Ik heb een rechtzaak gehad met mijn exman.

Toen ex zei dat hij wilde scheiden heb ik scheiding geregeld ( zorgpatroon)
Hierin heb ik voor hem en niet voor mezelf gezorgd.
Rechtzaak heb ik verloren door gebrek aan bewijs.

Mijn advocaat heeft mij een mail gestuurd en het advies gegeven om in hoger beroep te gaan. Hier zijn voor mij geen kosten aan verbonden.
Hij weet mijn financieele situatie.

Mijn ex woont in ons huis, mooie 2 onder 1 kapper.
En ik in een sociale huurwoning, een flatje waar ik heel fijn woon..
Maar dit is even voor de beeldvorming.
Er is een hoge gezamelijke schuld die te maken heeft met het huis waar hij in woont, mijn ex betaald daar rente over, er word niets afgelost.
We hadden afgesproken dat hij de lening zou overnemen maar hij weigert mijn naam eraf te halen.

Ik heb een alternatieve oplossing aangedragen gekregen van de bank waar de schuld loopt, als ik 1/5 van het bedrag van de schuld bijelkaar kan krijgen zal mijn naam van het kontrakt worden afgehaald.
Maar daar moet ik werk voor hebben, anders kan ik op mijn naam geen lening krijgen, en ik heb nu een baan aangeboden gekregen, en ik vind die baan niet leuk, maar ik zou die baan dan alleen aannemen om los te kunnen komen van mijn ex.

En ik wil eerlijk zijn naar mezelf, een baan nemen om een lening te kunnen aangaan..
Wat doe ik mezelf dan aan..

Dus...wat nu...

En ik stel mezelf de vraag, wat geeft mij rust.

En ik weet het gewoon even niet..

Weer de confrontatie aangaan met mijn ex..
Ik ervaar daar onrust bij, het siddert in me.
Vergis je niet wat er allemaal is aangedragen in het verweer.
Ik ben afgeschildert als een gevaarlijke moordlustige vrouw,met valse verklaringen dat ik regelmatig gesignaleert ben in de buurt.
Een vrouw die altijd vreemd ging.
En er is nog meer valse modder naar me gegooid.

En ik weet dat het anders is, en heb het zo gelaten..
De winst was, dat ik niet in de emotie ben geschoten..

Maar nu door de mail van de advocaat begin ik te twijfelen.
Ik heb tijdens de rechtzaak alle insinuaties en manupilaties aangehoord en er niet op gereageerd.
Ik was trots in het begin dat ik er niet op reageerde vanuit de emotie..
En dat is een stap,,, Maar...
Daarna heb ik hier geblogd... het had me dus wel iets gedaan.
De blog van 16 september.
Ik was verschrikkelijk boos...
Eigenlijk heb ik weer over mezelf heen laten walsen.

Wellicht kan het hoger beroep me dat laatste stukje herstel geven.
Voor mezelf gaan staan en vanuit de kracht die ik nu voel voor eerherstel gaan..
Wat het hof gaat zeggen is niet eens belangrijk..

Ik weet het even niet wat ik ga doen..

Mariah