Het leek echt goed te gaan de laatste paar dagen, er waren bijna geen tranen meer en had er mij precies min of meer bij neer gelegd dat ons huwelijk toch niet meer te lijmen was nu ze met haar jonge facebook-vriendje zit.
Gisteren ben ik zelfs terug gaan sporten, half uurtje lopen en meer dan een uur met de gewichten afgezien. Ik was zelfs gaan shoppen, wel niets gevonden, maar toch.
Dacht, het gaat goed, maar tegen de avond kwamen al de emoties weer allemaal tegelijk aanzetten, dacht dat ik er ver over was.
Ik ben gisteren weer in die donkere put gevallen waar ik zo hard mijn best voor had gedaan om eruit te klimmen, die put waar ik mij met mijn vingertopjes aan de rand had vastgeklemt. Ik lig weer eenzaam en alleen op de bodem van die kille donkere put, en die rand lijkt me weer zo onbereikbaar.
Mijn therapeut vertelde mij eergisteren nog dat hij veel verbetering bij me zag, hij zei me ook dat ik heel goed bezig was en mijn ex heel verkeerd. Die relatie waar zij zich had ingestort zou geen lange toekomst kennen maar dat ik mij daar niet op moest focussen. Toch deed het mij allemaal goed wat hij me vertelde, maar gisteren, uit het niets, voelde ik mijn vingertopjes wegglijden.
Ze heeft deze week heel veel emotie laten zien naar mij toe, wat ze eerder nog niet gedaan had. Zouden het die emoties zijn die mij weer hebben laten lossen, misschien die tranen die ze eindelijk liet zien in de wachtzaal terwijl we aan't wachten waren om de eerste handtekening te zetten om ons huwelijk te beeindigen, en al die berichtjes die die dag daarop volgden.
Ik wou haar echt laten gaan, of toch proberen, maar die tranen hadden mij geraakt en wegen loodzwaar. Ik heb die rand moeten lossen en lig weer op dezelfde plek als een dikke maand geleden.
Stom kalf dat ik ben, ik hou nog steeds van haar en wil haar terug. Wat heb ik mezelf toch wijs gemaakt de laatste weken?!!!