Waarom is het voor mensen zo moeilijk om eerlijk te zijn. Of het niet pijnlijker is als de waarheid niet verteld wordt en je geen antwoorden krijgt. Dat het uit gaat is natuurlijk ook niet leuk maar als je het gevoel hebt dat je voor de gek bent gehouden en aan het lijntje werd gehouden is nog pijnlijker. Ik voel me nu gewoon bedonderd en boos op mezelf dat ik niet naar mijn gevoel geluisterd heb en dingen gewoon heb gepikt. Ik weet wel dat als mensen het tegen mij hadden gezegd dat het niet goed zat dan had ik het toch niet willen horen. Want hij zei immers toch dat hij van me hield. En hij wilde toch een toekomst met mij en nog samenwonen. En hij deed toch zo zijn best om het te laten werken. Maar wat ben ik stom geweest. Hij heeft helemaal niet zo veel van me gehouden. Hij heeft helemaal niets gedaan om het te laten werken. Maar waarom is hij niet eerlijk geweest en heeft me niet verteld dat ik toch niet de juiste was voor hem. Waarom dan toch weer gevraagd om het nog een keer te proberen. Ik kan nu alleen tot de conclusie komen dat het dan alleen de seks moet zijn geweest. Hoe pijnlijk ook. Hij wilde niet bij me zijn. Altijd smoezen. Veel ruzie maken en mij gevoel geven dat het mijn schuld was. Geen emotionele band opgebouwd. Emoties werden niet gedeeld. Bij ruzies werden de ergste dingen naar mijn hoofd geslingerd. En dan werd het ook persoonlijk. En maar verwijten, het werkt niet. Wat werkt niet. Nee mij buiten sluiten qua emoties. Ruzie zoeken. Ruzies niet uitpraten. Niets voor mij willen doen. Alleen aan jezelf denken. Ik snapte je niet, zei je. Je hebt het nooit uitgelegd zodat ik je kon begrijpen. Toen je het uitmaakte zei je dat je wel van me hield. Na een paar maand en je al een nieuwe vriendin had, zei je dat je me miste. Wat klopt er niet aan dit verhaal? Ik snap dit inderdaad niet. En steeds de vraag waarom???