Misschien zijn het patronen, (opnieuw) getriggerd uit het verleden?
Als kind?

Kijk eens terug, en zoek naar herkenning, dat zou je verder kunnen helpen in het proces van herkennen en (op termijn) voorkomen.

sterkte, wijsheid

Jester.

Dan zou je best trots kunnen zijn op jezelf dat je niet verder over je grens bent gegaan. De basis van een gelijkwaardige relatie is toch volledig jezelf kunnen zijn naar je partner met alle mooi en minder mooie kanten van jezelf ? Volledig gezien en gehoord worden in wie je bent en wat je bent ?

En heb je in feite niets verloren, alleen maar gewonnen. (Niet helemaal de gepaste woorden, maar om het even helder te maken.) Je kan dit ook voelen als een gigantische stuk ontwikkeling in jezelf. Uiteraard, zoals je zelf al aangeeft, zullen er nog wel delen van je zelf liggen waar iets mee valt te doen. De vraag is of deze relatie jou die veiligheid bood om uiteindelijk die pijnplekken aan de oppervlakte en tot heling te brengen. Dat je nekpijn spontaan verdween zou eigenlijk al genoeg kunnen zeggen.

Je zou dus ook, door de leegte heen die je nu voelt, momenten toe kunnen laten waarvan je kan zien dat je echt voor jezelf hebt durven kiezen en niet in angst voor verlies bent gaan zitten. Die keuze voor jezelf dus uitvergroten. Waarmee ik niet wil zeggen dat je jezelf nu de hele dag schouderklopjes zou moeten gaan geven, of een kip al de veren uit zou plukken en vervolgens al die veren,.......... Nway, ik denk dat je wel begrijpt wat ik bedoel.

Wat de leegte die je nu voelt betreft vraag ik mij af of daar niet meerdere zaken in de onderlaag in meespelen. Point of view van een zijlijnermaar toch. Je hebt al meerder keren in je blogs aangegeven graag weer aan het werk te willen. Dus klaarblijkelijk lijk je de behoefte te hebben om, na al dat emotionele werk en zelfonderzoek van de afgelopen tijd wat je hebt verricht, daarin een verschuiving en beweging te willen maken op maatschappelijke ontwikkeling. Ok, zat deze keer niet mee. Dat is balen, iets nieuws kan toch je focus verleggen en uitdaging bieden. Opvallend wel dat je het bestempeld als afgewezen zijn voor die baan. Je bent niet afgewezen, je kwam er niet voor in aanmerking. Verschil in woorden, wat een verschil in gevoel zou kunnen geven.

Met een vleug van misschien misplaatst Amerikaans optimisme zou ik wel zeggen, je durft het wel aan om die stappen te zetten. En gaat je het ook op dat gebied met jezelf aan.

Hmmja, dat gedoe met familie kan ingewikkeld zijn om die ingewortelde en ingesleten gedragspatronen waar je eigenlijk ontzettend veel last van hebt te veranderen. Daar een verandering in aanbrengen of überhaupt bespreekbaar durven maken op de juiste manier ligt gevoelig. Toch heb je daar op momenten ontzettend veel last van. Dat waar je positieve energie van zou horen te krijgen, je huis een nieuw kleurtje geven, kost je nu veel irritatie en levert negatieve energie op. Het zou kunnen helpen dat op een voorzichtige tactische manier bespreekbaar te maken. Of, je probeert het iets minder van jezelf te maken en er van te genieten dat je vader heel hard in zijn eigen tijd jou thuis aan het werk is. Dat kan ook.

Lastig dat weet ik zelf, maar je neemt dan toch al een klein stapje om op te komen voor je eigen gevoel. Uiteindelijk lijkt het mij toch wel de bedoeling dat je niet straks als al het werk gedaan is je met een afgebrand gevoel blijft zitten en het je een lading negatieve energie op heeft geleverd. Het gedrag van je vader en die rolpatronen daarin ga je niet veranderen, enige waar je invloed op hebt hierin is je eigen gevoel en waar de oorzaak daarvan ligt.

Pfiiiiieeeeuuuw, hoop dat je er wat aan hebt.

*vraagt zich af of dit door de ballotage commissie geoormerkt wordt als een "zinnige bijdrage" van torn,....vast wel.*