Mijn familie helpt me, maar aan de andere kant zie ik ook een soort van emotionele chantage. We helpen je zeggen ze , maar als we merken dat je weer achter hem aan zit, laten we je los en laten jou en je zoon in de steek. Nu doet mijn moeder raar tegen me, omdat ze er dus achter is gekomen dat ik hem nog terug wil.
Ik moet helemaal overnieuw beginnen wat ik helemaal niet zie zitten. Terug naar het dorp, de stad verlaten, ik heb het hier zo naar mijn zin gehad. Maar ik weet dat als ik hier blijf, ik mijn ouders kwijt ben. Ik hou zoveel van hem en straks zal alles anders zijn . Hij zal zijn kind maar 1 keer in de 2 weken zien en ben bang dat hij spijt krijgt zodra hij het besef krijgt dat we niet meer in de buurt zijn. Hij is zo onbereikbaar en verlang zo naar hem en wil zo graag voor hem vechten.
ik zeg altijd maar: ik ben niet de beste, maar heb wel mijn best gedaan.
Waarom doet dit zo'n pijn?????