Voor de mensen die m’n vorige blogs niet hebben gelezen, hier een korte samenvatting. Mijn vriend en ik zijn 3 jaar samen geweest, waarvan we 2 jaar samen hebben gewoond. We waren dolverliefd, waren samen één en zijn nooit meer van elkaar los gekomen. Onze relatie was dan ook intens maar stormachtig (veel pieken en dalen). We hebben heel veel meegemaakt samen. In het afgelopen jaar is mijn ex steeds verder vastgelopen, kon zijn leven niet meer op de rit houden, kreeg medicijnen voorgeschreven. Twee maanden geleden heeft hij onze relatie beëindigt.
Sinds dat alles twee maanden geleden begon is er zo ontzettend veel gebeurd. Ik ga proberen om het hier allemaal op papier te zetten.
Mijn laatste blog was van begin december. Ik was me aan het voorbereiden op mijn tentamens. Na veel moeite hadden we afgesproken dat we elkaar met rust zouden laten, maar dat we met kerst wel samen zouden zijn. Ik hield me eraan vast. Rust kon ik nog steeds niet vinden. M'n ex gaf me zoveel verschillende signalen. Hij stond voor de deur met een kaartje, kwam een andere keer chocola brengen, we hadden vurige sex..

De vrijdag voor kerst wilde hij praten. Hij kwam me zeggen dat we toch niet samen konden zijn. Met de grootst mogelijke onverschilligheid. Schouderophalend.. binnen 5 minuten wilde hij weer weg. Ik was hysterisch. Hij mocht van mij niet weg. Nadat ik uiteindelijk wat tot bedaren was gekomen en hij op het punt stond om weg te gaan, begon hij met het vertellen van een verhaal dat die dag op zijn werk was gebeurd. Alsof er niets aan de hand was. Ik zei dat ik het verhaal niet wilde horen. Dat dit de reden was dat ik het niet snapte. Dat we elkaar nog uren de oren van de kop konden kletsen, het gewoon zo zijn zoals het was. Toen hij weg was kreeg ik even later een whatsappje: 'Die laatste opmerking kwam toch wel binnen. Maar dat is alleen maar positief toch..?'

Ik snapte er helemaal niets meer van. Hij had het toch juist uitgemaakt? Een verschrikkelijke tijd volgde. Ik kon niet eten, niet slapen, alleen maar huilen. Mijn ex deed alsof hij nog nooit zo gelukkig was geweest, ging champagne drinken in de kroeg. Op tweede kerstdag zouden we allebei de kroeg in gaan. 'S nachts belde hij op. Hij wilde weten of ik wel veilig was.. via Whatsapp reageerde ik dat hij zich geen zorgde hoefde te maken. Hij reageerde met als ik niet op nam zou hij de politie bellen. Een onbekend nummer begon mij te bellen. Toen ik een van zijn oproepen beantwoorden kreeg ik mijn dronken ex aan de lijn.. Ik was boos en hing op.

De volgende ochtend had ik een hysterische ex aan de lijn. Het speet hem zo. En hij voelde zich zo rot. Hij wist het allemaal niet meer. Hij was gewoon bang om zelf gekwetst te worden, dat ik gedurende het proces waar hij doorheen moet, bij hem weg zou gaan. Ik probeerde er voor hem te zijn. Hem gerust te stellen. Ik begreep het ook. Hij zei ook dat hij met zijn medicijnen was gestopt, dat hij zichzelf had voorgehouden dat hij nu weer gelukkig was, dat hij die dingen dus ook niet meer nodig had. Hij zei dat hij de hele dag met zijn tel in z'n hand had gelopen op mij een berichtje te sturen. Dat hij de hele week gedaan had alsof alles goed ging, maar dat helemaal niet zo was.

Ik kreeg weer hoop. Die middag had hij een inzinking. Hij was blijkbaar helemaal wanhopig, wist niet meer wat hij met zichzelf aan moest. Die avond belde hij mij. Hij klonk rationeel, opgelucht. Hij zei dat hij nu een ander mens was. Dat hij wist dat het vanaf nu beter zou gaan. Ik wist dat dat niet zo was. Dat dit pas het begin was. Maar ik zei niets, dat was niet meer aan mij. Hij zei dat hij nu geen relatie kon hebben, dat hij geen verplichtingen kon hebben. Rationeel gezien begrijp ik het. Ik zie hoe hij met z'n rug tegen de muur staat. Hoe hij probeert te overleven. We spraken af om te kijken hoe het zou lopen.

De 31e december zag ik dat hij al mijn vrienden en familie van Facebook had gegooid, hoe hij al onze foto's van Facebook had gehaald, mijn spullen bij hem al in dozen aan het stoppen was, foto's van de muur. Ik schaamde me.. hij had mijn moeder van Facebook gegooid.. zonder ook maar iets te zeggen.. Daarentegen was ik naar zijn ouders geweest met een bloemetje.. maar ik denk dat hij m'n ouders überhaupt niet meer onder ogen durft te komen... Dat deed me zoveel pijn. Het voelde zo radicaal. Alsof ik ineens uit zijn leven werd gewist. Alsof het allemaal zo snel mogelijk moest.

Op 1 januari was hij ziek. Ik besloot langs te gaan. Ik had op Facebook nog gezien dat hij een nieuw meisje erop had. Ik vroeg hem erna. Hij zei tot mijn verbazing dat hij met haar had gezoend! Ik was met stomheid geslagen.. Waarom? Wat had dit met ons of hem te maken? Het ging toch helemaal niet om iemand anders? Waarom? Hij daarentegen kon niets met mijn reactie.. hij vond mij hypocriet omdat ik tweede kerstdag ook met een stel kerels op stap was geweest. Het was nog nooit in me opgekomen om ook maar met iemand anders te zoenen.. Hij kon alleen maar zeggen dat 'ik hypocriet was' en deed boos. Na een beetje aandringen kwam er ook wel uit dat hij dronken was, er niets meer van wist en er ook niet trots op was. Ik besefte me op dat moment dat hij zich er ook wel rot over moest voelen, maar niet van plan was dat aan mij te tonen. En hij lag daar, op de bank, mijn zieke lieve jongen, hij zag er zo hulpeloos uit. Ik wilde hem zo graag helpen. Ik liep naar hem toe, legde zijn hoofd op mijn schoot, streelde een beetje door zijn haar. Dichterbij kon ik niet komen. En hij was even mijn kleine lieve jongen, even had ik het gevoel alsof ik hem een beetje kon helpen. Toen ik weg ging was ik niet eens meer boos. En dat is het ergste.. ik realiseer me dat hij zo in de knoop zit, begrijp de situatie.. dat is het ergste.. wat je laat je erin meeslepen.

Die vrijdag erop belde hij me op. Uit het niets. We hadden een heel erg gezellig gesprek. Ik moest nog spullen ophalen en we spraken af dat ik dat die middag zou doen. Het was een gekke middag. Ik kwam binnen, het voelde vreemd. Al snel pakte hij me vast, drukte me tegen zich aan, streelde door m'n haren. Lief. Ik zag de pijn in z'n ogen. Ik zei dat het vreemd was, dat het vreemd voelde. Hij voelde hetzelfde. We gingen mijn spullen inpakken. Ondertussen flirten we wat, maar praatten we ook. Allebei deden we ons best om niet meteen weer in bed te belanden. Hij zei ook dat hij dat neit eerlijk tegenover mij zou vinden. Hij zei dat 'hij wel wist wat hij wilde, maar hij wilde me nog niet te veel hoop geven. Hij had wat tijd nodig om dat uit te zoeken'. Daarna verdeelden we spullen. Het was zo'n groot contrast dat ik hem vroeg of ik het wel goed begrepen had. Hij zei dat dat zo was, maar dat dit los van elkaar stond. We praatten ook over onze relatie, over dat die zulke pieken en dalen kende. Hij zei 'dat we eerst maar eens wat rust in onze eigen levens zouden moeten vinden'. Daar heeft hij overigens wel gelijk in. Nog voor ik weg ging vroeg ik of hij eigenlijk nog contact had met dat meisje, hij zei van wel. Dat snapte ik dan weer niet. Wat heeft dat er mee te maken? Waar gaat dat over? Als het je je vrijheid mist dat moet je dat gewoon zeggen.. al denk ik dat het iets mannelijk is om maar een manier te vinden om de leegte op te vullen.

Die week deed ik een CD bij hem in de bus. Met een filmpje met muziek en foto's. Ik weet dat hij het prachtig zou vinden om te kijken, maar dat hij dat nog niet gedaan heeft. Ik denk dat hij bang is voor wat erop staat. Gezien hij zo radicaal en snel het wil afkappen, denk ik dat hij hier niet echt op zit te wachten. Afgelopen maandag belde hij me op, om te vragen wat ik met danslessen zou gaan doen (we hebben een tijdje samen gedanst en willen eigenlijk allebei weer gaan dansen), hij vroeg ook of ik al wat van het bedrijf had gehoord waar ik misschien parttime kon gaan werken. Ik zei dat ik de volgende dag zou gaan beginnen. Die dag erop stuurde hij me een whatsappje om me succes te wensen. Het deed me zeer. Ik had dit graag met hem willen delen, voelde me zo zwak zonder hem en vooral niet mezelf. Nadat ik die ochtend naar huis ging stuurde ik hem dat ik het zo moeilijk vond, dat ik mezelf niet was en veel moeite had om normaal te functioneren. Dat had ik niet moeten doen. Hij zat notabene op z’n werk. Hij werd boos en zei dat we beter geen contact meer konden hebben. Ik gaf hem gelijk. Die avond sprak ik een vriend van hem. Tegen hem zei ik dat ik bang was om mijn vriend kwijt te raken. Hij reageerde met ‘sorry dat ik het zeg, het klinkt misschien heel hard, maar je bent hem ook kwijt. Hij heeft een keuze gemaakt, het is heel duidelijk.’ Toen ik reageerde met alle twijfels die hij naar mij had geuit zij die vriend ‘maar misschien heb je dat ook zelf een beetje ingekleurd’. Hij had het blijkbaar de drie voorgaande dagen gesproken en dit was de uitkomst. ‘De relatie kostte hem gewoon te veel energie. Het is heel vervelend, het ligt niet aan jou, maar het is niet anders’. Het kwam hard aan. Waarom zei hij vier dagen geleden wat anders…?? Waarom gaf hij me toen het idee dat hij iedere dag kon opbellen om te zeggen dat hij een fout had gemaakt..?? Hij wist toch wat hij wilde..?? Ik snap het niet..
Het heeft wel m’n ogen geopend. Ik zat iedere dag te wachten tot het moment dat ik mijn ex kon terugkomen. Dacht honderd keer na over alles wat hij had gezegd. Maar ik kon niet verder. Sinds we geen contact meer hebben gaat dat beter. Kan ik beter doorgaan met m’n leven. Al vraag ik me nog vaak af hoe hij erin staat. Hield hij me nou aan lijntje? Denkt hij simpelweg alle paar dagen wat anders? Of heeft hij eindelijk een keuze gemaakt? Ik ga er nu vanuit dat het klaar is. En dat doet pijn. Maar het is wel beter. Beter voor mij. Ik wil verder met mijn leven. Ik wil er een streep onder zetten. Maar ik ben bang voor wat ik er komen gaat. Ergens weet ik dat er een grote kans is dat hij me over een tijdje terug wil. Maar wat als ik het dan niet meer durf of wil? Ergens ben ik daar bang voor.
En ik vraag me continu af of hij echt aan zichzelf zal werken. Zal hij echt binnenin zichzelf gaan kijken? Of kiest hij ervoor om een tijdje alleen te zijn en zich in de volgende relatie te storten? In de gesprekken die we de afgelopen maanden hebben gevoerd is naar voren gekomen dat mijn ex altijd bang is geweest om mij kwijt te raken, dat hij het gevoel had continu op z’n tenen te moeten lopen. Dat hij altijd op z’n tenen loopt. Dat hij op dit moment niet meer weet wie hij is. Toen hij een punt achter onze relatie zette was hij verbaasd over mijn verdriet. Hij had zich nooit gerealiseerd dat ik zoveel van hem hield, hij had het nooit durven geloven. Toen wij elkaar leerden kennen had hij enorm z’n best voor mij moeten doen, waardoor het toen scheef zat en hij heeft nooit het idee dat dat is weggegaan. Hij had daarvoor een relatie van 7 jaar gehad, zijn ex ging toen vreemd, heeft daar verder nooit over gepraat, dus ik heb meer het idee dat die onzekerheid ook daarmee te maken heeft. Ik ben op jonge leeftijd mijn studentenleven opgegeven om met het samen te gaan wonen, we planden samen een toekomst met een huisje van ons samen, trouwen, kinderen etc. Ik denk dat ik hem meer dan genoeg signalen heb gegeven. Ik denk dat hij nooit heeft durven vertrouwen op mijn liefde voor hem. En dat doet pijn.

Ik merk dat ik totaal onzeker ben over wat er de komende tijd zal gebeuren. Zal hij de stap zetten om de confrontatie aan te gaan met zichzelf? Of zal hij er opnieuw voor weglopen? Zoals hij al z’n hele leven doet? Als hij die keuze maakt, weet ik dat ik niet bij hem moet zijn, dat ik daar ongelukkig van zou worden. Maar wat als hij aan zichzelf gaat werken? Als hij durft te vertrouwen op mijn liefde voor hem? Zou het dan nog werken? Ik heb daar mijn twijfels over en ook dat maakt me bang.

Ik zou zo graag weten wat er in zijn hoofd omging. Hij heeft nu rust, maar voor hoelang is dat fijn? Hoe lang duurt het voordat die rust minder fijn is omdat je gaat nadenken over dingen of iets gaat voelen? Ik weet het niet. Maar ik weet ook dat ik het beter niet kan weten wat er in zijn hoofd omgaat. Ik moet geen contact hebben. Ik wil geen nieuwe informatie krijgen, geen nieuwe hoop meer. Als hij contact met mij opneemt is dat omdat hij zeker weet dat hij voor mij wil gaan. Anders wil ik gewoon niets meer van hem weten. Uit pure zelfbescherming. Zodat ik op den duur beter kan eten en slapen en me meer op mezelf kan richten.