Tja, ik heb nu al zo veel verhalen van andere gelezen dat het misschien tijd wordt om mijn verhaal hier ook een keer neer te zetten. Hoe lang mag dit verhaal worden eigenlijk want dit kan wel even duren denk ik... Maar goed, komt ie:
Tot 3,5 weken geleden was er in mijn relatie niks aan de hand. We hebben een relatie van bijna 3 jaar en woonden 1,5 samen in ons eigen huisje. We hadden veel lol samen, af en toe ruzie maar niet te veel, en het leventje beviel me prima. Zoals jullie allemaal weten zijn er altijd ups en downs, en dat weekend ging het gewoon weer even wat minder, zonder veel ruzie te hebben trouwens. Na dat weekend wilde ik daarom even met haar praten en ik merkte wel aan haar dat zij ook wel toe was aan een gesprek. Ik ging er toen nog vanuit dat een goed gesprek weer alles op zou lossen.

Morgen is het dus alweer 10 weken geleden dat ik mn ex-vriend voor het laatst gezien heb... De tijd gaat snel... als ik me bedenk dat ik heb dus al TWEEENHALVEMAAND niet heb gezien, dan overvalt me toch ook wel een beetje een angstig gevoel! Wat heeft ie in de tussentijd allemaal uitgespookt... zou hij dan niet toch misschien al weer een ander hebben? Misschien is ie wel verliefd aan het worden op iemand... of, wat natuurlijk ook niet helemaal onmogelijk is, maar misschien mist hij mij ook wel?! Gelukkig zijn het maar momenten dat ik me zo voel; het gros van de tijd kan ik me goed vermaken en ben ik blij dat ik me weer op mn eigen leventje kan concentreren!! Ik dacht dat dat gevoel nooit meer ook maar een klein beetje terug zou kunnen komen!

gister had ik hem nog gebeld toen nam hij niet op, hij heeft ook niet meer teruggebeld, ik heb hem vandaag nog gebeld, en sms gestuurd bel me ff terug, maar heeft hij niet gedaan..waarom doe ik dat toch?? waarom verlaag ik me keer op keer?? hij wil me gewoon niet meer en nooit gewild ook, hij wil maar 1 ding en dat ga ik hem niet meer geven ...het is over...ik moet dan weer denken aan het liedje van anastasia : i`m sick and tired of always being sick en tired...en zo voelt het ook echt, hij bepaalt mijn humeur, als hij me belt en leif doet ben ik vrolijk, maar dat gebeurt sporadisch, en als hij niet belt of wel en kortaf doet dan ben ik gelijk niet meer te genieten! En dat ben ik echt zo zat!!! dus het is maar beter zo, ik ga hem laten gaan en niet meer bellen en sterk genoeg zijn als hij weer belt als hij zin heeft.....

Zoals elke dag opnieuw voel ik me ook vandaag weer een flink KLOTEN!
Ik zou zo graag willen dat het gevoel van gemis iets minder zou worden, maar dat wordt het maar niet!
Van dag tot dag leven is wat ik nu doe, iedere dag proberen er niet aan te denken maar die stem in mijn hoofd blijft maar tegen me zeggen "denk aan haar"
Iedere dag weer denk ik "hoe zal vandaag verlopen?" en iedere dag is het weer het zelfde, denken denken denken denken en nog eens denken!
Hoe moet ik dit nou ooit verwerken als ik haar niet heb om me te troosten??? Zij was altijd degene die me trooste, wat er ook aan de hand was, was ik ook maar zo lief en goed voor haar geweest als zij voor mij is geweest...

Ik kreeg een relatie met een lieve jongen toen ik achttien was. Na een jaar raakte het uit. We waren vier maanden uit elkaar en toen probeerden we het opnieuw. Nu weer een jaar later heb ik het uitgemaakt. Hij liet mij echter geen keus. Ik kan hem niet zomaar vergeten, maar ik weet dat dit het beste is. We pasten niet bij elkaar op intellectueel vlak; hij was een "speelvolgel" en ik een serieuze studente. Ik weet niet goed wat te denken en wat te voelen. Ik ben nu 20 en alleen. Ik voel mij nogal snel eenzaam. Mijn huidige situatie bevalt mij niet, maar wat kan ik er ook aan doen?

Gezoend met de vriendin van een van je beste vrienden. Dat kun je niet maken! Schuldig voel ik me. En onrustig. Nog onrustiger dan ik al was. Wat wil ze nou van me? Wij samen is echt onmogelijk! Dat weten we allebei. Ik wil het ook niet, weet ik zeker. Als we elkaar nou eerder hadden ontmoet... Ben ik nou verliefd? Of was ik dat al? Maar waarom heb ik dat dan nooit eerder gemerkt?

We hebben gedanst samen. Salsa. Tijdens het trouwfeest van vrienden. Een huwelijk leent zich er immers bij uitstek voor om met iedereen te dansen en te feesten! Het werd echter met jou steeds closer. En terwijl je vriend (ook de mijne!) aan de bar stond, liepen we samen naar beneden. Ongelooflijk dat we niet betrapt zijn, want het was erg druk. We hadden veel gedronken, dat wel, maar dat mag nooit een excuus zijn. Wat voor vriend ben ik eigenlijk?!

't Is een tijdje geleden dat ik hier iets geschreven heb. Mijn verhaal met andere mensen delen, leek me een goeie uitlaatklep. Dat wil niet zeggen dat ik al helemaal over mijn verdriet heen ben. Ik huil niet meer iedere dag, ik ga iedere avond uit, maar de herinneringen blijven wel in mijn hoofd ronddwarrelen.

Dit stukje schrijf ik naar aanleiding van een paar smsjes die ik van een vriendin van haar gekregen heb. Ik had haar gevraagd hoe het nu met mijn ex-vriendin ging. Ze stuurde me dat het goed gaat met haar, maar dat ze wel helemaal veranderd is. Voordien waren ze beste vriendinnen, maar sinds het uit is tussen ons hebben ze maar sporadisch contact meer.