ‘rust’ die wordt geadviseerd, kunt bereiken?

Dáár zie of lees ik nooit een concreet antwoord op. Terwijl ik geneigd ben te concluderen dat Emotionele Rust en Relationele Rust twee verschillende kwesties zijn, ook al worden zij tegelijkertijd enorm door elkaar beïnvloed. Reden wat het vaak ook zo complex maakt: ze zijn met elkaar verweven. Kom je automatisch in de ‘onderlaag’ terecht waar het draait om: ‘wat hoort bij en is dus van mij, wat hoort bij en is dus van jou?’

Toch word er tussen deze twee nooit onderscheid gemaakt. Rust zoeken is, tja... ‘effe rust zoeken’. Op welk gebied en op welk level dan precies, nergens een antwoord. Effe; alsof je er even een keukenkastje voor kan opentrekken. Concreter krijg je het dus niet. Er wordt niet dieper in de onderlagen gezocht en dus het ‘advies’ nooit gespecificeerd. (Ook nooit vragen over gesteld, trouwens).

Concreet: wanneer we spreken over ‘afstand nemen’, hoe pas je dat ‘afstand nemen’ dan toe? Over wat voor ‘soort’ afstand hebben we het dan? Fysiek? Of emotioneel? Ik denk hierbij bijvoorbeeld aan situaties, waarbij het creëren van een ‘fysieke afstand’ op dat moment nagenoeg onmogelijk blijkt te zijn. Partners (al dan niet met kids), wonend in hetzelfde huis, geen middelen of mogelijkheden om op korte termijn apart te gaan wonen. Studiegenoten; in dezelfde klas, of op dezelfde school. Collega’s, zelfde werkvloer, of de gevallen waarbij er ook nog de hiërarchie van werkfuncties kunnen meespelen. Sportclub. Hobbyclub. Ex-partners ‘die bij elkaar in de buurt wonen’. Het hebben van een gezamenlijke vriendenclub, die je toch niet als ‘hele groep collectief’ gaat afschrijven.

Standaard wordt daar geschreven ‘rust & afstand’. Hoe dan? Theoretisch klinkt het wellicht weloverwogen 'kundig' allemaal, maar de praktijk bewijst aanwijsbaar anders.

Uiteraard, heel menselijk dat je de voorkeur geeft om jezelf uit een situatie te plaatsen die emotioneel te confronterend en overweldigend is. Echter, soms valt een ‘fysieke afstand’ gewoonweg niet te realiseren. Dat is ook een realiteit - en voor heel veel mensen op dat moment ook de enige. Dan zul je dus behoren te gaan werken met ‘de situatie’ - zoals deze op dat moment IS.

Hoe pijnlijk, frustrerend, ellendig en confronterend dan ook, in dit soort specifieke situaties is het enige gebied waar je zélf invloed op hebt en dus naartoe kunt werken, het realiseren van ‘emotionele afstand’. Doorgronden en erkennen wat er dus ‘in jezelf’ gebeurt. Een externe ‘situatie’ waar je bijvoorbeeld *momenteel* weinig aan kan veranderen - en dus nauwelijks invloed op kan uitoefenen - daar kan het van grote betekenis zijn als je daar je perspectief over de realiteit in gaat bijstellen.

Bewust worden van je eigen gedrag, en wat het gedrag van de ander bij je oproept of aanraakt. Dat kun je, als je er inzicht in leert krijgen, stap voor stap gaan afbakenen: 'Okay, dit is ‘mijn ruimte’ en dát is de jouwe'. Bewust worden van de patronen onderling (denk hierbij aan Drama-driehoeken), zodat je de verleiding om hier weer in te vervallen beter kunt leren bewaken. Bewustwording lijkt hierin een belangrijke schakel te zijn. Waardoor je meer vat krijgt op (irrationele) gedachten, denkbeelden en triggers die bestaan, deze leert inzien en uiteindelijk leert sturen ten gunste van je emotionele weerbaarheid.

Spijtig genoeg: ook dit onderdeel wordt nooit uitgelicht en over uitgewisseld, terwijl als je de blogs erop na leest, heel veel mensen hiermee worstelen. Nog nooit een verhelderende dialoog over zien ontstaan. Kan wellicht liggen aan de overdose aan YouTube’s die vervolgens de tekstruimtes gaan overheersen...

Vaak speelt er ook angst mee. De angst dat ‘het afstand nemen’ een definitief einde in de hand gaat werken. ‘Wat als ik word vergeten?’ ‘Wat als er ‘een ander’ in de picture komt?’ Hoe geef je het dán vorm, zonder dat de angst dus de leidende factor voor onrust gaat worden? Hoe kun je ervoor zorgen dat ‘afstand nemen’ partners vooral de ‘ruimte’ biedt om inzicht & perspectief te krijgen in wat er speelt en dit naar elkaar toe blijven communiceren? In plaats van dat het zorgt voor een emotionele verwijdering die uiteindelijk in het nadeel gaat werken?

Is het fysieke afstand, of gaat het vooral om de ‘emotionele afstand’, waarbij je wellicht helemaal niet fysiek uit elkaar behoort te zijn? En hoe vul je de tijd van ‘rust & afstand’ dan in: reflecteer je op de gebeurtenissen, stel je jezelf kritische en confronterende vragen, of vlucht je weg in de ‘leuke dingen doen met andere mensen’?

'Rust zoeken’ wordt hier namelijk vaak in die richting ‘gezocht’. 'Trek erop uit'. 'Zoek afleiding'. 'Ga lekker muziek luisteren'. 'Ga wandelen'. 'Ga nieuwe mensen ontmoeten'. 'Ga leuke dingen doen'. Even los van het feit dat zelfs dát soms teveel gevraagd is en iemand dat helemaal nog niet kan of wil opbrengen; daar dus nog niet IS: de momenten dat je uiteindelijk aan het einde van een dag alleen je bed in rolt en de gedachtestroom zich weer genadeloos aandient, wat dan? Je koptelefoontje weer op, meedansend in je bed terwijl je Iphone als een infuus het ‘medicijn’ door je oren laat klinken? Midden in de nacht inloggen hier op het forum, om wederom de reacties op je blog te lezen ‘dat je rust & afstand’ moet nemen, gaat het je dan miraculeus ineens 'rust' brengen?

Dit zijn dus de vragen die ik mijzelf stel en ik ben eigenlijk verbaasd dat veel gebruikers en lezers die zich inderdaad in een situatie bevinden waarin de lijfspreuk ‘rust & afstand’ wellicht als dé oplossing klinkt, hier geen scherpere en doortastende vragen over stellen. Ik heb vaak geprobeerd om met de ‘promotors’ van deze ‘methode’ een dialoog op gang te krijgen, waardoor eindelijk eens helder uiteen wordt gezet en dus wordt geconcretiseerd hoe deze methode (of ‘advies’, als je wil) dan in de praktijkrealiteit kan worden toegepast. Ik hoopte op persoonlijke ervaringen en dan vooral wáár je precies tegenaan loopt. Ik hoopte op uitwisseling over bovenstaande, in mijn ogen, zeer wezenlijke en essentiële vragen.

En dan zeker niet vanuit een ‘gelijk willen halen’ of het ‘ongelijk van een ander willen bewijzen’, maar omdat ik oprecht geloof dat het concretiseren van welke willekeurige adviezen dan ook, de uiteindelijke ‘ontvanger’ vaste grond kan bieden waardoor het helder en duidelijk wordt of de methode wel passend is op de situatie waarin iemand zich bevindt – en hoe je dit dus kan gaan uitvoeren.

Ik neem er hier op het forum ook een duidelijk patroon in waar. Ondanks het gegeven dat er in de aard van karakters, het verhaal en dynamiek tussen partners belangrijke knelpunten verscholen liggen waar je, mijn inziens, éérst doortastende vragen over behoort te stellen voordat je er dus, in herhaling vallend, dezelfde methode of adviezen op los gaat laten, worden de vragen erover en daarmee dus de knelpunten, hier veel te vaak als totaal ondergeschikt weggeschoven.

Er wordt veel gezegd, veel gesteld, veel ingevuld, veel 'dit moet je' en 'dat moet je' – en opvallend weinig gevraagd. Standaard is daar altijd ‘rust en afstand nemen’. Goed bedoeld, maar op die manier ingestoken, zonder dat je in acht neemt dat elke situatie afzonderlijk een 'eigen' benadering vraagt, bestaat de kans dat het rendement van de methode zichzelf juist gaat tegenwerken. Simpelweg omdat het gewoonweg niet altijd, op elke situatie, 'de juiste oplossing' is.

Je ziet mensen hier flink op uitglijden. Soms met een gigantische terugval. Stagneren in een ‘niemandsland’. Pruttelen en vervolgens droogkoken. Waarschijnlijk in dat welbekende ‘eigen soppie’ ook nog.

Eerst verschijnt die tijdelijke staat van de overwinningseuforie, vanuit de beleving ‘ik heb voor mijzelf gekozen!”. “Ik heb het gedurfd, ik kan dit!” Soms slaat de overwinning door in overmoed: “hij/zij zoekt het maar uit, zijn/haar verlies!’. Mensen juichen mee, de lofbetuigingen volgen. Goed hoor, we zijn trots! Fijn om te zien dat er weer iemand bovenop is gekrabbeld door het medicijn Rust & Afstand. Zie je wel dat het werkt?!

Updates komen voorbij waar verontwaardigd wordt gemopperd ‘dat ‘die ex’ weer contact heeft gezocht!’, ‘ik was toch duidelijk geweest?!’ en ‘wat denkt ‘die ex’ wel niet?!’. Als je, als toeschouwende lezer, doortastend en scherp genoeg bent om door de gelaagdheden heen te lezen, zou je hier de aanwezigheid van een venijnig valkuiltje kunnen ontdekken. Er is verontwaardiging over de inbreuk in iemands leven dat net weer op de rails gekregen was - maar tegelijkertijd lijkt vaak in de onderlaag een jubelende voldoening voelbaar te zijn. ‘Die ex is me niet vergeten, hah!’. ‘Er wordt aan me gedacht’. ‘Zie je wel, ik ben wél belangrijk’. Dit is vaak de periode dat het, ogenschijnlijk, ‘behoorlijk goed’ gaat. Er wordt geteerd op de bevestiging en erkenning dat ‘die ex’ toch nog aan je denkt.

Totdat..

De Ex stopt met contact zoeken. En niet lang daarna, de blogs verschijnen waarin de stilte en complete afwezigheid van enige communicatie, uitwisseling of contact onderling over thema’s die jezelf of zelfs beide partners aangaan, overduidelijk zijn tol begint te eisen. Het gemis. De oneindige ketting van vragen. De teleurstelling. De ‘wat, als..?’, of ‘had ik maar…’. Waarom hoor ik nu niets mee? Is er een ander? Waarom word ik niet geblokkeerd? Of ben ik wel geblokkeerd? Waarom is hij/zij nu zo vaak online op WhatsApp? Ect, etc.

Je kan niet terug, je kan niet verder. Je ‘zit het uit’, met je ‘rust & afstand’. Maar, is er wel werkelijk sprake geweest van rust? Is er wel werkelijk, emotioneel, afstand gekomen?

De issues en obstakels die vaak juist mede door het eenzijdig en rigoureus doorvoeren van een complete ‘No Contact’-constructie tevoorschijn komen in een poging om de ‘Rust & Afstand’ te bewerkstelligen, daar wordt dan nauwelijks aandacht aan besteed. Je ziet iemand stagneren in groei, er is voelbare stilstand. Iemand loopt emotioneel tegen zijn eigen innerlijke muren op, maar daar wordt alleen vanuit bemoediging op ingegaan. Hoort erbij, hé? Er worden je virtuele knuffels uitgedeeld, muziek voor je gedraaid of je krijgt complimenten ‘dat je een geweldig, mooi en lief persoon bent’ en je ‘niet terug moet gaan, want je bent zo goed bezig!’. Al dan niet met een hele rits van redenen waarom die ex-partner ‘het contact’ niet waard is. Vergeet het niet, he? Afstand & Rust!

Maar, in mijn beleving, zie ik deze mensen (inmiddels helaas overused forumwoord geworden) 'bungelen'. Tussen de Wal (Afstand?) en het Schip (de Ex?).

The PainGame starts.

Watertrappelend door vragen, tussen de irrationele gedachten & interpretaties door, eindeloos meegesleept in een draaikolk van allerlei onverwerkte kwesties, de emoties en frustraties die daaraan gerelateerd zijn, simpelweg omdat alle communicatiekanalen met ‘die ander’ volledig (- en in sommige gevallen ook nog eens eigenhandig geïnitieerd) zijn stilgelegd.

Sluit je alle communicatie af in een poging om 'rust' te (her)vinden, zal de onrust blijven wanneer de kwesties je persoonlijk aangaan. Deze verdwijnen niet door jezelf ervan af te wenden. In veel gevallen is de communicatie juist noodzakelijk om erachter te komen 'wat er nu precies gebeurt’, ‘wat de struikelblokken zijn’, ‘waar beiden staan’, ‘wat de individuele behoeften zijn’ en waar het, overduidelijk, steeds op spaak loopt.

Soms brengen de talloze gesprekken juist het besef 'dat het niet gaat' of ‘dat de ruimte of het begrip er gewoon niet is om tot elkaar te komen’. Die realisatie kan je leiden naar de acceptatie dat ‘het is zoals het is’. Soms helpt zelfs slechte communicatie met het vormen van het besef ‘dat je dit niet meer wil of kan’, of kan het inzicht of verheldering brengen dat deze partner uiteindelijk toch niet de geschikte persoon voor je is. Soms heb je daar hele vervelende en ronduit kwetsende mailtjes voor nodig, om bij jezelf verlichting te ervaren dat je jezelf daar in ieder geval van hebt kunnen lostrekken. Dat ‘niet meer met deze persoon samen zijn’, een goede keuze is geweest, ondanks dat het proces van accepteren nog in volle gang is.

Soms is het nodig om uit een verhitte discussie of uitwisseling te stappen en ‘afstand te nemen’ van dat wat er op dat moment gebeurt. Maar is de tactiek dan dat je een paar dagen weg gaat en, heel bewust en uitgespeeld, niks van je gaat laten horen? Is dat wat dan de ‘rust’ gaat brengen? Eerlijk? Of is een blokje om en er op een later tijdstip op terug komen ook afdoende? Welk voordeel heeft het om, zoals hier vaak geschreven wordt, ‘een paar dagen’ afstand te nemen? Of 3 maanden.

En hoe werkt dat, als maar 1 van de partners ‘afstand’ eenzijdig besluit, hier niet over uitwisselt of transparant in is en ‘die ander’ in feite ook maar laat bungelen in de vraag ‘waarom hoor ik nu niets?’ Vind je daar dan echt ‘rust’ mee?

Ik kan me bijvoorbeeld voorstellen dat wanneer je ‘even’ afstand wenst te nemen van elkaar, het constructief zou zijn als je dit in overeenstemming besluit te doen met bijvoorbeeld een persoonlijke, gerichte taak voor allebei individueel: reflecteer ieder apart op een specifieke gebeurtenis of thema waar veel stress, onbegrip of frustratie over bestaat en kom daarna (wellicht op een afgesproken moment) weer samen om de bevindingen en inzichten erover te delen. And take it from there to the next step. Dán wordt het concreet en tastbaar (*credits voor Torn).

Helder en ook constructief toe te passen; je ‘werkt ergens mee’; er is een doel. En jezelf, of/en elkaar, doel/doelen stellen: het is mijn ervaring, dat dát rust kweekt. Of het in ieder geval in de hand werkt. Hebben we het over ‘doelen stellen’, dan denk ik vooral in de richting van reflecteren op de gebeurtenissen, de dynamiek & elkaar en, niet de minst belangrijke, jezelf. Soms helpt het om, individueel, de balans op te maken en daarna samen te overleggen waar en bij wie de ‘balans’ dan doorweegt. Afstand & Rust initiëren, zónder dat je in die besloten tijd of periode, beiden apart (maar wel naar en voor elkaar) inzichtelijk en reflecterend investeert in kwesties die dus duidelijk aandacht nodig hebben, kan de vorm gaan aannemen van escapisme.

Wellicht is dat, wat ik zelf vaak mis in deze overal toegepaste ‘strategie’: de specifieke doelstellingen of verhelderende vraagstellingen– voor elke situatie, relatie, dynamiek of uitwisseling, afzonderlijk. Hoe de methode er op de dieper gelegen lagen uitziet, wordt altijd omheen gepraat. Het wordt te ruim uitgestald, nooit specifiek, nooit gelaagd, nooit uitgebouwd, maar wel altijd absoluut.

Effe Rust.
Effe Afstand.

Doe het maar ‘effe’...

*met dank aan Torn voor de inspiratie & inhoudelijke uitwisselingen!

afbeelding van Broken27

@Chelle

@chelle...
Dit was/is precies waar ik de afgelopen dagen mee heb geworsteld tussen mij en mijn ex. Dank voor deze interessante en heldere bijdrage. Iets waar ik zeker veel aan heb en nog ga hebben in mijn liefdesverdriet proces. Ik heb de afgelopen maanden goede stappen gemaakt voor mezelf. Maar de echte langdurige rust is er niet geweest, ook hij en ik wonen in dezelfde wijk, wat zou het fijn zijn om wel elkaar gedag te kunnen zeggen in een supermarkt en een luchtig praatje te kunnen maken. Ook ik heb de ex meerdere malen geblokkeerd. Dat was op zulke momenten ook nodig en dat brachrlt me op die momenten ook rust. Op andere momenten niet. Want wat zou het shocking zijn als je maanden geen contact hebt, ineens oog in oog staat in de supermarkt. Ik zou weer van vooraf aan kunnen beginnen. Ik wen liever aan hem in deze nieuwe situatie met af en toe contact, zodat zowel hij als ik daar langzaam naar toe kunnen werken: dat luchtige praatje in die supermarkt.
Liefs,
B.

afbeelding van chelle

@Broken: processen

Geen dank! Als mijn blog ten gunste van jou ergens een positieve bijdrage kan leveren in jouw proces, dan is mijn ‘doel’ bereikt Glimlach

Als ik me even richt op jouw verhaal specifiek (en corrigeer me vooral, wanneer ik ergens uitspraken doe waar jij jezelf niet in herkent), dan hebben we hier ‘te maken’ met een ex-partner met een verslavingsproblematiek. De verslaving heeft dus, spijtig genoeg, altijd als een jas om jullie samenzijn heen gehangen en vermoedelijk het grootste deel van jullie dynamiek bepaald. Zonder de aanwezigheid van een verslaving, is het voor veel partners in een samenzijn al lastig en ingewikkeld genoeg om issues, behoeften en persoonlijke ‘tekortkomingen’ te doorgronden, h/erkennen en dit vervolgens, zowel individueel als ook relationeel, op minder desastreuze, uitputtende en emotioneel ellendige manier te leren ‘het hoofd te gaan bieden’.

Dat vergt focus, aandacht, bewustwording en bereidwilligheid. Als er sprake is van een verslaving, dan gaan juist deze elementen die moeten worden aangeboord om een relatie te laten ontwikkelen, geheel ten onder aan (de voortzetting van) de verslaving. Een verslaafde is nauwelijks tot rede vatbaar; nauwelijks aanspreekbaar op zijn gedrag. Daarbij, als partner van een verslaafde, is er sprake van ‘co-verslaving’: je ‘ondersteunt’ de verslaafde partner, veelal ten koste van jezelf. Valkuil hierin kan zijn dat je zo gefixeerd bent op de verslaving van de partner, dat je door het nemen van buitensporige verantwoordelijkheid (voor de ander) in een patroon valt waarin je systematisch je eigen gevoelens gaat vermijden.

Ik las een tijd geleden je blog (‘mijn ex, de verschrikkelijke’) waar je een ‘lijstje’ deelde met wat hij je allemaal had aangedaan. Zo onder elkaar gezet, vormde ook bij mij een beeldvorming van een gruwel van een partner die het eigenlijk op haast elk gebied liet afweten. De uitwisseling die erna op gang kwam, ging over ‘de vreselijke persoonlijkheid’ van jouw ex.

Inhakend op deze reactie van je, wil ik daar even naar teruggrijpen. De vraag die in mij opkwam was namelijk: in hoeverre kunnen we in het geval van het gedrag van jouw ex over een ‘persoonlijkheid’ spreken? Want, als je het vanuit de invalshoek van vooral en allereerst DE Verslaving zou bekijken: kun je een verslaafde dan wel op zijn ‘persoonlijkheid’ beoordelen, veroordelen en afrekenen, wanneer zijn persoonlijkheid zodanig ‘verminkt’, verwrongen, veranderd en beïnvloed is door de verslaving waar diegene met lijf en ziel aan vastgeketend zit?

Dat lijstje met de verschrikkelijkheden die jij in relatie met hem allemaal voor de kiezen hebt gekregen: wanneer je dat plaatst in ‘zijn persoonlijkheid’, dan wordt het wel heel persoonlijk, naar jou toe. De vernederingen, de mishandelingen, het bedrog, de leugens, alle keren dat hij je liet staan, de (emotionele en financiële) manipulaties: wanneer je het schuift onder zijn persoonlijkheid – dus de persoon die hij was naar jou - moeilijk om dat niet te zien als acties en daden tegen jou persoonlijk. Jij, die zoveel offers heeft gemaakt en ‘kijk, hoe hij dat te grabbel gooide’.

Maar wat, als je deze lijst zou schuiven onder ‘hij werd gedreven door zijn verslaving’? Zou je het dan niet als ‘minder persoonlijk naar jou toe’ kunnen gaan relativeren? Verslaving neemt namelijk alle rede weg. In die zin (ook al spreekt het ’t gedrag nog steeds niet goed) zou je zelfs kunnen stellen dat hij op geen enkel punt in staat was ‘redelijk’ te handelen. Hoe kun je het dan nog ‘persoonlijk’ nemen? Snap je waar ik naartoe wil?

Daarmee, alles dat hij jou heeft ‘aangedaan’, hoe ellendig, gruwelijk, destructief en op sommige momenten volledig vernietigend voor jouw persoon dan ook, wanneer je het zou kunnen gaan schuiven onder ‘zijn verslaving’, wellicht kun je een groot deel van dat verschrikkelijke lijstje ‘maken’ tot iets ‘van hem’. Hoewel het vermoedelijk ‘voelde’ als iets dat persoonlijk en heel specifiek tot jou was gericht, had het in de essentie vermoedelijk helemaal niets met jou te maken. Uiteraard zul je daarmee niet de ellende die je met hem hebt meegemaakt ‘wegkrijgen’, maar misschien wordt het uiteindelijk wel draaglijker als je de kwesties ‘wat van hem en door zijn verslaving komt’ kan gaan (onder)scheiden van de kwesties waar jij wellicht op dat moment, onbewust en vanuit eigen behoeften, ook aan een patroon hebt bijgedragen (*en hierbij wil ik onderstrepen, dat ik in deze niet spreek over ‘schuld’. Eerder: als je er nu op terugkijkt, nu je zoveel grote stappen hebt gezet, wat is jouw ‘aandeel’ geweest in het faciliteren en in stand houden van een jarenlang patroon en naar welke behoeften in jezelf voert dat terug?)

Wanneer we zijn ‘persoonlijkheid’ dus niet los kunnen zien van zijn verslaving; in zekere zin IS zijn verslaving dus zijn persoonlijkheid geworden, wil ik op onderstaande even ingaan:

broken schreef:

“…ook hij en ik wonen in dezelfde wijk, wat zou het fijn zijn om wel elkaar gedag te kunnen zeggen in een supermarkt en een luchtig praatje te kunnen maken.”

“Want wat zou het shocking zijn als je maanden geen contact hebt, ineens oog in oog staat in de supermarkt. Ik zou weer van vooraf aan kunnen beginnen. Ik wen liever aan hem in deze nieuwe situatie met af en toe contact, zodat zowel hij als ik daar langzaam naar toe kunnen werken: dat luchtige praatje in die supermarkt.”

Mijn allereerste vraag is (pure interesse, geen al van te voren gevormd oordeel): waarom zou je het zo fijn vinden om met hem, in de supermarkt (of waar jullie elkaar in de wijk dan ook zullen gaan tegenkomen) een luchtig praatje te kunnen maken? Is het, om de lading van elkaar ‘kunnen gaan tegenkomen’ na alles dat gebeurd is, te verminderen? Dat je gewoon door de wijk kan lopen, zonder op je hoede te zijn en te vrezen dat een onverwachte ontmoeting met elkaar mogelijk weer heel veel bij je losmaakt? Waarom denk je dat jij weer ‘van voren af aan zal kunnen beginnen’ als je hem (nu?) tegen zou komen? Heeft het te maken met waar je nu in het verwerkingsproces staat? Of ben je bang dat je weer ‘valt’ voor zijn eventuele ‘charmes’ en de verleiding niet kan weerstaan om wederom te hopen dat een hereniging *deze* keer wel beter zal verlopen?

Ik probeer me even voor te stellen hoe je, een flinke tijd verder, naar een ex-partner zal kunnen ‘kijken’, wanneer je inmiddels de ‘schakel’ in je proces hebt kunnen maken dat je een relatie hebt gehad met ‘zijn verslaving’. Niet met hém; maar met zijn verslaving en zijn functioneren, gedrag (en dus persoonlijkheid) die daar dus onlosmakelijk door beïnvloed werd. Zou het kunnen dat er wellicht een moment komt, dat het voor jou misschien helemaal niet meer zo belangrijk meer zal zijn of er uit een onverwachte ontmoeting nu wel of geen ‘luchtig praatje’ voortkomt? Misschien volstaat tegen die tijd een ‘hoi’ wel en kun je prima door, zonder thuis weer een terugval te moeten incasseren?

Of zit er wellicht een andere behoefte achter de wens verscholen om uiteindelijk met hem ‘een luchtig gesprekje te kunnen voeren’?

*Overigens, nog even iets anders, gelinked van mijn blog naar jouw verhaal: die overdosis aan berichten die je een tijd geleden van hem ontving. Ik weet niet of je het zelf ook zo ervaart of hebt ervaren, maar ontdekken dat je de ‘prikkel’ niet meer voelt, of wellicht heel af en toe wel voelt maar er in ieder geval niet meer aan toe ‘hoeft’ te geven om op hem te reageren, is toch al wel een flinke sprong vooruit in het bewaken en waarborgen van jouw eigen ruimte en grenzen.

Daaraan gekoppeld dat je de opluchting ervaart ‘van dit soort situaties af te zijn’, wederom een sprongetje verder. Het klinkt misschien tegenstrijdig, aangezien het ontvangen van dit soort en deze overkill aan berichten voor heel veel onrust kan zorgen omdat het emotioneel weer het één en ander bij je oproept en aanraakt. Heb je meestal geen zin in of energie voor. Toch denk ik dat er ook in het tijdelijk incasseren ervan een inzicht verscholen ligt, die je mogelijk niet had gekregen als je hem al veel eerder resoluut had geblokkeerd. Dat het je nu de realisatie brengt hoe ver je eigenlijk al bent gekomen om te ervaren ‘dat je dit niet meer wil’. En die kan veel krachtiger zijn dan een ‘ja, maar, wat als…’. En dat de volgende stap misschien zal zijn, om dit soort wegen van hem naar jou, bijvoorbeeld wél te gaan afbakenen. Op deze manier ‘in controle’ zijn, dat kan innerlijke rust brengen.

Ik denk ook dat ‘rust’ eerder een beloning is van ‘actief handelen’, dan dat het iets is dat zo ‘voor handen ligt’. In mijn beleving is het ook eerder een ‘einddoel’, dan een startpunt – en de stappen daartussen, de ‘reis’ als het ware, die staat garant voor welke koers je vaart. Daarom geloof ik ook niet zo in de uitspraak/advies ‘effe rust zoeken’. Om dat te bereiken, behoor je dus echt eerst een paar paden (reflectie, erkenning, bewustwording, etc) te hebben betreden.

Die lijken door zo’n uitspraak spijtig genoeg namelijk veelal volkomen over het hoofd gezien te worden. Maar dat is hoe ik het beleef...

afbeelding van PoemLover

Chelle

Zo weldoordacht als jij ben ik bij lange na niet, maar ik kan je wel een top-of-the-head-reactie geven: ikzelf heb de no-contact rule nu jarenlang volgehouden, en het heeft bijna niets geholpen; wel iets, want het slijt nu eenmaal. Toch vind ik no-contact de meest logische benadering. Zo heb je: 1) tijd om tot jezelf te komen; 2) tijd om na te denken; 3) tijd om te wennen aan het idee elkaar niet te zien; 4) tijd om erachter te komen wat je nog met elkaar wilt, en: 5) respecteer je elkaars eigen ruimte. Voorts ben ik voorstander van de harde aanpak, want zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Toch nuanceer je de kwestie weer heel mooi, zoals alleen jij het kan; het is voor mij een hele lap tekst en veel om over na te denken; helder verwoord, volledig, glashelder en messcherp: het overdenken waard, en vol denkmateriaal. Wat ik gemist heb is echter de benadering (van reageren op dit forum) die jij zelf voorstaat; misschien heb ik eroverheen gezien.

UPDATE: Oh ik zie al (te vluchtig overheen gelezen): "Ik hoopte op persoonlijke ervaringen en dan vooral wáár je precies tegenaan loopt. Ik hoopte op uitwisseling over bovenstaande, in mijn ogen, zeer wezenlijke en essentiële vragen." Lijkt mij ook zinvol; anders is het allemaal zo eendimensionaal... Zo zul je nog wel meer zinvolle suggesties in de tekst hebben gezet. Ik zal hem later nog een keer lezen Knipoog

afbeelding van Claudia29

Chelle

Ook ik had afstand genomen omdat mijn ex twijfels had en het niet meer wist, ik dacht de rust en afstand zal hem en ook mijn helpen. Maar pff, het gemis wordt met de dag groter. Ook nu ik weet dat meneer lekker actief bezig is op een datingsite vanwege zijn eenzaamheid, inmiddels 5 dames heeft toegevoegd en wie weet wat hij daar mee uitspookt.

Oke ik had dan wel een man ontmoet, maar daar heb ik nu al een paar weken geen contact mee. Die dacht mij voor de gek te kunnen houden en wie weet nog hoeveel meer vrouwen. Gelukkig had ik hem tijdig door en achteraf ben ik er ook blij om want ik ben daar helemaal niet aan toe. De enige die ik wil, is mijn ex maar ja.. die afstand die is nu is gecreëerd en de dames die heeft hij ontmoet maken mij onzeker. Ik maak mij zorgen om hem, omdat hij niets verwerkt.. zijn scheiding niet, hij kan niet alleen zijn.

Het liefst neem ik contact op met hem, maar ik ben de laatste 2 weken zo verschrikkelijk emotioneel gezien onstabiel dat ik bang ben direct te gaan huilen wanneer ik hem spreek. Ik wil niet gezien worden als die zieligerd...
12 oktober is hij jarig, ik dacht dan stuur ik hem een kaartje met een aardigheidje maar wie weet is het dan wel te laat.

Hij heeft ontzettend veel emoties bij mij los weten te krijgen, hier heb ik al eens eerder over geschreven. Zaken waarvan ik dacht ze allang een plekje te hebben gegeven. Morgen een gesprek bij de huisarts omdat ik in een neerwaartse spiraal zit waar ik graag uit wil komen. Misschien moet ik eerst eens aan mezelf werken en deze overweldigen emoties zien te verwerken, hierna hem pas te contacten. Opnieuw ben ik dan bang dat het te laat is.

afbeelding van brabbelbrabbel

Claudia

Wat is er verkeerd aan om te snotteren, sniffen en huilen bij ex?

afbeelding van Claudia29

Brabbel

Ik wil niet als zielig gezien worden, dat hij het leuk vind om mij te zien en eventueel elkaar vaker te zien..

afbeelding van anoniempje1990

@Claudia

Ik heb precies hetzelfde als jij Claudia en dat voelt inderdaad zwaar klote. Mijn ex heeft ook moeite met het uiten van emoties en dus ook met het verwerken van haar verdriet. Zij kan en wil met niemand over haar huidige situatie praten. Ze schreeuwt nu om aandacht om de pijn te vergeten en dat kan soms heel vervelend zijn.

Het is oneerlijk en zwak van ze om zo met hun verlies om te gaan. Wij hebben daar alleen geen invloed meer op. Ik weet zeker dat jouw ex ook nog onwijs veel aan je denkt en om je geeft. Dat kan haast niet anders. Maar onthoud: Hij is jou kwijt, jij bent jezelf aan het hervinden. Als je weer terug bij jezelf bent en je behoefte hebt om contact met hem op te nemen zou ik dat gewoon doen. Als je op een rustige manier een gesprek met hem kan voeren, is dat alleen maar fijn!

afbeelding van Beer57

Chelle

Chelle
Mooi en helder blog van je. Heb toch een vraag voor je.
In de meeste gevallen spreek je over partners die nog contact hebben of kunnen hebben.
Ik vraag me af hoe je dan die emotionele weerbaarheid bewerkstelligd als je niet met je partner of ex partner kan communiceren omdat één van tweeën dat niet in zich heeft of niet wil, contact nog wel mogelijk is maar er niet over de essentiële dingen wordt gesproken.
Ga ik mezelf als voorbeeld nemen. Het inzicht dat de relatie voor mij niet meer goed was, ik het niet meer kon, toch nog steeds de emotionele pijn er is als ik aan haar denk of de gedachte aan haar weer zien. Tegelijk op de verjaardag van onze dochter zijn, haar nieuwe vriendje daar ook zal zijn en ik dat echt niet trek.
Had er zo graag met haar over willen praten. Ik weet dat ik het bij mezelf moet zoeken. Dat gevoel van onmacht dat ik het niet kan sturen.?
Is dat dan "gewoon" accepteren. Moet dat slijten? Of een kwestie van tijd omdat leren niet van vandaag op morgen gaat.
Ik heb nu zo het gevoel dat ik het dan maar uitschakel of wegdruk door bezig te zijn, met wat dan ook.
Ha leuke dingen doen, ja en dan als je thuis komt in een leeg huis weer keihard met de neus op de feiten te worden gedrukt en in tranen uitbarst.?

afbeelding van chelle

@Beer: emotionele weerbaarheid

Hallo Beer, aangenaam verrast om jou ook hier te zien met een goeie vraag ook nog Grijns

Beer schreef:

“In de meeste gevallen spreek je over partners die nog contact hebben of kunnen hebben.
Ik vraag me af hoe je dan die emotionele weerbaarheid bewerkstelligd als je niet met je partner of ex partner kan communiceren omdat één van tweeën dat niet in zich heeft of niet wil, contact nog wel mogelijk is maar er niet over de essentiële dingen wordt gesproken.”

Ik spreek in mijn blog inderdaad vooral over (ex-)partners, waar de mogelijkheid en bereidheid nog ergens aanwezig is om de communicatie doorgang te geven - of weer te laten ontstaan. Wanneer dit door wat voor reden dan ook dus niet het geval is, zoals in jouw geval, hoe ontwikkel je dan die ‘emotionele weerbaarheid’, is je vraag...

Als ik het daarop insteek, is het misschien belangrijk om helder te krijgen wat ‘emotionele weerbaarheid’ dan inhoudt. Ik kan in deze uiteraard alleen voor mijzelf spreken en mijn ervaring die ik heb in een soortgelijke situatie. In mijn verhaal (lang geleden) ging het om een ex-partner die, na een kortstondig samenwonen en een 1.5 jaar durende relatie, uit het gezamenlijke huis vertrok om, in zijn uitleg toendertijd, ‘een weekendje op adem te komen bij zijn moeder’. Hij is nooit meer teruggekeerd en bleek, op enkele korte mailwisselingen na, niet in staat om mij verdere uitleg te geven voor zijn vertrek. De ‘afstand & rust’-strategie was dus voor mij besloten. Geen inspraak verder.

Brengt mij op de conclusie dat ook toen voor mij de ‘emotionele weerbaarheid’ van toepassing was. Kennelijk, althans voor mij, is het dus niet afhankelijk van de bereidheid van een partner om met mij over dwingende kwesties te communiceren. Soms, hoe ellendig dan ook, sta je er alleen in.

Voor mij betekende het realiseren van ‘emotionele weerbaarheid’, dat ik leerde onderscheid te maken tussen emoties die van mij waren en bij mij hoorden – en de ‘ruis’ van andere factoren die mogelijk op mijn emoties inwerkten en deze zelfs belastten, waardoor ik steeds weer in verwarring en ‘uit balans’ wordt gebracht. Dat bracht voor mij de eerste golf van acceptatie. Bijvoorbeeld: het gegeven dat mijn ex-partner ‘ineens’ besloot, zonder berichtgeving, dat hij de relatie met mij niet meer wilde voortzetten, dat was ‘van hem’. Het heeft even geduurd, voordat ik wist te relativeren dat zijn vertrek en keuze ‘niet per definitie met mij te maken had’. Dat het niet betekende dat ik ‘niets waard was’, ‘niet voldeed’ of welke negatieve betekenissen ik dan ook aan zijn vertrek verbond in relatie tot wie ik was.

Het ‘weerbaar’ worden, betekent voor mij jezelf beter kunnen beschermen tegen ‘bedreigingen’ (emoties, belevingen, behoeften, oordeel, verwijten, etc) van buitenaf. Dat je het niet automatisch persoonlijk neemt. Niet alles is ‘van jou’, of hoort bij jou en alles dat ‘niet van jou is’, mag je ook gewoon lekker laten waar het hoort of bij wie het vandaan komt. Vaardiger worden om juist deze grenzen te herkennen en bewaken en bewuster worden wat je wel en vooral niet wil. Dat je je eigen signalen herkent, maar ook die bij een ander waarneemt.

Grenzen stellen en bewaken, is het je weleens opgevallen dat niet alleen de persoon die over die grens gaat dus grensoverschrijdend bezig is, maar dat je eigen reacties daarop ook behoorlijk grensoverschrijdend voor jezelf kunnen zijn? Gedachten, zoals: “zie je wel, ik kan het niet, ik ben niks, ik ben niet goed genoeg, ik ben dom, ik ben afhankelijk…’, etc. Van deze ineffectieve gedachten zou je je dus bewust moeten worden, zodat je ze onderuit kunt halen. Stel ze ter discussie. Of vervang ineffectieve gedachten door effectievere. Bijvoorbeeld ‘ik haat conflicten, ik wil geen confrontatie’, door ‘een conflict is vervelend, maar ik kan het aan’.

Nadenken over je eigen emoties, in algemene zin of in specifieke (bijvoorbeeld relationele) zin, waar deze gevoelens precies naar terugvoeren, hoe het komt dat je je op die wijze uitdrukt of gedraagt, wat je ermee wenst te bereiken (en of dit wel een constructieve manier is om dat te bereiken): deze steeds beter leren h/erkennen en hier vervolgens zelf verantwoordelijkheid voor nemen heeft mij in ieder geval erg verder gebracht in emotionele weerbaarheid. Mijn eigen emoties bleken niet langer meer afhankelijk te zijn van of zodanig beïnvloedbaar te worden door die van een ander, dat ik hierin ook onafhankelijker werd. En vooral: dat ik steeds meer op mijzelf durfde te vertrouwen.

Beer schreef:

“Ga ik mezelf als voorbeeld nemen. Het inzicht dat de relatie voor mij niet meer goed was, ik het niet meer kon, toch nog steeds de emotionele pijn er is als ik aan haar denk of de gedachte aan haar weer zien. Tegelijk op de verjaardag van onze dochter zijn, haar nieuwe vriendje daar ook zal zijn en ik dat echt niet trek.”

Je geeft aan dat je inzichtelijk tot het besef bent gekomen ‘dat de relatie niet goed voor je was’ en dat je het ‘ook niet meer kon’. Echter, tegelijkertijd ervaar je nog steeds de emotionele pijn wanneer je aan haar denkt of de gedachte haar weer te gaan zien. Wat ik me overigens heel goed kan voorstellen: de confrontatie met een hoofdstuk van je leven dat heel belangrijk voor je is geweest; wat er in die ‘vroegere’ hoedanigheid of vorm niet meer ‘IS’, maar wat tegelijkertijd nog steeds in fragmenten in het ‘nu’ aan je wordt tentoongespreid…logisch dat dat gevoeligheden bij je oproept.

Als we ‘beseffen dat de relatie niet goed voor je was’ aan de ene kant hebben staan en ‘emotioneel last ondervinden van de gedachte aan haar of haar weer zien’ aan de andere kant, wat precies gebeurt er dan in dat tussenliggende gebied? Je kunt het wel rationeel ‘beseffen’ (‘ik kon het niet meer, de relatie was niet goed voor me’), maar dit ook op de diepere velden van je gevoelsbeleving tot je laten doordringen, misschien is dat ook een verwerking die tijd kost?

Wat doet jou dan precies zoveel pijn wanneer je, ondanks het besef dat jullie samenzijn voor jou niet goed was, aan haar denkt? Kun je dat misschien voor jezelf concretiseren? Vertegenwoordigt zij misschien nog iets voor jou, waar het je tot nu toe nog niet gelukt is om deze focus bij haar weg te halen en ergens anders op te richten? Waarom doet de gedachte ‘om haar weer te gaan (moeten?) zien’ je nog zoveel pijn? Waar raakt dat jou precies? Is dat iets van haar, of is dat wellicht iets in jou wat onbewust nog met haar verstrengeld is gebleven?

Wat betreft ‘het nieuwe vriendje’: als je daar niet klaar voor bent, ben je daar gewoon (nog) niet klaar voor. Dit mag je aan jezelf toegeven en hier zelfs op anticiperen. Je ‘hoeft’ hier niet mee te dealen als je daar nog niet klaar voor bent. In het geval van de verjaardag van je dochter, lijkt het me wel een prioriteit dat er een manier wordt gevonden die zo min mogelijk de gezelligheid en ontspannenheid van haar verjaardags-dag ondermijnt. Woont 'vriendje' daar al in huis? Zou het zo geregeld kunnen worden dat eerst jij (de papa) komt – en daarna pas hij? Of andersom?

Ik denk dat ‘weerbaarheid’ overigens ook in deze opgaat. ‘Nee’ durven zeggen, bijvoorbeeld. Weerbaar zijn tegen je omgeving en wat anderen van jou verwachten dat je gaat of behoort te doen – ten koste van wat jij, zelf, eigenlijk voor jezelf wenst. Of wat ‘goed’ voor jou zou zijn. Ik weet niet of dit in jouw geval ook zo is, maar soms is de behoefte om ‘aardig gevonden te worden’ zo groot, dat er verwarring en zelfs passiviteit bestaat waar het gaat om ‘eigen wensen’ te laten prevaleren boven die van anderen.

afbeelding van Beer57

Chelle

Chelle bedankt voor je reactie.
Je reactie vaak heb gelezen en veel over nagedacht.
Staan veel herkenbare stukjes voor me in.

afbeelding van torn

Chelle: mooi blog

Mooi blog waarmee je weer eens het 'heet' thema bij de staart grijpt.
Wil ik inhoudelijk nog wel op reageren alleen nu even de tijd en ruimte niet voor.

B.t.w, ook mooie en kwetsbare reacties die er geschreven zijn.

afbeelding van hortensia

@Chelle

mooi blog Chelle !

Moest hier ook diep over nadenken want hoe vind je de "rust" als je emotioneel totaal kapot ligt te gaan.
Hoe vond ik mijn rust ten tijde van , verdriet, boosheid , verontwaardiging door het besef wat er allemaal gebeurd was.
Het allesomvattende besef van het gebeurde en je niet te focussen op je ex maar ook om te kijken waar je eigen aandeel zat en wat het zegt over jezelf en hoe je dat wilt vertalen naar de toekomst ....spelende vrouw wat hebben we hiervan geleerd?
Confrontaties lijken op dat moment geen goed plan gevoelsmatig omdat het voelt alsof er extra zout in de wond wordt gesmeerd , echter denk ik , welke confrontatie dan ook , al is het met je ex of met familieleden, vrienden of wie dan ook die zeggen "ik heb het je toch gezegd " het houdt het wel pratende . Voor mij hielp dat om veel zaken weer in een perspectief te kunnen zien. En hoe naar het soms is om dingen te horen of te zien die niet leuk zijn het helpt wel, om niet te gaan idealiseren omdat je juist in het verdriet geneigd bent om je helemaal in je pijn te verliezen. Juist door nare confrontaties kan het helpen om te zien zoals het werkelijk is. Daar moet je je weg in vinden om mee te kunnen dealen.

En soms heb je daar ook wel eens de bekende schop onder je kont voor nodig . Het meest pijnlijke lijkt mij als er verwijtend wordt gesproken, dat is iets wat je totaal afbreekt . Immers je eigenwaarde op dat moment is niet erg hoog en als je durft je verhaal te doen , wat meestal niet meevalt , dan voelt het als een regelrechte aanval op je bestaan. Maar zelfs als daar een oprechte kern van waarheid inzit , dan ook neem je dat mee om eens serieus over na te denken zodra je eerste emotie van gekwetstheid is gedaald . Want hoe dan ook soms zien andere mensen die je goed kennen de dingen soms helderder dan wat je zelf ooit hebt willen zien.

Waar is rust al je lichaam giert van de talloze emoties welke je totaal terroriseren? het kan enkel plaats maken voor een totale verstomming en een hoofd vol watjes alsof het lichaam de geest zelf maar verdooft ....
Ik denk dat rust moet zijn , je tijd nemen om door al de etappes heen te durven gaan met de nodige zelfreflectie , je mag even compleet instorten , je mag boos zijn en verdrietig en vooral ook je mag rouwen om het verlies . Maar wees eerlijk tegenover jezelf , kijk vooral naar wat je eigen valkuilen waren , neem de tijd om te aanschouwen waar je naar toe wilt ...was het allemaal wel zo mooi , of lijkt het nu mooier omdat het er niet meer is ...
Niemand wil ( emotionele) pijn voelen , maar anders dan bij lichamelijke pijn kan men nu niet zeggen , ademt u maar even door uw neus dat zal de pijn verlichten.
Acceptatie van wat is en kijken waar je naar toe wilt werken , is ook flink diep adem halen en idd dat doel nastreven . Want hoe dan ook, proberen niet overal het negatieve van in te zien maar ook te durven kijken wat het jou als persoon ook voor moois heeft gebracht om in je verdere leven iets van mee te kunnen . Te kunnen denken okey , het was een passant , dit en dat heeft het me gebracht en nu is het weer tijd om daarmee aan de slag te kunnen en jezelf te durven richten op al het moois wat nog voor me ligt , want dat ben ik waard.

Rust is proberen te helen in elke fase denk ik.

Ps, zag dat je in een ander blog het woord * reet * gebruikte ..
* blikt ff naar torn..... Grijns

afbeelding van torn

@Hortje: Kromme tenen!!

Ligt aan mijn manier van lezen als ik het idee heb dat je een 'transformatie' hebt doorgemaakt op het gebied van reacties schrijven ?

Diepgaander, inhoudelijker en aanschouwender. Waarmee ik niet zeg dat ik je voorheen minder goed vond schrijven.

Citaat:

Ps, zag dat je in een ander blog het woord * reet * gebruikte ..
* blikt ff naar torn.....

Aaarrgghhhh, kromme tenen!!!! En dan heeft er een wel eens over de 'woordkeuze' van torn lopen mekkeren. Kont, bips, derrière allemaal acceptabel. Reet......

Back on topic.

afbeelding van hortensia

@torn

thanx ! Hortje is blijkbaar rustig ... Knipoog en houdt van mooie blogs waar ze iets van op kan steken , mooie uitwisselingen wat haar doet groeien en bloeien al is het herfst
# woordkeuzes van torn....helaas zijn we niet allemaal plaatjes denkers , zonde dat die mensen die vorm van humor niet beheersen , komt mss door een selectief geheugen , maar behelpen zich met naslagwerken in een netwerkje Grijns

afbeelding van brabbelbrabbel

Reet

We missen het achterwerk nog.
Vind ik ook wel toepasselijk hier.

afbeelding van chelle

@Hort & Torn: As In Ass

Hort schreef:

"Ps, zag dat je in een ander blog het woord * reet * gebruikte ..
* blikt ff naar torn....."

Haha! In welke context ook alweer? Mijn eigen 'bips'? Of 'derrière' in algemene zin?

torn schreef:

"Aaarrgghhhh, kromme tenen!!!! En dan heeft er een wel eens over de 'woordkeuze' van torn lopen mekkeren. Kont, bips, derrière allemaal acceptabel. Reet......"

Tja, Torn. Toch zal je mij niet gaan zien schrijven 'interesseert mij geen ene bips', of 'het zal mij aan mijn derrière roesten'. Sommige woorden hebben 'het' gewoon niet... Tong

Daarbij: maakt wel een verschil of ik met 'bips' het achterwerk van Shaniqua op nummer 27 aan het einde van de straat bedoel (waarbij haar derrière inmiddels een eigen postcode-gebied zou mogen aanvragen), of dat ik eerder verwijs naar een iets omhoogstaand bol bipsje... Grijns

afbeelding van torn

#Beeld

chelle schreef:

Daarbij: maakt wel een verschil of ik met 'bips' het achterwerk van Shaniqua op nummer 27 aan het einde van de straat bedoel (waarbij haar derrière inmiddels een eigen postcode-gebied zou mogen aanvragen)

*Beeld*

Alleen een 'plaatsjesdenker' is instaat het beeld wat er in het eigen hoofd zit op zo een manier te beschrijven dat er bij een mede-plaatjes denker automatisch tijdens het lezen een beeld wordt gecreëerd.

Dit zo lezende springen er bij mij meteen in beelden in mijn hoofd op van donkere Noord of Zuid Amerikaanse dames genaamd Shaniqua, Shenene of Latifah, die op een zomerse dag zichzelf in fel gekleurde wielrenbroekjes hebben gehesen of geperst al keuvelend over de Albert Cuypmarkt schuifelen. Vervelende is alleen dat wanneer er drie van deze dames naast elkaar lopen je er als voorbijganger er niet zo makkelijk even omheen loopt om te passeren.

afbeelding van chelle

@Hortje: bijdrage

Mooie aanvulling! Thanks!

afbeelding van brabbelbrabbel

Chelle

Groot gelijk, moet ik je toekennen.

Ik heb zelf moeite met afstand.
Omdat afstand niets oplost.
Dan ontstaat er een zwijgende in stand houding.

Met ex bewust willen blijven communiceren.

Bedankt voor je mooie inhoudelijke uiteenzetting!

afbeelding van hortensia

@Chelle-berusting

Schiet me zo tussen het werk door even in mijn hoofdje....

Zou het ook zo kunnen zijn in een relatie dat er mensen zijn die nooit kunnen berusten in een relatie ?
Bijvoorbeeld dat wanneer het nieuwe eraf is , alles op de rit gezet is er een vorm ontstaat van onrust , juist dit gegeven dat alles loopt en is zoals het is geen uitdaging meer biedt en men in zijn hoofd alweer na gaat denken naar een volgende stap, het weer afscheid nemen omdat de wereld zoveel groter is als dit . Nieuwe kansen en uitdagingen nodig heeft ?

afbeelding van chelle

@Hort: vraagje

Zeker wel. De 'Rustelozen Zichzelf Niet Kunnen Binden', bedoel je? In welke context bedoel of plaats je deze dan waar het gaat om rust & afstand?

afbeelding van hortensia

Chelle# zijwegen en cirkels

Ik was even een zijweg opgegaan, hoort bij mijn chaotisch denken Tong
Ik zat te denken misschien zijn er mensen die zich er niet eens van bewust zijn dat ze altijd zoekende blijven, dus ook vaak in liefdeverdriet terecht komen , zo de cirkel weer rond maken ? Dus naar gelang het duurt onrustig worden maar of dat nou is omdat de relatie niet bevalt , misschien iets minder aan de verwachting voldoet of dat er onrust ontstaat doordat ze misschien niet meer te lang aan iemand gebonden kunnen zijn en weer verder willen kijken. Zoiets dat het gras altijd groener lijkt aan de overkant , of dat het een bindingsissue kan zijn en dit rusteloze types zijn die het mss nooit zullen vinden. Ik dacht misschien verklaard dat enigszins de behoefte van die mensen die een bijvrouw willen hebben in het geniep, maar nooit hun eigen partner zullen verlaten.

afbeelding van en_nu

@chelle

Ik was je blogs wat aan het lezen en ga niet zeggen dat je hier ongelijk hebt. Ik vind het leuk dat je verder denkt.

Maar hier zeg je dat afstand nemen "fout" is en dat praten de beste methode is om er door te komen. Terwijl in een ander je zegt dat wanneer je vragen wilt op je antwoorden (het praten dus) je, je eigenlijk baseert op je ex om af te sluiten en niet vertrekt vanuit je eigen. Dat wanneer je wil praten je constant zit te mindfucken (waarin ik het ook wel eens ben) en het dus afraad en hier ben je juist pro het praten.

Tuurlijk is iedere situatie anders. Maar ik denk dat met afstand nemen en rust vinden het meer gaat om uit het oog uit het hart principe.

En dat deze laatste uiteindelijk toch het dichtst aanleunt bij het het er mee leren leven, het plaatsen en verdergaan.. Want dat is toch ook wat je moet doen als je gepraat hebt, het plaatsen en verdergaan en dat er vroeger aan begonnen kan worden dan wanneer je eerst nog probeert je ex te contacteren. Want dikwijls is het toch ook zo dat de persoon die het uitmaakt, zelf niet wil praten toch..?

afbeelding van torn

@Chelle: Keep Shining!!!

Een beetje achteraf maar eigenlijk had ik deze reactie al ten tijde van je blog 'The Wave' aan je willen schrijven.
Als ik het mij goed herinner lag de oorsprong van dat blog, waarin je er niet voor schroomde je vrij kwetsbaar op te stellen en deels ook nog zaken prijs te geven van jezelf en je privé leven, n.a.v. uitspraken die er over jou werden gedaan door een forumlid. Het zelfde forumlid wat ook nu weer haar hand er niet voor omdraait aan de woorden en intenties van anderen schaamteloos vanuit haar eigen verknipte geest een eigen draai te geven.

Heel veel woorden wil er ik er verder niet aan besteden. En voor de verandering ga ik je er ook geen vragen verder stellen. Knipoog

Ik vind het wel toepasselijk voor de manier hoe ik je hier over het forum zie bewegen en welke reacties of emotie jouw aanwezigheid en reacties het bij andere mensen steeds lijkt op te roepen

Ik heb ooit eens in een fase van mijn leven dat ik het nodig leek te hebben een gedicht gekregen wat mij erg aansprak, als atheïst buiten het gedeelte over GOD om, en waar ik iedere keer aan moet denken op de momenten dat enkele mensen schaamteloos en zonder enige vorm van enige gene zichzelf de ruimte zie verschaffen om hier van alles persoonlijk over jou als mens te zien 'roepen'.

Our deepest fear is not that we are inadequate
Our deepest fear is that we are powerful beyond measure
It's our light, not our darkness that most frightens us.
We ask ourselves, who am I to be brilliant, gorgeous, talented and fabulous?

Actually who are we not to be?
You are a child of God.
Your playing small doesn't serve the world.
There's nothing enlightening about shrinking
So that other people won't feel insecure around you.

We are born to make manifest the glory of God that is within us.
It's not just in some of us, it's in everyone.
And as we let our light shine, we unconsciously
Give other people the permission to do the same
.

Nederlandse versie van de speech:

Onze diepe angst is niet dat we onmachtig zouden zijn.
Onze diepste angst betreft juist onze niet te meten kracht.
Niet de duisternis, maar het LICHT in ons is wat we het meeste vrezen.
We vragen onszelf af
" Wie ben ik wel om mezelf briljant, schitterend, begaafd of geweldig te achten ?"
Maar, waarom zou je dat niet zijn ? Je bent een kind van God !
[i] Je dient de wereld niet door jezelf klein te houden.
Er wordt geen LICHT verspreid, als de mensen om je heen hun zekerheid ontlenen aan jouw kleinheid.We zijn bestemd om te stralen, zoals kinderen dat doen.

We zijn geboren om de glorie Gods die in ons is, te openbaren.
Die glorie is niet slechts in enkelen, maar in ieder mens aanwezig.
En als we ons LICHT laten schijnen, schept dat voor de ander de mogelijkheid hetzelfde te doen.
Als we van onze diepste angst bevrijd zijn, zal alleen al onze nabijheid anderen bevrijden.[/i]

Nelson Mandela - 1994

You go girl and keep shining!!!
En wat anderen van je vinden en denken,....stoppen met jezelf uit te leggen en begrepen willen worden door mensen die een totaal andere dynamiek dan jij hebben.

Gewoon blijven schrijven zoals je altijd schrijft en hebt gedaan. En wie het niet bevalt........GFY, ...als in Go Fuck Your Self!!!

afbeelding van chelle

@torn: true colors :-)

torn schreef:

"stoppen met jezelf uit te leggen en begrepen willen worden door mensen die een totaal andere dynamiek dan jij hebben."

Voor op mijn badkamerspiegel. Als sticky note op de koelkast. En als print op mijn ziel.

From now one, I shall remember this.

Thanks, my dear.

https://

afbeelding van mrpither

Re:

..

afbeelding van torn

@mrpither: Wederzijds respect!!

Dank je!!

En dat respect is, zeker op basis dat wij inmiddels waayy back gaan, in een bepaalde vorm wederzijds.
Alhoewel ik, daar waar ik je voorheen wat beter kon volgen, nu af en toe totaal geen hoogte krijg van de 'flip-flops' die ik je zie maken en de vrij persoonlijk 'geladen' en fatsoensnorm/grensoverschrijdende uitspraken die ik je zie doen over een ander forumlid.

Vind ik zelf een beetje onnodig en je niet zo passen. Maar hey dat is mijn bescheiden mening.

mrpither schreef:

en desondanks altijd tot een dialoog bereid bent.

Dat zal vast te maken hebben met dat ik niet anders gewend ben te praten. Ik l#l wat af op een dag op allerlei gebieden. Grijns
Luisteren, praten, delen van meningen en visie ergens over, argumenteren, feedback krijgen, bla,bla,bla.

Alleen hier in deze virtuele omgeving waar de tenen emotioneel wat langer en zeer gevoelig zijn, zelfs bij mensen die al over het liefdesverdriet zeggen te zijn, wordt dat al snel verwart met 'je gelijk willen hebben', een ander weg willen zetten of jezelf daarboven willen stellen.

Je ziet het in extremere mate steeds t.o.v. je 'Idol' Chelle gebeuren. Beetje jammer en zonde.
Ik kan daar weinig mee, maar blijf gewoon 'zeggen' wat ik te zeggen heb als ik het als functioneel zie.

afbeelding van chelle

@torn: loyaliteit

Je zal je vast wel onze uitwisselingen herinneren, waarin ik jou bevroeg over jouw loyaliteit ten opzichte van anderen om jou heen. Vooral op die momenten waarin er over jou persoonlijk zonder enige schroom, maar van alles gezegd en geconcludeerd mag worden. En hiervan hebben we op het forum talloze voorbeelden voorbij zien komen, waar jouw loyaliteit zichtbaar was ten aanzien van de gebruikers waar jij hier een geschiedenis mee hebt gedeeld. Zelfs al zag je aan die andere kant zonder enige gêne de lange teentjes al flink over het grensje gaan.

Hoewel ik jouw sterke loyaliteit enorm bewonder, vraag ik mijzelf iedere keer weer af in welke mate deze morele verbondenheid (ontstaan uit en gefundeerd op een jezelf opgelegde emotionele – vaak zelfs voor altijd geldende - ‘verplichting’?) uiteindelijk niet in een voor jou zeer beperkende emotionele keten verandert?

Daar waar, in mijn geval, mijn loyaliteitsgevoel onherroepelijk aangetast zou worden wanneer een onbesproken ‘verplichting’ niet wordt nageleefd waar het gaat over het respectvolle bewaken van een vertrouwen dat ooit de basis vormde van een (al dan niet verbroken) band of verbintenis, lijkt bij jou die loyaliteit nog steeds sterk en fier te kunnen blijven staan.

Ik heb hier recentelijk met knarsende tanden en in verbijstering moeten toezien hoe het ongeremde en in de war zijnde naar het borderline-trekkende ‘denken’ van iemand een totaal gebrek aan zelfcensuur en nuance veroorzaakt. Resulterend in een middels manipulatie en leugens tot stand gekomen vervorming van de werkelijkheid. Een schijnwerkelijkheid die koste wat kost gepropageerd dient te worden om jou, persoonlijk, in diskrediet te brengen.

En, hey? Nergens het gewapper met die forumregeltjes? Als ik hoorbaar mijn wenkbrauw frons bij een reactie, krijg ik die regeltjes in mijn gezicht gesmeten. Maar nu niet een ‘hou je aan de forumregeltjes!’?

Nee, hoor. Puur uit eigen gewin, iemand daarin alle mogelijke steun en bevestiging bieden.

“Je ziet het goed, hoor’. ‘Laat je niet kisten, hoor’.

En nu komt-ie: ondanks dat ik aanwijsbaar wéét, dat jij hier heel makkelijk en scherp de vernietigende feiten tegenover had kunnen stellen waarbij de kwaliteit en integriteit van deze verdraaide ‘memoires’ die diegene hier uit de doeken wenste te doen, meteen met een virtueel nekschot op de bespuugde grond had gelegen, besluit jij dat dus NIET te doen.

Je. Doet. Het. Gewoon. Niet.

Je gaat niet die grens over. Je bewaakt om jezelf te gaan verdedigen tegen iets waarvan jij weet dat het anders is. Je weigert om iets terug te gooien. Het ultieme 'bij jezelf blijven'.

En dan ben ik toch nieuwsgierig: waarom niet, torn? En we kunnen hierin vermijden om over diegene te praten waar het hier over gaat. Let us not.

Maar wél de vraag aan jou: wat vind jij er nu van wat hier, over jouw rug, gebeurt?

afbeelding van torn

@Chelle: Loyaliteit v.s Fatsoensnormen.

Hahahahaha.
Ja het klopt dat wij regelmatig uitwisselingen hebben gehad n.a.v. situaties die zich hier hebben afgespeeld. Volgens mij kunnen wij binnenkort het 3 jarige jubileum vieren van onze eerste pittige uitwisseling over torn en zijn loyaliteit. Tong

Maar je reactie, gestelde vragen en opmerkingen zetten mij zeker wel weer even aan het nadenken wat betreft die altijd opspelende loyaliteit richting mensen waar ik een geschiedenis mee heb. Zeker als ik dat contact, in welke vorm dan ook (hier op het forum, collegiaal, vriendschap of relaties) als 'betekenisvol' heb ervaren.

Kom ik toch weer ergens terecht bij onze gedeelde filosofie over 'reisgenoten'. Wat voor mij een stuk milder, liefdevoller en respectvoller aanvoelt richting de mensen die in je leven, hoe kortstondig het ook kan zij, voorbij komen dan het slappe hergebruikte theezakje ervan ' de voorbijgangertjes'.
Maar ja dan ben ik,...... emo @heart. Tong

Wat wel met zich meebrengt, en die erken ik, dat ik daarin kan soms doorslaan en op momenten ook als (zelf-) inzichtelijk mens flink op kan onderuit gaan....en altijd wel weer met een (levens-)ervaring rijker, die ik achteraf niet had willen missen, weer weet op te staan.

Je vraag m.b.t. mijn loyaliteit gaat voor mij dus wat verder dan de momenten dat er hier op dit forum recent en in het verleden door anderen voor werd gekozen om of met de teentjes of met complete baggerpoten over persoonlijke en privacy grenzen heen te denderen. Mij hier in het openbaar in diskrediet trachten te brengen en mijn op dat moment toepassen van 'De Kunst Van Het Grote Niets Doen' en 'Zwijgen is 24 karaats Goud' i.p.v klatergoud (pyriet/gekkengoud). Knipoog

Dus wil ik het eigenlijk niet eens meer hebben over, en mij gaan verdedigen tegen de uitspraken die hier gedaan zijn over mij.

Mag iedereen die dat graag wil en daar de behoefte aan heeft die 'openbaringen' handen wrijvend in de zak steken en voor mijn part van in een euforische of orgastische staat geraken bij gebrek aan beter in het leven. Ik vind het alleen maar diep triest om te aanschouwen hoe er niet over mijn grenzen maar over de eigen grenzen wordt gedenderd. En dat daar ik weiger daarin mee te gaan heeft meer te maken met mijn fatsoensnormen dan met loyaliteit.

Diep triester vind ik het om te aanschouwen hoe dit soort 'uitspattingen' door enkele omstandertjes aangemoedigd en goedgekeurd worden. Er door enkelen hier vanuit mijn aanschouwing geparasiteerd word op de gekwetstheid van andere forumleden en dat gekwetste gevoel alleen maar gevoed en versterkt wordt.

Dat is ook de reden dat ik jouw tegengeluiden hier op het forum op momenten wanneer dat nodig is, als noodzakelijk zie en als lezer waarder.Maar dat is even een zijtak......

Had jij je op dat terrein begeven of jezelf op die manier verlaagd dan had ik je of in het openbaar of via andere wegen met een virtuele wokpan of broodplank om de oren geslagen. Pall weet daar alles van. Knipoog
En weten wij ook die momenten van verschil altijd weer bij te leggen, waardeer ik haar openlijke tegengeluid en leer ik daar zelf altijd weer van.

Misschien zou ik wel kunnen stellen, zonder mijzelf te willen verheffen boven een ander, dat mijn 'zwijgen' niet alleen met loyaliteit te maken heeft maar ergens ook met een vorm van compassie en betrokkenheid om ondanks de uitspraken die er gedaan zijn de desbetreffende persoon een liefdevol leven , vrij van alle ballast van het verleden, in het licht te gunnen.

Bedankt voor het podium dat je mij biedt om te kunnen spreken vanuit mijzelf en toch even weer het aanzetten tot nadenken over mijzelf.
torn

afbeelding van mrpither

Re:

Respect!

Ik waardeer je manier hoe je met de persoonlijke aanvallen omgaat en desondanks altijd tot een dialoog bereid bent.

afbeelding van torn

@mrpither: Wederzijds respect!!

*Dat krijg je nou zo vroeg in de ochtend. Verkeerde plaats, blijft wel een splintertje in mijn oog om zelf later terug te zien.Nu op de juiste plek.*

Dank je!!

En dat respect is, zeker op basis dat wij inmiddels waayy back gaan, in een bepaalde vorm wederzijds.
Alhoewel ik, daar waar ik je voorheen wat beter kon volgen, nu af en toe totaal geen hoogte krijg van de 'flip-flops' die ik je zie maken en de vrij persoonlijk 'geladen' en fatsoensnorm/grensoverschrijdende uitspraken die ik je zie doen over een ander forumlid.

Vind ik zelf een beetje onnodig en je niet zo passen. Maar hey, dat is mijn bescheiden mening!!

mrpither schreef:

en desondanks altijd tot een dialoog bereid bent.

Dat zal vast te maken hebben met dat ik niet anders gewend ben dan te 'praten'.
Ik l#l wat af op een dag op allerlei gebieden. Grijns
Luisteren, praten, delen van meningen en visie ergens over, argumenteren, feedback krijgen, bla,bla,bla.

Alleen hier in deze virtuele omgeving waar de tenen emotioneel wat langer en zeer gevoelig zijn, zelfs bij mensen die al over het liefdesverdriet zeggen te zijn, wordt dat al snel verwart met 'je gelijk willen hebben', een ander weg willen zetten of jezelf daarboven willen stellen.

Je ziet het in extremere mate steeds t.o.v. je 'Idol' Chelle gebeuren. Beetje jammer en zonde.
Ik kan daar weinig mee, maar blijf gewoon 'zeggen' wat ik te zeggen heb als ik het als functioneel zie.

afbeelding van mrpither

Re:

Dat mijn verschijnen hier nogal grillig overkomt kan wel kloppen. Ben hier erg weinig meer en eigenlijk alleen actief wanneer ik mij erger aan bepaalde dingen. Daardoor ontstaat er een vertekenend beeld. Als het buurjongetje dat een trampoline heeft en je af en toe zijn hoofd over de rand van de schutting ziet verschijnen.

De site is ook een beetje doodgebloed, weinig inspirerende profielen.
Eindeloze herhalingen van adviezen zoals "googelen", "kleine stapjes", "geef het tijd", "koop een boek", "ga wandelen" etc. etc.
En om Nina Hagen maar eens te quoten "Macht mir zum kotzen"

Maar voor de rest gaat het uitstekend met mrpither! hahaha

afbeelding van Pallmallwoman

@torn: Stop erop

Mooie vraag van chelle, en een mooi antwoord van jou torn, zo even aan de zij lijn mee lezend, rijst er bij mij toch nog een vraag aan jou torn.

Citaat:

Maar je reactie, gestelde vragen en opmerkingen zetten mij zeker wel weer even aan het nadenken wat betreft die altijd opspelende loyaliteit richting mensen waar ik een geschiedenis mee heb. Zeker als ik dat contact, in welke vorm dan ook (hier op het forum, collegiaal, vriendschap of relaties) als 'betekenisvol' heb ervaren.

Deze begrijp ik ergens wel, en kan ik me ergens ook wel in verplaatsen, echter vraag ik me toch af, in hoeverre jij die loyaliteit laat bestaan?, als er keer op keer misbruik word gemaakt van jou gemeende loyaliteit? (ondanks dat contact ooit betekenisvol voor je geweest is). Waar en wanneer houd het voor jou op?

Mezelf even als voorbeeld nemende, kunnen mensen bij mij heel ver gaan, en kan ik lang loyaal blijven, naar de personen die betekenisvol voor me geweest zijn, ( ik geef toe bij de 1 wat langer als bij een ander), maar als er steeds maar weer misbruik gemaakt word van mijn gemeende loyaliteit, (want dat is er wat er bij jou gebeurt) en mijn vertrouwen steeds maar weer geschaad word, komt er bij mij uiteindelijk toch een grens, waarin mijn loyaliteit verdwijnt als sneeuw voor de zon. En ik de persoon in kwestie zou aanspreken over het feit dat er over mijn grens heen gegaan word, zou ik net als jij zwijgen, zal die persoon nooit weten dat er over mijn grens gedenderd word, en gebeurt het een volgende keer weer, waarin ik dan voor mijn gevoel in kringetjes blijf wandelen...en mezelf daarin tekort zou doen. het gaat bij mij dan ook om wederzijds respect, ik vind als er steeds maar weer aan de haal gegaan word met mijn loyaliteit, zie ik geen enkele reden meer om dan alsnog loyaal te blijven, uit compassie of betrokkenheid, of fatsoen... Maar dat is hoe ik het zie!

Citaat:

Wat wel met zich meebrengt, en die erken ik, dat ik daarin kan soms doorslaan en op momenten ook als (zelf-) inzichtelijk mens flink op kan onderuit gaan....en altijd wel weer met een (levens-)ervaring rijker, die ik achteraf niet had willen missen, weer weet op te staan.

Je geeft het zelf al aan dat je er flink op onderuit kan gaan, je een levens ervaring rijker bent die je niet had willen missen, maar hoevaak wil je onderuit gaan? door altijd maar loyaal te blijven, wat heb je geleerd van die levens ervaring? wat ik bedoel te zeggen is, wat doe je met die levens ervaring die je opgedaan heb? als je de volgende keer wederom je loyaliteit toont, en eigenlijk bij voorbaat al weet, dat er toch weer misbruik van gemaakt word?

Citaat:

Misschien zou ik wel kunnen stellen, zonder mijzelf te willen verheffen boven een ander, dat mijn 'zwijgen' niet alleen met loyaliteit te maken heeft maar ergens ook met een vorm van compassie en betrokkenheid om ondanks de uitspraken die er gedaan zijn de desbetreffende persoon een liefdevol leven , vrij van alle ballast van het verleden, in het licht te gunnen.

Erg mooi om te lezen dat je zo liefdevol kan blijven naar personen in je leven die jou keer op keer bewust weg willen zetten als slecht mens, of jou bewust willen vernederen, dat maakt jou voor mij een super mooi mens... echter vraag ik me toch af, of er niet ergens een STOP op jou loyaliteit zit, en daar bedoel ik niet alleen de mensen hier op het forum mee, maar ook in het dagelijkse leven.

Pall

Citaat:

Had jij je op dat terrein begeven of jezelf op die manier verlaagd dan had ik je of in het openbaar of via andere wegen met een virtuele wokpan of broodplank om de oren geslagen. Pall weet daar alles van.

Heb er nog altijd hoofdpijn van

afbeelding van torn

@Pallie: At your service

Goede directe vragen van je waar ik waarschijnlijk, i.v.m. @bizzy, van het weekend pas op terug kom.

Pallmallwoman schreef:

Heb er nog altijd hoofdpijn van

At your service........ Tong

Niets verkeerds aan af en toe een corrigerend tikje met een virtuele wokpan tegen het achterhoofd. Net zoals ik prima kan dealen met op zijn tijd het op flikkerende hoektandje (goud of met een diamantje?) van Pall tegen de halsslagader gedrukt te krijgen wanneer wij ergens over verschillen.

Dat is het mooie hiervan,...... we kunnen en mogen verschillen van visie of menig en dat uitspreken in het openbaar richting elkaar.

afbeelding van ubuntu90

Hoi chelle, Mooi geschreven

Hoi chelle,

Mooi geschreven zeg. Bepaalde dingen worden voor mij nu echt tastbaarder. Ik vind helemaal geen contact erg moeilijk vanwege precies de reden die iemand anders hier omschreef: wat nu als je elkaar dan opeens weer tegenkomt... De spanning bouwt zich alleen maar meer op als je niet van elkaar weet waar je aan toe bent. Ik ben verlaten voor iemand anders en daarom is openheid over ons leven niet meer mogelijk.. maar het blijft me steken dat hij dat met het grootste gemak doet en af zal houden wanneer ik in het begin net nadat het gebeurde toenadering zocht. Hij zei me letterlijk dat contact beperkt moest blijven tot het gezamenlijke paard omdat hij nu een lieve nieuwe vriendin had waar hij gek op is. Heel pijnlijk voor mij en nog steeds singer ik tussen boosheid, verdriet en onbegrip in. Ik vind het vervelend dat mensen met "gewoon nooit meer spreken" de kous afdoen.. terwijl wat doe je dan inderdaad als je elkaar wel ziet? Het is ongepast denk ik om hem nog enig inzicht te geven in mijn leven. Hij zal er niet in geinteresseerd zijn en ik zou bang zijn voor opnieuw een gevoel van complete afwijzing. Je hoopt ergens op steun of wederzijds begrip maar dat is er niet meer. Afwijzing en het gevoel dat ik elke dag overleef en hij ontzettend gelukkig is zijn vrijwel ondraaglijk. Toch merk ik minder onrust nu ik weet dat ook hij moeite heeft met me zien en volwassen met elkaar om wil gaan mocht het wel gebeuren. Emotioneel ben ik nog niet los en zou ik heel graag iets willen voelen van troost of begrip. Een knuffel bijvoorbeeld. Ik stel me dan een situatie voor waarin ik hem een knuffel wil geven en hij me wegduwt. Ik wil geen afwijzing meer voelen en zoiets niet willen doen maar merk heel eerlijk dat ik er stiekem nog wel naar op zoek ben. Ik ben bang dat hij me vergeet en oud wordt met degene voor wie hij mij gedumpt heeft. Het is een verschrikkelijk lang, ingewikkeld en verwarrend proces en ik zou liever eens in de zoveel maanden even bellen over het paard, om te merken hoe we beide in de situatie staan en zodat dat me rust geeft. Echter is dat volgens mij niet mogelijk vanwege het meisje dat bewust meegewerkt heeft aan dit proces. Daarnaast blijft het wellicht een zere plek omdat ik hoop op meer inhoudelijke vragen terwijl die van zijn kant niet meer komen. Zal openheid daarover me helpen? Ik verwacht wel dat ik weet wat het antwoord is wanneer ik de vraag aan hem zou stellen; we zijn uit elkaar, ik ben gelukkig met iemand anders en ik kan jou niet helpen met je verwerking.