Sinds ongeveer twee maanden is het uit met mijn eerste echte liefde, waarvan ik dacht 'haar'gevonden te hebben. Ze was erg slim en zag er mooi uit. We zijn vorig jaar beiden afgestudeerd en gaan samenwonen. Zij is door gaan studeren en ik gaan werken. Zij heeft een mooie carriere in het verschiet, aangezien ze erg clever is, wat weer een mooie toekomst beloofde etc. etc.

Het probleem:
Zij heeft op haar bijbaantje een jongen ontmoet en is daar verliefd op geworden. Ze heeft hier niets van verteld. We zijn samen op wintersport gegaan en zij kreeg SMS-jes van hem. 'Haar op de hoogte houden van de ontwikkelingen op haar werk'. 'Gewoon een goede collega' noemde zij hem toen. Toen we terug waren in Nederland is zij gaan stappen met een vriendin en ik met vrienden. Ze is hem toen tegengekomen en hij heeft aan haar zijn liefde verklaard. Zij is toen helemaal verliefd geworden (wat er dus al ergens inzat, maar waarvan ze dacht dat ze dat nooit kon worden naar haar zeggen).

Vandaag heeft ze haar laatste examen. Ze is dicht in de buurt. En ik kan haar niet zien. Ze gaat afstuderen en dan trekt ze weg naar een andere stad. Voorgoed. Toen we samen waren keek ik zo uit naar dit moment. Het moment dat ze haar diploma zou krijgen en ik zou naast haar staan. Zo trots op mijn vriendin, trots dat ik bij haar mocht zijn. Die vent heeft er wel anders over beslist. Alles waar ik naartoe leefde heeft hij van mij afgenomen, gewoon om zijn eigen lusten eens bot te vieren. Hij heeft het allemaal vernietigd. Zij heeft er ook schuld aan en dat doet nog het meeste pijn. Ik heb mijn best gedaan voor haar. Haar getroost als ze huilend van stress belde. Haar aangemoedigd als ze weer eens faalangst had. Haar zoveel mogelijk geholpen met vanalles zodat zij haar kon concentreren op haar studies. Haar met rust gelaten als ze moest studeren. En ze was er altijd zo dankbaar voor. Ze zei altijd dat ze het nooit zou kunnen zonder mij. Ik luisterde naar haar uitleg als ze iets niet begreep. Ik begreep het zelf ook nooit, maar ik luisterde wel. En door dat te doen begreep ze het dan wel. En als dank ben ik op straat gezet met een paar goedkope excuses. Ik deed het omdat ik van haar hou en ik wou dat ze een spetterend resultaat behaalde. Dat doet ze nu. Maar zonder mij. Alles waar ik voor gewerkt heb, al de tijd die ik ge?ɬØnvesteerd heb gaat nu zomaar in het niets op. Zij zal er van kunnen genieten, ik niet meer.

Gisteren weer gebeld door haar. Blijkt dat mijn broertje (weer) had verteld dat een kitten overleden was.

Op het moment dat ik haar stem hoorde, kwam de depressie weer naar voren. Lusteloosheid, bijna janken etc.

Eten is er niet in gebleven. Slapen weet ik niet, omdat ik op het moment niet moe ben.

Ik moet toch eens met mijn broertje praten om dingen voor zich te houden, en niet alles door te geven aan haar.

Is eigenlijk wel jammer dat je niet net als msn iemand kan blokkeren op een mobiele telefoon.

Heb maar 2 films gekeken, in de hoop dat het af zou leiden (American History X en We Were Soldiers), maar ze blijft maar in me kop rondspoken. De Oxezapam-kuur is afgelopen, dus daar heb ik niet veel meer aan.

Ik zal maar bij het begin beginnen. Wel, ik ben verliefd. Verliefd op een fantastische jongen, die ik voor het gemak maar X zal noemen.
Er zijn wat problemen: ten eerste woont hij samen. Die relatie gaat bijzonder slecht en hij wacht als het ware totdat er een ander voorbij komt om naartoe te gaan. Daar kan ik mee leven. Punt twee is dat hij verliefd is op mijn vriendin. Mijn vriendin, die al jaren een vaste vriend heeft en ook samenwoont. Mijn vriendin is een onzeker iemand, die vaak mannen versiert vanwege haar gebrek aan zelfrespect. Zo heeft ze ook X het hoofd op hol gebracht, maar eerlijk gezegd zie ik die twee niet samenkomen. Mijn vriendin is nogal wispelturig. De ene keer zegt ze dat ze X wil, de andere keer somt ze een waslijst aan nadelen op van X, waardoor ik het idee heb dat haar gevoelens voor X niet zo diep zitten. Ze weet overigens dat ik een oogje heb op X, dat heb ik mijn vriendin eerlijk verteld.

Ik ben zo ontzettend verdrietig! Allereerst dat hele gedoe van gisteravond (zie eerdere verhalen). Net belde mijn ex vriend om te vertellen wat er allemaal bij hem en haar thuis is gebeurd. Zij had dus per ongeluk een gesprek gehoord tussen mijn ex en ik, omdat per ongeluk zijn telefoon aan stond.
Ze hebben gisteravond tot s morgens vroeg zulke erge ruzie gehad, ze is hysterisch geworden en heeft met spullen gesmeten. Daarna heeft ze alle foto's verscheurd van vroeger, waar ik op sta. Ik vraag al maanden om die foto's en komende zondag zou mijn ex die doos komen brengen. Hier was ik dus bang voor! Het zijn niet zomaar vakantie kiekjes, maar geposeerde foto's waar ik heel trots op was en ze betekende ook heel veel voor mij. Hij was ze jarenlang ingelijst in de kamer hangen.

Zo voelt het nu als ik niet te moe ben. Dat ik het over me heen moet laten komen, niet moet wegdrukken, niet moet negeren. Ik voel dat mijn lichaam alles aan het verwerken is, voel dat er afstand van het verdriet wordt gedaan. Hoe lang dit gaat duren? geen idee, ik hoop een keer dat ik er niet meer aan denk, dat ik weer me met andere dingen kan bezig houden. Ik denk eigenlijk dat dat nog heel ver weg is. De schrik zit er goed in, ik ben mezelf goed voorbij gelopen, echt teleurgesteld in mezelf, angstig geworden voor mezelf, niet per se verdrietig dat ik haar kwijt ben, maar dat ik mezelf nog lang niet gevonden heb. Dat merk ik wel als ik zoals gister te weinig heb geslapen, dan stort ik weer helemaal in, heb ik niks om op terug te vallen.

Ik ben erg benieuwd wat mede ldvd'ers met de liefde doen die ze (mogelijk) nog voelen voor hun ex-partner. Er zijn een aantal opties mogelijk. O.a. snel een nieuwe relatie beginnen of de liefde diep weg stoppen etc. Ik weet dat bijv. snel in een nieuwe relatie stappen niks voor mij is. Maar wat dan? Ik kan heel stoer doen en zeggen dat ik niets meer voor hem voel. Maar dat is niet waar..Het ene moment heb ik rust en vrede ermee. En later wordt ik onrustig, want ik kan die liefde niet kwijt. Als ik alle lagen van het masker v/h dagelijks bestaan weg haal, dan weet ik dat de liefde die ik tijdens onze relatie voelde (5 1/2j.) nog niet weg is. Mensen in mijn omgeving snappen dat wel, maar ik hoor ook wel es opmerkingen in de trant van: 'Ja, maar hij had al snel een ander en nog steeds gaat hij daar mee, hij heeft je vreselijk pijn gedaan..je kunt toch niet meer van hem houden??'. Tja, in de eerste tijd nadat het uit was, was ik boos en erg gekwetst. En dacht ik zelf ook: ik hou niet meer van zo'n persoon. Maar nu ik wat meer rust heb en mijn leven enigszins weer wat op orde heb, komt toch weer dat 'houden van' gevoel naar boven.