Bijna een jaar kijk ik regelmatig op deze site. Ik heb er veel aan gehad om hier mijn verhaal kwijt te kunnen. Het is nu bijna een jaar geleden dat mijn ex mij verliet voor een ander en sinds een tijdje is alles verdeeld en is alles geregeld. Een maand of 2 geleden belde hij me op en heeft me uitgescholden voor de ergste dingen je je maar kunt bedenken, omdat zijn vriendin zei dat ik haar regelmatig belde op haar werk. Dit is niet waar en ik was dan ook zeer verbaasd. Lekker makkelijk van haar om te zeggen dat ik haar op haar werk bel, want daar is hij toch nooit bij. Maar goed vanaf toen dacht ik wel je kent mij al jaren en toch geloof je haar. Je bent niet degene die ik dacht en ik heb het proberen los te laten.

Juli is begonnen, en voor zover heb ik niets te klagen gehad! Eigenlijk is het heel de week al erg goed gegaan allemaal...

Na mijn laatste berichtje hier kreeg ik een mailtje van M... Ze kwam terug op mijn voorstel om een dagje naar de Efteling te gaan, en vroeg of dinsdag goed uitkwam...

verder... en dat was heel fijn om te horen... zei ze dat het eindelijk iets beter met haar begon te gaan... Ze zei dat dingen langzaam wat beter gingen, en dat ze zich wat relaxter voelde... ze kwam eindelijk toe aan de dingen die ze graag wilde doen (meer sporten, meer lezen, meer stilstaan bij het leven) en vond wat meer rust de laatste tijd...

Hallo,

Mijn relatie is na 12 jaar beeindigd omdat wij uit elkaar zijn gegroeid. Zij is verliefd geworden op een ander en heeft aan haar gevoelens toegegeven. Ik kan moeilijk boos op haar worden omdat wij veel mooie dingen hebben gedeeld en ikzelf ook schuld draag aan de slechte stand van de relatie (ik heb haar blijkbaar onvoldoende aandacht gegeven). We wonen sinds 4 maanden niet meer bij elkaar maar hebben nog wel contact.

Het gaat er mij nu om dat ik door wil met mijn leven. Het moeilijke hieraan is dat ik weet dat ik haar los moet laten en de hoop moet opgeven dat wij weer een stel worden. Maar dat gaat mij niet makkelijk af. Daarnaast weet ik ook nog niet hoe ik mij naar andere vrouwen moet opstellen. Ik wil en kan mij nl. nog niet openstellen omdat ik nog zo onzeker ben over de toekomst. Ergens onbewust wil ik gevoelsmatig blijkbaar nog geloven dat ik weer een relatie met haar zal hebben en dat ik mij nu daarom zal moeten beperken.

Het is alweer 4 maanden geleden, en ik kan jullie vertellen dat het goed met me gaat! Ik voel me elke dag sterker, mis hem gelukkig niet meer.... Eerst had ik talloze vragen, en heb geprobeerd antwoord te krijgen van hem. Helaas kreeg ik geen antwoorden. Dus ik heb het opgegeven, ben me opzelf gaan concentreren, mijn eigen doelstellingen, mijn vrienden, familie! En ik kan weer lachen, genieten van alleen zijn thuis, niet meer afwachtend thuis zitten dat iemand belt. Ook niet meer de neiging om persé wat te doen.... Ik heb mijn rust gevonden!!! Eindelijk! Daarnaast voel ik me weer vrij!

Ondertussen ook een nieuwe jongen leren kennen, een date gehad, genoten hiervan. Van de nieuwigheid en de aandacht. Dit is leuk om te doen als je er aan toe bent. Je kan zelf kijken wat je er mee wil.... geen verplichtingen, niets....Zolang niemand me nu al gaat claimen, want daar heb ik totaal geen zin in.

Een tijdje niet geschreven: een amerikaanse vriend voor 2 weken op bezoek. Een afleiding die welkom is--alles om de deprimerende traditie te doorbreken van mezelf jankend door de dag heenslepen in steeds dezelfde gedachte-kringetjes. Een reden om voor uit bed te komen, te eten, actief te zijn, een film te pakken, plannen voor morgen te maken, aandacht aan mijn uiterlijk te besteden in plaats van de outfit van rouw elke dag opnieuw aan te trekken. Reden om te 'zijn'--zoals ik was voordat de ex in een opwelling besloot weg te rennen en ik het geloof verloor iemand te zijn; iemand om voor te blijven. Nu is er iemand die een zee overvloog om tijd met mij door te brengen. Het verzacht niet alles, maar wel iets.

Hi..

Vannacht zat ik na te denken waarom ik nou het meest verdrietig ben als ik zo sip ben..Ik weet heel goed waaromhet uit is, en als ik hem mis;mis ik wat we hadden, maar dat is er niet meer.Nu gaan we redelijk goed met elkaar om.Is niet altijd makkelijk, maar ik vind dat beter dan als ik hem Nooit meer zou zien of spreken.(hadden we ook geprobeerd).Maar waarom ben heb je dan toch dat ene rot gevoel; dat knagende onrustige gevoel, wat zo dominant is, dat je het niet kan ontkennen.Ook als je bij vrienden bent, of de zon schijnt, of maakt niet uit..Het gemis om wat je had is echt vreselijk

Hallo allemaal,

Even goed nieuws om te posten, dat is vast ook wel eens leuk om te lezen. Het gaat hier nu echt goed! Ik weet niet hoe lang het zo blijft, maar op dit moment geniet ik er van!
Het zal er ook mee te maken hebben dat ik na 2 maanden stressen met de studie eindelijk eens vrij heb en tijd voor mezelf. Mijn ex kan me op dit moment erg weinig schelen (en toch eraan blijven denken he?!), ik merk allemaal wel hoe het loopt.
En Broodje, nog bedankt voor die opmerking dat je zei dat het toch meestal stuk loopt, zo'n relatie als die van m'n ex en die h..r. Doet toch wel goed
Het doet nu vreemd genoeg wel goed te weten dat ze niet meer in 'ons' appartement wonen, maar in iets waar ik niks mee te maken heb. Ik ben helemaal geen onderdeel maar van zijn leven, ik heb m'n meubels terug, ons oude appartement wordt met de grond gelijk gemaakt, nu is het allemaal nieuw voor hem en dan merken we wel hoe gelukkig hij is met haar. Of niet, maar ook dat kan me op dit moment niet veel schelen.