Alweer een lange tijd geleden dat ik hier geschreven heb?¢‚Ǩ¬¶ Velen zullen me niet eens "kennen" hier.
Ik heb hier eigenlijk nooit afscheid genomen, ben altijd wel blijven lezen, vaak ook nog reageren. Laatste tijd alleen nog maar gelezen, geen reacties meer gepost. Nu zag ik dan een blog van iemand van de oude garde, en ja, dan kan je het toch niet laten om een reactie te posten.
Misschien wel even goed om mijn (hopelijk) laatste blog te plaatsen hier. Voor mezelf, en voor anderen die het willen lezen.

Begonnen met schrijven hier met heftige ldvd omdat ik zelf mijn relatie met ex verbroken had. Ik hield zo van hem, waarom had ik het gedaan, ik had zoveel spijt, ik wilde bij hem zijn, oud met hem worden?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶ Hij wilde me niet meer, maar liet me ook niet met rust en speelde gemene spelletjes. Ik liet het toe?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶.. Had een enorm schuldgevoel, nam alle verantwoordelijkheid op mij, en gaf maar en gaf maar?¢‚Ǩ¬¶ Want ja, hij had het recht wel, want ik had hem gedumpt en zoveel pijn gedaan.
Op een gegeven moment was ik het dan toch zat, zijn spelletjes en spielerij. Tijd niets meer gehoord van elkaar, en ik volop bezig met verwerken en werken aan mezelf. Na een tijdje dacht ik er klaar mee te zijn, het afgesloten te hebben. En ja hoor, ex zocht weer contact. Wilde vriendschappelijk langskomen, gewoon leuk en gezellig.
Ik dacht er klaar mee te zijn, en vond het voor mezelf als perfectionist een enorme uitdaging om hem gewoon te laten komen en hem dan eens flink de les te wijzen over zijn gemene en egoistische gedrag en om vrienden te worden. Alles slikte hij, hij gaf me gelijk, en was weer attent, lief, tolerant, zorgzaam en al dat soort dingen meer. Hij begon over ons, maakte opmerkingen dat hij me nog steeds zag als zijn meisje, had nog steeds gevoel bla bla bla. Die avond was ik sterk, hield ik hem op afstand. Maar we gingen vaker afspreken, hij deed erg z'n best, en ook bij mij kwamen er weer gevoelens. Ik was er dus nog niet klaar mee wat ik al die tijd dacht. Ik wilde het onderzoeken, wat dat nu toch was wat hij in me losmaakte, wat dat gevoel nu was.

Ik was heel erg scherp voor mezelf, gaf mezelf niet helemaal maar hij deed overkomen alsof ie zo voor me wilde gaan. Tuurlijk kon hij dat niet nakomen, tuurlijk liet ik me weer kwetsen, en tuurlijk was het gewoon die egoistische loser. MAAR, ik had wel mijn antwoord gekregen, en dat was dat ik nooit echt van deze man kon houden. Dat het geen ware gevoelens waren. Maar liefst een dag was ik verdrietig, boos, had pijn?¢‚Ǩ¬¶. En toen was ik klaar, helemaal klaar!!!
Deze man had me de aandacht en woorden gegeven die ik zo ontzettend gemist had in mijn relatie van 6 jaar. Die ik zo gemist had in mijn jeugd van mijn vader, die grotendeels niet bij mijn opvoeding was. En ja, dat verwarde ik met houden van, liefhebben. Maar het was puur die aandacht, die warme woorden van liefde, de warmte, het gevoel van blij met me te zijn en al dat soort dingen meer wat mij zo ontzettend aantrok in die man. Dat is denk ik iets waar ik onbewust naar snakte.

Het was toch echt een patroon wat doorwerkte?¢‚Ǩ¬¶ Mijn vader was niet bij mijn opvoeding. Toen ik vier jaar was gingen mijn ouders na vier jaar spanningen, stress, en een zeer moeilijke relatie uit elkaar. Er was geen omgangsregeling, dus het contact was er gewoon niet meer. Mijn moeder is nooit hertrouwd, heeft zelfs nooit meer een relatie gehad. Ben dus met mijn zus en moeder samen opgegroeid, zonder man. Nooit een voorbeeld gehad van een relatie tussen man en vrouw, gezin of hoe je het ook noemen wilt.
Toen ik in de pubertijd kwam werd ik een echte puber. Ik was brutaal, wilde alles zelf beslissen, doen waar ik zin in had, geen regels. Onbewust was ik bezig me af te zetten van beschermende moeder die me niet los kon laten.
Thuis situatie werd erg slecht, band met mijn moeder werd slecht. Veel ruzies natuurlijk omdat mijn moeder niet om kon gaan met mijn gedrag en het niet meer goed klikte.
Toen leerde ik mijn eerste vriendje kennen. Hij was vier jaar ouder dan ik, ik keek tegen hem op, hij was knap, stoer, emotioneel onbereikbaar. Kreeg een relatie met hem. Hij woonde op zichzelf en aangezien het thuis bij mij echt niet meer leuk was trok ik al vrij snel bij hem in.
Hij werd mijn alles, mijn basis, die ik nog niet in mezelf had gevonden. Mijn leven draaide om hem, mezelf vergat ik, of had ik nog niet ontdekt. Hij was mijn rots in de branding. Ik was bang om weer in de steek gelaten te worden dus claimde ik hem enorm (weet ik achteraf). Ik cijferde mezelf weg, gaf maar en gaf maar, en dacht dat hij dan wel bij me zou blijven, me niet in de steek zou laten. Al die tijd stond mijn eigen ontwikkeling, mijn spirituele reis stil. Had ik geen tijd en ruimte voor, was alleen maar (onbewust) bezig met hem en die relatie in stand te houden.
Hij gaf weinig, en ik des te meer. Het was eigenlijk een heel oppervlakkige en koele relatie. Totaal geen diepgang, geen echte hechte emotionele band. Hij was onbereikbaar daarin. Ik probeerde wel en probeerde wel, maar zonder respons werden die karaktereigenschappen bij mij ook minder en vaagden weg.
Dacht niet zonder hem te kunnen, en tuurlijk heeft hij dat ook gevoeld en ging hem dat benauwen. Na zes jaar verbrak hij de relatie, wilde zijn eigen weg gaan.
Dat was een enorme klap?¢‚Ǩ¬¶ my god.. Moeilijkste en zwaarste periode in mijn leven. Mijn fundament werd onder mijn voeten vandaan gemoffeld. En nu?
Wat had ik verdriet, voelde ik me in de steek gelaten, werd mijn zelfbeeld slecht en negatief, en was ik lange tijd depressief.
Ik was zo bang voor het onbekende, alleen te zijn. Bang mezelf eindelijk te leren kennen, mijn eigen reis naar Lin te maken. Ik was kapot. Kon hem na een jaar nog niet loslaten. Deed nog alles om het contact/vriendschap in stand te houden en dat kleine beetje aandacht van hem was wat me op de been hield destijds. Maar was tevens ook het slechtste voor mij, omdat ik dus niet los kon laten en lange tijd met ldvd bleef zitten.
Anderhalf jaar bleef ik zitten in die cirkel, tot ik het eindelijk zat was en zo graag weer gelukkig wilde worden. Dus verbrak ik het contact dan eindelijk.

Toen ging ik op zoek naar Lin, begon mijn spirituele reis. Ik ging op zoek naar mezelf, naar antwoorden. Ik groeide en ontwikkelde. Ik kon niet anders want werd op mezelf aangewezen, nu was er alle tijd en ruimte voor.
Dat waar ik zo bang voor was geweest beviel me enorm goed. Ik kreeg inzichten, antwoorden waar ik heel veel mee kon en wat me deed groeien, ontwikkelen en zoveel sterker maakte. Ik werd meer en meer de persoon die ik bedoeld was te zijn, completer mens.

Toen leerde ik dus ex M. kennen, waardoor ik hier terecht kwam. En ik dus al snel dacht van hem te houden omdat ik van hem wel die liefde, aandacht, lieve woorden, bevestiging van kreeg. Maar echte liefde was het niet. Dat wist ik al wel, anders had ik het niet uitgemaakt en al die twijfels niet gehad aldoor.
Maar ik was verliefd op die zgn liefde. Dat wat ik zes jaar in die relatie niet ontvangen had. Deze man was ondernemend, toonde genegenheid, behandelde me als een prinses. Het was allemaal niet echt hoor achteraf, maar op dat moment wist ik dat niet. Dus ja, ik hield zo van hem, was verliefd op hem. Hij gaf me dat wat ik nodig had.

Mijn laatste blog ging over de man die ik had leren kennen maar uiteindelijk toch niet helemaal vrij bleek te zijn. Wat was ik in de war, wat wist ik slecht wat ik ermee aan moest doen. Veel gepiekerd, veel geschreven voor mezelf?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶
We bleven contact houden en vriendjes op een vriendschappelijke manier, zoals het ook begonnen was toen we nog geen gevoelens hadden voor elkaar.
Toch bleef het zo fijn en goed voelen, wilden wij elkaar beter leren kennen, tijd met elkaar doorbrengen en al dat soort dingen meer.
Hij maakte zichzelf vrij, vrij om mij te ontdekken, het gevoel tussen ons te ontdekken, de liefde te ontdekken, samen fijne momenten te beleven en elkaar te leren kennen. Dat gaat nu heel fijn en goed en ik kan er eindelijk van genieten. Want de start was moeilijk, heftig, lastig. Maar ook deze man is weer niet zomaar op mijn pad gekomen.
Of het mijn ware is, dat zal de tijd uit moeten wijzen. Nu is hij heel belangrijk in mijn leven, maakt hij mijn leven nog aangenamer, nog gelukkiger en is heerlijk om tijd met hem door te brengen en ben ik daar content mee.
Ik leef niet meer in het verleden, en ook niet meer in de toekomst, maar geniet van NU.

Ik was altijd iemand heel streng, zwart/wit om zo de controle te kunnen houden over bepaalde zaken. Lekker veilig dacht ik. Maar van de situatie met deze man heb ik anders geleerd te denken, me anders in te stellen en niet meer zo'n verkrampte houding aan te nemen. Des te harder zul je vallen ook?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶
Het is niet altijd zwart of wit, het kan ook grijs zijn. Zwart is niet altijd fout, negatief?¢‚Ǩ¬¶ Wit is niet altijd goed, positief?¢‚Ǩ¬¶
Dat leeft een stuk gemakkelijker en rustiger kan ik zeggen. Eindelijk niet meer de controle over alles willen hebben, genieten van het leven ongeremd en het nemen zoals het komt.

Het leven, de liefde, het is echt allemaal een spirituele reis?¢‚Ǩ¬¶. We krijgen precies wat we nodig hebben, en als we er iets mee doen, en iets van leren, komen we weer een traptrede hoger op de ladder. Dichterbij onszelf, dichterbij de kern.
Ik had verlatingsangst en werd verlaten, iets wat ik nodig had om te kunnen groeien. Ik wilde weten wat liefde is, en kreeg het inzicht van mijn ex M/en de situatie om dichterbij mezelf te komen.
Ik was een controlefreak, heel rechtlijnig, en kreeg een man op mijn pad om me inzicht te geven het anders te zien, en anders te leven.

Nog steeds ben ik mezelf aan het ontdekken hoor, nog steeds ontwikkel ik, groei ik. Maar is dat niet een oneindigproces? Denk dat je hele leven mensen en situaties op je pad zullen komen om iets van te leren, een inzicht van te krijgen. Ik weet het wel zeker. Voor mij is dat zo klaar als een klontje.
Waar het ook heen gaat met deze man, hij heeft me al heel veel winst opgeleverd en vice versa. Hij is een spiegel voor mij en vice versa. Dit is eindelijk een man die mij eens kan confronteren met mijn gedrag, mijn geslotenheid, waar ik zoveel van kan leren.
Ik weet in ieder geval dat hij niet op mijn pad is gekomen voor de leegte in mijzelf, of voor die aandacht waar ik eerder over schreef die ik zo gemist had.
Wanneer je completer bent geworden, komen er ook mensen op je pad die je gaan aanvullen ipv invullen zeg maar. En ik merk heel sterk dat hij een aanvulling is op mijn leven, en zeker geen invulling. Ik heb hem niet nodig om gelukkig te zijn, zoals dat in het verleden denk ik wel gegaan is.
Misschien is hij maar tijdelijk in mijn leven, om iets van te leren?¢‚Ǩ¬¶ Maar misschien is hij wel diegene waarmee ik echt iets op zal bouwen en de rest van mijn leven mee zal delen! Ik hoop het! Wie zal het zeggen?? De tijd!