Nou vandaag ben ik maar weer eens opgestaan.
En dat terwijl ik gewoon in bed wou blijven liggen, omdat ik het nut er even niet van inzag om op te staan.
Het is nu al 2 weken over, misschien is het wel beter zo.
Zouden de andere dan toch gelijk hebben, en ben ik beter af bij een andere.
Ergens denk ik ook wel dat het beter zo is.
Ze wist dat ik nooit naar een vrouw zou slaan, en dat deed ze uitbuiten door mij wel vaker een mep in het gezicht te geven.
Tja, wat moest ik doen, ik heb haar nooit een klap ervoor terug gegeven, maar wel de nijging ertoe gehad.
Ik weet ook wat ik verkeerd doe, ik wil nooit langer dan 1 minuut negatief over haar praten.
Ze had ook haar goede kanten, en ze was ook lief soms.
Maar na 7 jaar veranderede ze zo erg en heb ik in principe in hel geleeft, en dat terwille van ons kindje.
Door haar heeft BjZ het kind weg gehaald.
Zij die altijd een grote mond tegen BjZ had.
Zij die het kind buitensloot op het moment dat ik werken was.
Nu zeg ik niet dat ik perfect ben in een relatie.
Maar ik ben wel makkelijk in omgang, althans dat is wat andere over mij zeggen.
Nu slaap ik al 2 weken bij een goede vriend van me, en hij vind het fantastisch gaan.
Hij heeft ook geen last van mij.
Ik heb gewoon alles zo snel moeten regelen, nieuwe woon ruimte (waar ik volgende week toch wel in kan trekken) en verzekeringen, en weet ik niet wat allemaal.
En zij, hmmmmm voor zover ik weet is ze vaak op stap geweest.

Nu moet ik straks weer de middagdienst in.
Weer 8 uur lang werken, en hopen dat ik constant met mijn gedachte ergens anders ben dan bij haar.
Ergens weet ik wel dat het slijt, en heb ik elke dag weer een beetje minder pijn en verdriet.
Hetgeen wat ik zeker moet doen, is gewoon vergeten dat het ooit nog eens goedkomt.
Ik ben ook al op internet aan het lezen over liefdesverdriet, vandaar deze site b.v.
Ik wil me sterk maken, mijn zelfvertrouwen terug vinden en een nieuw leven opbouwen.
Gelukkig zijn, en boven alles het kindje vrolijk en gelukkig opvoeden.
Want wat gaat er nu boven de lach van je eigen dochter.

Ik denk dat ik haar gewoon mis.
Die armen van haar om mij heen.
Toch moet ik zelf zeggen dat ik de breuk ver van te voren zag aankomen.
Laten we maar zeggen 1,5 jaar tot 1 jaar van te voren.
Toen was ik al bezig met me ervoor te beschermen zoveel pijn te hebben.
Ik denk ook dat dit de grootste kracht is die ik nu heb.
Ik denk ook dat ik kracht put uit hetgeen dat ik negatieve dingen van haar zie.
Dingen die zij verkeerd heeft gedaan.
En nu maar hopen dat ik die kracht hou.

Ze heeft me wel verteld dat ze vrienden zou willen blijven.
Alleen dan komt bij mij de angst of ik daar wel goed aan doe.
Wilt ze me dan gewoon weer gebruiken om dingen gedaan te krijgen.
Is dat een teken dat ze me misschien terug wilt.
Het is zo erg dat ik weet dat ze leks is en dat als ze alleen woont, wat ze graag wilt, ze geen verzekeringen en dergelijke afsluit.
Dat doet ze omdat ze anders minder geld heeft om te stappen.
Ergens wil ik het proberen en ergens ook weer niet.
Ik doe mezelf pijn als ik haar zie of hoor, dus dat probeer ik zelf uit de weg te gaan.