Heb nu erg de drang om toch weer contact op te nemen... in plaats daarvan typ ik hier maar weer eens een stukje..

het gaat wel lekker met me, druk met vanalles, weinig tijd om aan hem te denken.. Maar toch denk ik nog best veel aan 'm. Heb nog steeds hoop voor de toekomst.. Dat hij er nu niet is heb ik geaccepteerd, en dat het niet heel snel goed zal komen ook..

Maar het gevoel dat onze relatie nog niet af is, dat er nog een tweede kans komt, is zo sterk..
Aan de ene kant is het een rustgevend idee.. aan de andere kant is het zo irreeel.. ik heb er geen invloed meer op nu, wil er ook niet op wachten.. maar doe t onbewust toch wel een beetje..
dagdroom over de dag dat hij onverwacht weer langs komt, dat hij zegt zich vergist te hebben..

ik ben nuchter genoeg om te weten dat het dagdromen zijn, dat de kans groot is dat ze nooit uit zullen komen..
ik kijk wel om me heen, zie genoeg leuke mannen.. soms leuker, knapper, interessanter dan hem... maar toch als ik kon kiezen zou ik toch voor hem gaan, zonder twijfel... ik blijf dus maar vergelijken..

Nu wil ik hem dus een smsje sturen.. maar mijn motieven zijn niet goed.. wil mezelf in de picture houden bij hem..
ik wil pas weer contact opnemen als dat idee weg is, als ik alleen maar wil weten hoe het met m gaat, als die andere motieven weg zijn.. dan kan het weer.. het is nu te vroeg