Hallo Allemaal,

Ik ben een vrouw van 32 jaar jong en sinds een week weet ik dat mn man van me wil scheiden.
Hij heeft dit na 6,5 jaar huwelijk besloten.
Mijn verhaal in het kort:

Op mijn 18de kregen we een relatie. Uiteindelijk zijn we na 2 korte break ups toch gaan samenwonen. Onze relatie ging goed, voelde goed en ging bijna vanzelf. In 2006 zijn we getrouwd en toen was onze kinderwens al heel groot. Ik was in 2005 al gestopt met de pil. Om een lang verhaal kort te maken. We zijn in het medische circuit beland. Uiteindelijk 3 verschillende ziekenhuizen/klinieken bezocht en vele terleurstelling/stress en een aantal jaren later in een burn out/depressie/angststoornis beland. mijn lichaam was op, mijn geest ook. Door alle stress had ik tevens een angststoornis ontwikkeld en dat was nog het zwaarst. Overleven was het enigste wat ik nog kon. Lorazepam 3 x daags en opbouwen van efexor(anti depr.)/cognitieve gedragstraining en mn nieuwe hondje Senna hielp me daarmee. Nog nooit heb ik me zo machteloos gevoeld. Voor mijn man natuurlijk ook een nachtmerrie. Je vrouw als zand door je vingers zien glijden......
Nooit weten wat je aantreft als je thuis komt van je werk.
Stapje voor stapje ging het beter, 2 stappen vooruit, 1 achteruit. Maar er zat voortgang in. Na 2.5 jaar voelde ik me eindelijk weer een beetje mens/vrouw. weer aan't werk. wel erg vermoeiend maar het ging.
De relatie tussen ons was inmiddels wel af en toe een dicussiepunt. We kregen vaker dicussies. en begrepen elkaar soms niet. Hij ergerde zich vaak aan mij en ik probeerde mijn best te doen om hem wel blij te maken. In de herfstvakantie kwam op een avond het hoge woord eruit. Hij wist niet of hij het nog kon en wilde... Wat een schok! Ja het liep niet zo lekker maar er was geen 1 gedachte bij me op gekomen dat hij "op" was...
Hij mistte de "oude" Jans.... en de intimiteit, daarmee bedoelde hij de sex. Hij vond onze relatie een broer/zus verhouding. Zijn vertaling: we zijn in dezelfde trein gestapt destijds, maar elk op een ander perron uitgestapt.
We zijn naar de huisarts geweest en die heeft hem/ons doorgestuurd voor hulp en eventueel relatietherapie.
Eind november konden we daar terecht. Na een week dat we uitelkaar waren om rust te creeeren heeft hij besloten om niet verder te gaan met mij.
Ik ben helemaal geschokt, verdrietig, en mis mn maatje, manneke en zijn energie om me heen. Wat doet dit veel pijn. Mis hem enorm. Maar kan hem begrijpen..... ik heb gezegd dat hij nu voorzich zelf moet kiezen... hoeveel pijn me dat ook doet.
Bang om terug te vallen in het diepe dal van een jaartje of 2 terug en hoe ik het allemaal in mn eentje moet gaan doen. Na 14 jaar ben je aangewezen op jezelf.
We hebben geen ruzie en ik woon nog in "ons" huis en we moeten straks gaan kijken hoe we alles gaan regelen. de afgelopen dagen gaan als een roes met af en toe veel verdriet, hartkloppingen/angsten, trillen enzo. Ben al ingeschreven bij de woningstichting en daar is de wachttijd 1.5 tot 2 jaar. Ik moet straks rond komen van 1000 euro in de maand dus moet een goedkoop huisje gaan huren en meer werken is voor mij nu even niet mogelijk. Ik ben al blij als ik al mn uren nu kan draaien.
Ben op dit moment wel gewoon aan het werk, eet bij mn ouders en probeer dingen te doen. Toch ben ik erg onzeker over wat me staat te wachten en vooral om hem te zien. Terwijl ik niks liever wil dan zijn stem horen en hem voelen.
Gek wordende gedachten en verdriet.......

Fijn om mijn verdriet even te kunnen opschrijven....