Er zijn momenteel 0 gebruikers en 1 gast online.
wakker worden
altijd doordeweeks om half 5, ik smeerde zijn boterhammetjes, hij moest vroeg werken.
Hoe fijn ik het vond om op te staan, hem te helpen, ik had het gevoel het echt samen te doen. Hij vertrok en we stuurden nog wat berichtjes heen en weer. Ik miste hem vanaf het moment dat hij weg was. Soms kwam hij plots toch terug, toch geen werk die dag, en dan genoot ik van elke extra minuut die ik bij hem was.
En nu? Nu word ik nog steeds vroeg wakker, wil hem meteen weer een bericht sturen, maar het mag niet meer. Ik zie voor me hoe hij opstaat, hoe hij zijn koffie drinkt, sigaretje rookt en vertrekt. Die zalige dagelijkse routines met iemand mogen delen, zo verweven worden met elkaars leven, je thuis voelen, naast iemand staan en te weten wij horen samen. Een tuintje maken op de vensterbank van mooie orchideeën, de blauwe orchidee die hij zo graag wilde en het plan van mij om hem die cadeau te geven voor zijn verjaardag. Het mag niet meer. Ik mag niks meer zeggen, niks meer doen, ik zwijg weer en kruip weer terug in mijn schulp, die schulp die even weer open was, even de hoop dat dit keer wel... nee, niet hopen. Doorwerken en shut up.
En nu? Weer terug naar de eenzaamheid, terug alleen thuiskomen na een zware dag werken, niemand naast je die je ziet, niemand om mee te delen. Ik word gek. Het lijkt zo zinloos. Opkrabbelen en weer onderuit. En dan? Weer opnieuw beginnen? En straks weer door die pijn?
- Gast's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
ben het zat! Ik ga NU
ben het zat! Ik ga NU douchen, sporten en werken. Hij krijgt me er verdomme deze keer niet onder.
Heb zijn nummer uit mijn telefoon gegooid, dan kan ik hem tenminste niet meer impulsief berichten sturen hoe graag ik dat ook zou willen nu.
GOED ZO!!! Thats the spirit!
GOED ZO!!!
Thats the spirit! Vasthouden, he, dit gevoel!
@Petals
Ik krijg wel het gevoel dat jij alle fouten en problemen bij jezelf legt... En dat ook hij dat doet... Maar dat is niet fair!!! Waar 2 vechten hebben 2 schuld, en hij zat nog met veel onverwerkte issues, die hij op jou afschoof....
Je moet dat wel los laten meid, want deze problemen zijn niet door jou gekomen, en hier moet je jezelf ook niet de schuld van geven. Door die issues werkte het tussen jullie samen misschien niet... Maar daar kun jij niks aan doen... Het mocht gewoon niet zo zijn nu.... Probeer dat schuldgevoel wel los te laten!
Sterkte! En hou die gedachte vast he!!
ja dat is inderdaad zo en dat
ja dat is inderdaad zo en dat is de laatste maanden zo gegroeid.. elke keer kreeg ik weer nieuwe dingen die ik fout deed. Helemaal in het begin zijn er een paar dingen gebeurd die hij niet leuk vond, o.a. een vriendin van mij die iets lulligs tegen hem zei en ik verdedigde hem naar zijn mening niet genoeg, was ook wel waar en ik heb sorry gezegd... maar daar bleef hij steeds maar op terugkomen. Dat werd dus van kwaad tot erger. En ik maar sorry zeggen. Ik had niet genoeg aandacht voor zijn cultuur (Portugees), daar was ik me in het begin niet eens van bewust dat hij dat zo voelde maar goed zodra ik dat doorhad probeerde ik er echt meer op te letten maar ook dat bleef een verwijt. Ik kon inderdaad niks meer goed doen.
Ik heb een aantal keren echt oprecht geprobeerd om hierover te praten, ook echt een aantal keer, soms rustig, soms huilend, soms zelfs in paniek aangegeven dat dit moest veranderen, dat ik het niet meer trok een vriend die steeds alle verantwoordelijkheid bij mij legde. Op het zelfde moment trok ik me ook steeds vaker terug, het had wel degelijk het effect dat ik bepaalde dingen niet meer zei of deed om te zorgen dat hij niet weer boos / jaloers was. De laatste maand was ik daardoor zo gespannen en mezelf helemaal kwijt aan het raken.
Als ik probeerde aan te geven wat ik wilde veranderen - en meestal waren dat juist hele logische dingen zoals positief zijn, en vooral ophouden met al die negativiteit zag hij dat als mijn 'regels' of 'bevelen' of zoiets. Hij heeft 1 keer via whatsapp echt sorry gezegd, dat hij me geen pijn wilde doen en me niet kwijt wilde en dat we er samen aan moesten gaan werken, ook aan mijn paniek. En beloofd, alleen positieve dingen. Maar vervolgens de volgende ochtend, dat was afgelopen maandag, doodleuk het bericht dat hij nog een nieuwe tennispartner gevonden had. Gewoon totaal geen rekening houden met wat het met mij deed. Paniek? Hinderlijk, 'annoying all the time', geen arm om me heen maar meer regels om me aan te houden, en een langere lijst van dingen die ik fout deed: niet professioneel, irritant, arrogant, egoïstisch, ik had niet genoeg aandacht voor hem, hij wilde iemand die meer toegewijd was. En ging hij koeler doen, dat had ik maar te accepteren, maar aan de andere kant verlangde hij dus van mij meer affectie.
Ik heb inderdaad het idee dat hij een heleboel dingen op mij 'afreageerde', jaloezie, hardheid, zich verdedigen tegen mensen, een reactie misschien op vroeger want hij heeft me wel verteld een aantal keer flink bedonderd te zijn. Dat wist ik, hield ik rekening mee. Hebben we het over gehad ook, nam ik wel serieus maar ik zag het als iets waar we samen uit konden komen. Ik heb echt serieus het gevoel dat ik in alles probeerde rekening met hem te houden en het vooral samen te willen doen. Maar ik ben geen boksbal waar je steeds lekker hard tegenaan kan meppen (niet letterlijk uiteraard). En erover praten lukte dus niet. Ja dan houdt het op, hoe graag ik ook wilde en hoe gek ik ook op hem ben.
@Petals
Jeetje... Lijkt wel een dictatuur.... Is het niet zo dat in een relatie je juist allebei jezelf zou moeten kunnen zijn? Hij bepaalt wat er wel en niet goed is, en waar is jouw zeggenschap? Is dat soms ook zijn "cultuur"? Dat jij als vrouw maar moet doen wat hij wilt/vindt/zegt.... Soort ja, nee en amen mentaliteit?
Ik vind hem een beetje overkomen als een narcist... His way or the highway....
Meid wees blij dat je er vanaf bent!!!
@Petals: de vlag uithangen
Als ik je blogs lees vraag ik mij af of hier niet de meeste pijn bij je zit:
En nu? Weer terug naar de eenzaamheid, terug alleen thuiskomen na een zware dag werken, niemand naast je die je ziet, niemand om mee te delen. Ik word gek. Het lijkt zo zinloos. Opkrabbelen en weer onderuit. En dan? Weer opnieuw beginnen? En straks weer door die pijn?
Ik geloof best in "love at first sight", elkaar tegen komen en helemaal hoteldebotel zijn. Alleen lijkt het ontzettend snel te zijn gegaan, zeker als je kijkt naar wat je zelf allemaal al voor de kiezen hebt gehad. Waar je vandaan komt. Het was een relatie van, wat was het 4 maanden, waarin jullie al heel snel "in elkaars" leven zaten. En waarbij het ook al heel snel niet echt meer altijd even leuk was met elkaar.
Vanuit een bepaalde onrust in jezelf in iets nieuws stappen en daarbij jezelf misschien uit het oog verliezen. Jezelf voorbij lopen, niet de tijd nemen om elkaar eerst echt te leren kennen of vrienden te worden. Waterman kan dat volgens mij een stuk beter uit leggen wat ik precies bedoel. (zie blog Zaza "Achteruit en vooruit kijken".):
Op het moment dat je weer verliefd wordt, moet je weer denken, he! Wat wil ik eigenlijk van die ander, wat verwacht ik eigenlijk van die ander? En kan die ander dat uberhaupt waarmaken, kan die ander die enorme leegte in mij oplossen?
Eerlijk gezegd denk ik, als ik het allemaal zo lees, dat jullie beiden de vlag mogen uithangen. En ik schrijf bewust even beiden, omdat ik zelf het idee heb dat er hierin ook een stuk bij jezelf ligt waarmee je aan de slag mag.
Pffffttttt Petals, en pfffftttttt torn......
Pffffttttt Petals, en pfffftttttt torn......
nu mag ik het dus zeggen.....
Tsja... wat kan ik hier nou van zeggen? Ik heb zeker ook niet de wijsheid in pacht, hoor... Maar ook wel een beetje ervaring opgedaan, en ik ben ook wel af en toe ook zeer stevig op mijn bek gegaan
. Sommige dingen doen nog pijn, zeg maar. Soms lijkt het, alsof je op zoek bent naar invulling van je leven, he. En dat lijk je dan te beschrijven als: ik moet een partner. Ik moet een relatie. Die voor mij gaat. Die er voor mij is. En die mijn leven invulling geeft.......
Nou, daar zit volgens mij de kern van alle problemen, he! Je MOET helemaal geen relatie! Zeker niet met iemand die invulling moet geven! Er is er maar een die invulling kan geven. En dat ben JIJ! JIJ dient invulling te geven aan je eigen leven! Zonder die partner. Sterker nog.... eigenlijk moet je pas op zoek naar partners als je alles helemaal zelf kan. Als je zelf sterk genoeg in je schoenen staat om zelf te leven. En dat op het bordje van de ander leggen, van die ander vragen om invulling te geven, dat gaat nooit goed. Nooit!!! Die ander kan dat niet! Die ander heeft zijn/haar handen al meer dan vol aan zijn/haar eigen leven.
Dus.... pas op met dat verhaaltje van invulling, he... Dat verhaaltje van betekenis aan je leven geven. Pas op met dat verhaaltje van die geweldige relaties, en we voelen elkaar zo goed aan. Pas op met dat verhaaltje van hij/zij is alles voor mij. Ik geef alles op om met hem/haar te zijn! Blijf met beide voetjes in de modder staan! Altijd!!!
Pas ook op met dat verhaaltje van: toen we samen waren was ik niet eenzaam. Want uiteindelijk is eenzaamheid de toestand waarin je toch heel vaak verkeert. Over het algemeen. Accepteer dat maar. Accepteer die eenzaamheid maar. Of... ik praat liever niet over ‘eenzaamheid’, maar over ‘alleen zijn’. En ‘alleen zijn’ is volgens mij ‘de natuurlijke staat der dingen’. Meestal ben je alleen. Het overgrote deel van je leven ben je alleen. En maar heel af en toe voel je je gebonden. Heb je echt kontakt met iemand. Effetjes. Geniet daarvan, maar verwacht niet dat het voortduurt. Gisteren was je alleen. Morgen ben je weer alleen. En volgend jaar ben je ook alleen. En dat is niet erg, dat hoort zo. Accepteer dat ‘alleen zijn’ maar. En heel af en toe heb je echt kontakt met iemand. Heel af en toe. Zoiets....
En, er zit een ander aspect aan, he.... Wat ik ook steeds probeer te benadrukken. Dat je altijd in staat moet zijn jezelf weer op de been te krijgen. Dat je je het gewoon niet kunt veroorloven dat niet te doen. Dus elke relatie die je aangaat, elke keer dat je iemand tegen komt, wees ook een beetje op je hoede, he. Overleef ik dit wel, heb ik genoeg zelfrespect en zelfvertrouwen om hieroverheen te komen? Want stel je voor...... Die ander zou me wel eens kunnen verlaten..... Dat zou zomaar kunnen.... Maar daarvoor moet je de blog van Moerbei lezen.... Die beschrijft dat allemaal veeeeeel mooier dan dat ik dat kan!
Dit klinkt allemaal vreselijk, als ik het zo schrijf. Dit klinkt allemaal alsof je eigenlijk nooit iets met iemand moet beginnen. Omdat het toch altijd fout loopt. Maar toch is dat niet wat ik probeer te zeggen. Ik word zelf ook verliefd, en dat is dan het mooiste wat er is
. Maar laat het niet met je op de loop gaan, he.... Probeer in te schatten wat er aan de hand is... Wees een beetje terughoudend met relaties aangaan. Wees gul met vriendschappen, maar een klein beetje terughoudend met relaties. Probeer het vanuit een positie te doen dat het een aanvulling op je leven is, geen invulling van je leven. En probeer in de gaten te houden dat jij altijd de belangrijkste speler in het geheel blijft. Niet die ander. Ook al denk je soms van wel. Maar de enige om wie het werkelijk gaat, dat ben JIJ!!!!! Hoe gek je ook op die ander bent! Hou jezelf in de gaten! Blijf naar jezelf kijken! En de enige die na dat hele slagveld van al die relaties dus een beetje ongeschonden uit de strijd moet komen, dat ben JIJ!!! Probeer dus je voetjes in de modder te houden, en probeer je hoofd een beetje koel te houden. Probeer je zucht naar relaties te relativeren. Probeer die ander, en vooral het belang van die ander te relativeren. Probeer je verwachtingen niet torenhoog te laten oplopen, en blijf vertrouwen op je eigen kracht, dat je er zelf weer uit kan komen. En ga dan met open vizier de strijd maar weer aan.
Poehhhhhh, wat een ouderwets verhaaltje
kan er niks aan toevoegen, en
kan er niks aan toevoegen, en nu voel ik me ook wel weer zo. En ik was ook ontzettend ver daarin. Dacht ik. Tot ik er dus weer mee begin, en dan zie ik pas hoeveel ik nog niet had verwerkt, en waar ik nu sta. DAt is een heel stuk verder, en dit soort berichten tik ik in een vlaag van wanhoop en paniek. Maar... ik weet dat ik nog steeds te ver ga in relaties, te snel, het is een te diepe wens om thuis te komen bij iemand terwijl ik thuis moet komen bij mezle.f
Dat was inderdaad mijn aandeel in het hele gebeuren, heel snel, zo blij, geen tijd genomen weer. Gelukkig ben ik er nu achter en dat is dan weer een les voor de volgende keren. Ik zit nu wel weer in mijn eigen kracht, weer een beetje meer dan eerst in ieder geval. Wordt aan gewerkt...
fout
fout
tja aan de ene kant heb je
tja aan de ene kant heb je gelijk. Maar de vlag uithangen... ik weet niet precies wat je bedoelt met beiden? Dat mijn ex ook de vlag moet uithangen dat hij van mij af is? Ik heb zeker mijn aandeel, dat ontken ik niet. Maar ik ben er wel van overtuigd dat mijn aandeel in deze relatie een stuk opbouwender is geweest dan dat van hem. Ik geef hem niet eens de schuld, omdat ik vind dat het niet moet gaan om schuld en ieder heeft zijn aandeel. Maar ik vind dit een beetje te direct, dat hij de vlag zou mogen uithangen.
@Petals
Wat ik daarmee probeer aan te geven is dat het overkomt, alsof jullie hier beiden niet gelukkig van werden. Het gaat er volgens mij dan niet om wie schuldig ergens aan is, of aandeel ergens aan heeft. Het kan na een tijd blijken dat, ondanks dat het in het begin anders voelde, het niet lukt elkaars "taal" te spreken of gewoon niet in elkaars energie blijkt te zitten op het moment er iets speelt.
Jij hebt oprecht je best gedaan om dit een succes te laten worden. Hij zal dat vast, op zijn manier (met de nadruk op zijn manier) ook geprobeerd hebben. Alleen blijk je beiden op essentiële gebieden/momenten niet aan elkaars behoeftes/verwachtingen te voldoen. En lijkt je daar samen ook niet op een liefdevolle manier met elkaar uit te komen. Waardoor er voor een spanning onstaat in omgang met elkaar. En jij gaat daar op jouw manier mee om, en hij op zijn manier.
Met beide de vlag uithangen wilde ik aangeven dat beiden het waarschijnlijk anders hadden gewild, en dat het voor beiden pijnlijk is dat het uiteindelijk zo afloopt.
Maar ik kan mij voorstellen dat hij even anders bij je binnen kwam dan bedoeld.
nou ja het is een correcte
nou ja het is een correcte analyse, en die spanning detecteerde ik al langer. Vandaar dat ik dus steeds heb geprobeerd om dat te benoemen, en erover te praten, op een liefdevolle, constructieve manier. Hij zal vast op zijn eigen manier ook geprobeerd hebben ja, dat geloof ik graag. Ik zag heel goed dat het hem ook wat deed (doet).
Ik vind het een beetje tegenstrijdig om nu alles totaal gelijk te trekken voor mijn gevoel, terwijl je elders in een blog (die van Broken geloof ik) schreef dat een goede partner niet blijft kijken naar iemands tekortkomingen - ik weet even je precieze bewoordingen niet meer, maar het ging erom dat iedereen een mens is met goede en slechte kanten en dat een goede partner deze slechtere kanten ook kan accepteren en er op een goede manier mee omgaat. Ik zou het net als jou niet willen definiëren als schuld, en ik snap wat je wil zeggen, maar ik vind de uitdrukking de vlag uithangen hier nog steeds niet gepast.
Ik vraag me alleen dan wel af met wat voor soort vrouw hij wel 'in zijn energie' zou komen te zitten, want geen enkele vrouw die enigszins zelfrespect heeft gaat dit accepteren, de jaloezie, het naar beneden halen, het constant negatieve dingen aanhoren over zichzelf. Als dat zijn manier is om een gelijkwaardige relatie te hebben en om te gaan met een ander, tja. Maar goed, als er een vrouw is die het wel lukt hoop ik dat ze gelukkig worden met elkaar en dat de vlag ook bij hem dit keer niet uit hoeft.
@ Petals
Het komt mij over alsof je veel te hard je best deed, en dat hij daarom nooit tevreden was...
misschien ja.. in het begin
misschien ja.. in het begin zeker, zat ik altijd daar bij hem, hij werkte toen heel lang. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat en zwaar werk. Dus ik wilde hem ook steunen daarin, zorgen dat hij in ieder geval thuis niet meer veel hoefde te doen, lief voor hem zijn. Voor mijn gevoel heb ik werkelijk altijd naast hem gestaan, ook bij problemen uit die tijd. Ik stond echt supervroeg op met hem. Het effect dat dat op mij had was dat ik ook vermoeider raakte. En om dan later dus het verwijt te krijgen dat ik niet goed genoeg was, dat doet echt pijn. Later, na mijn eerste 'grote fouten' waar hij dus constant over bezig blijft, werd ik nog vermoeider en tja dat had zijn effect, toen ben ik wel meer afstand gaan nemen maar was ik vanwege zijn werk - hij wordt 's ochtends opgehaald vanuit zijn huis dus kan niet vanuit mijn huis vertrekken - nog altijd degene die doordeweeks af en toe naar hem toe ging. Hij kwam toen in het weekend al veel minder naar mij toe. Dat soort dingen waren allemaal maar normaal, dat was niets bijzonders, nog steeds was het niet genoeg want tja ik was immers niet meer altijd daar en dat was negatief want hij 'wilde geen weekendrelatie'. Dat ik langzamerhand op raakte van alle negativiteit dat zag hij niet. Ondertussen raakte ik van mijn kant steeds gestresster en banger dat hij het zou uitmaken, dus ging ik nog maar weer harder lopen. En maar proberen, en maar sorry zeggen, en maar proberen erover te praten. En het volgende weer op mijn bord.
Ik ben niet iemand die gaat afwegen of ik te veel doe om maar gewild te blijven - wat sommigen zeggen, als vrouw moet je niet te veel geven want dan wil een man niet meer voor je rennen. Ik doe wat ik vanuit mijn gevoel goed vind om te doen. Dat is wel een les, beter mijn eigen grenzen aanvoelen. Maar dat heb ik echt wel beter gedaan, en ook aangegeven, een aantal keer: dit lukt voor mij niet meer zo, laten we het anders doen.