Ik heb mijn ex dus laatst gezien. Dat maar voor een klein uurtje.
Wat ik aantrof was verschrikkelijk. Hij is een workaholic geworden, elke dag werkt ie 12uur in die hitte. Hij kan het niet aan. Is dus nu ook ontslagen daar.

Hij kwam binnen, alleen zn beste vriend was er, een goede vriendin van ons allen en hij. Hij ging naast me op de bank zitten. Lijkbleek en hartstikke mager. Zijn armen en benen, zo dun! Ik schrok ervan.
Hij ging gelijk aan de sigaretten, en hij was eerst gestopt. Nu is hij dus weer begonnen. Afkeurend keek ik naar hem. Hij weet hoe ik daar over denk.
Elke beweging dat hij maakte deed pijn. Hij staarde als een zombie vooruit.
Geen aandacht, voor niemand niet, zelfs niet voor zn beste vriend.
Zijn gezicht, het leek net of hij in huilen uit kon barsten.
We dwongen hem dat hij wat moest gaan eten. Want hij had haast de hele dag niks op. Dus eindelijk at hij wat, snel wat te drinken gegeven.
Hij was helemaal kapot. Ik had echt met hem te doen.
Dacht van: kom in mijn armen, doe die sigaret uit en alles komt goed.
Kuchend en hoestend op de bank, hij had het niet meer. Wat ik zag kan niet in woorden beschreven worden, toen ik hem zo zag scheurde mijn hart.
Het was een vreselijk en akelig gezicht. Wraak? Ik wou het zo graag. Ik gelukkig en sterk en hij zielig. Nou, zo zoet was het niet. IN tegendeel, het maakt mij ook een beetje kapot. De jongen waar ik gek op werd is verloren. Die is er nu niet meer, kheb geen idee wie ik nu voor me heb of waar de oude is gebleven.

Ik ging na 3 kwartier weg, en zijn beste vriend bracht me thuis. Hij zei ook al dat het niet goed ging met hem. Ja, als ik dat niet door had was ik toch wel erg blind.
Dat roken en zijn werk, hij kon het niet meer aan.
Die volgende dag met die goede vriendin van ons gesproken. Die bij hem achterbleef toen ik weg was met zijn beste vriend. Ze zei dat toen wij weg waren hij begon te trillen. Zijn handen kon hij niet stil houden. Werd helemaal warm. Vroeg steeds wnnr die vriend thuiskwam. Hij werd heel onrustig.
Ik weet zeker dat als ik dat had gezien ik kapot was gegaan. Hij zei dingen als: als ik op vakantie ben wil ik sex gehad hebben. Hij is nu 20 en nog maagd. Ze zei ook dat hij alles niet op een rijtje had. Dat is wel duidelijk als hij zulke onzin gaat lopen lullen.

Toen ik die avond thuiskwam rook ik aan het t-shirtje dat ik aan had.
Het rook naar hem. Een mengeling van een beetje sigarettenrook met iets.
Ik miste die geur. Ik lag die avond in mijn bed uit mijn raam te staren. Ik bidde, echt ik bidde dat het goed met hem zal komen. Breng de oude weer terug. Zorg dat hij weer gelukkig word. Ik ben niet gelovig, maar dit keer hoopte ik echt dat God mijn gebidje zou horen. Ik wil alleen dat hij gelukkig is, en volgens mij is hij nu het verre van dat.

Zo ken ik hem niet. Had hem nog nooit zo beroerd gezien.
Ik heb hem leren kennen als een spontaan, vrolijke, lieve, grappige, enthousiaste en zorgzame jongen die helemaal gek van mij was.
Later werd hij onzeker, en dat had ook invloed op mij. Door onze twijfelingen hebben we er een punt 8er gezet. Soms lijkt het alsof hij dat niet wou.
We stonden beiden niet achter deze beslissing en we hadden er goed over moeten praten. Maar dat hebben we nooit gedaan.

Snel had hij een nieuwe vriendin. Maar daar zag hij er nog lang niet zo gelukkig uit. Hij leek eerder op een zombie. Enthousiast was hij niet, grappig ook niet. Stil was hij, stil en saai.

Maar dat is nu ook weer uit. Hij maakte het uit. Waarom weet ik niet.
Nouja, ik zag al zat gaten erin dus het liep zeker niet gesmeerd.
Want als je als introducee met je ex (mij in dit geval) naar een feest gaat
terwijl je een vriendin hebt klopt er al iets niet.

Maar om hem zo te zien. Het maakte mij kapot. Ik wil hem weer gelukkig zien.
Niet zo verloren. Hij is zo in de war, zo de weg kwijt. Maar ik kan niks doen. Niemand niet, alleen hij. Ik kan hem alleen zeggen wat ik er van vind, als ik hem dan eens weer persoonlijk spreek. Ik schrok dat hij zo graag sex wou hebben. Hij weet niet war die over praat. Hij wilt te graag. Gewoon omdat hij de weg kwijt is. Een emotioneel wrak, daar leek het op.
Kon ik hem maar weer de oude maken, zoals ik hem ken. Ik wil zo graag met gem praten als ik hem zie. Een oppep speech, iets waar die over na kan denken.
Iets dat de oude hij weer terug brengt. Hem vertellen hoe slecht hij nu wel niet beizg is, ik wil weten waardoor hij nu zo in de knoop zit. Want dan kan ik hem helpen.

Maar ik ben hem kwijt. Ik zal hem dit jaar misschien nog maar 2 of 3x zien ofzo als het allemaal even tegenzit. Ik wil hem zo graag helpen. Ik vraag me vaak genoeg af, was je gelukkig bij mij? Want je bent er niet beter op geworden sinds het uit is gegaan. Ik vind je zo niet grappig meer, niet leuk en vrolijk. Je werkt je alleen maar meer de problemen in. Gaat dingen doen waar je spijt van krijgt. Hij is een vluchter, voor alles. Hij komt er nu achter dat vluchten niet goed is, want het haalt hem in en maak t hem helemaal kapot. En ik? Ik kan alleen maar toekijken.

Hij kruipt in de slachtoffer rol en ik kom er juist uit.
Daarom voel ik me ook nog eens schuldig. Ik ga gwn lekker door en hij zit nu echt in de knoop. Nouja, zo lekker ga ik ook nu niet meer door, na dit gezien en gehoord te hebben.

Hij is nu op vakantie, anders zou ik nu bij hem in de auto hebben gezeten. Gezellig saampjes. Maar nee, ik zit verdrietig thuis. Zorgend makend om hem omdat het zo slecht gaat met hem. Omdat hij zichzelf verliest. Omdat hij veranderd is, op een slechte manier. En hij? Hij is helemaal de weg kwijt.
We zijn er beiden niet beter op geworden.

Ik vraag me af wat de toekomst brengt, zal hij weer de oude worden en bij zinnen komen? Of word het een duister figuur.
Het maakt mij ook kapot, maar hij moet het toch zelf doen. Het zal vreemd zijn als ik me er mee bemoei. Hij is gevlucht voor alles, en nu betaald hij de boete.