Het ging zo goed met me.. maar nu zijn we weer terug bij af en jank ik weer iedere minuut van de dag. Het overkomt me zo ineens, in de trein, op t werk, in de supermarkt.
Ik wil dat het ophoudt, ik wil gelukkig zijn. Heb alles wat ik nodig heb, een prachthuis, leuke baan, geweldige collega's, vriendinnen en familie.
Waarom voel ik me dan met de dag meer ongelukkig. Mensen zeggen dal dat ik wazig uit mijn ogen kijk, nou zo voel ik me ook.
Ik begrijp niet dat mijn ex zich nooit heeft verzet tegen het feit dat ik het uitmaakte. Er wordt gezegd dat hij het voor mij doet, omdat ik zonder hem een beter leven heb en een leven zal krijgen waar ik recht op heb, met een nieuwe vriend die me wel kan geven wat ik nodig heb.
Maar als je ECHT van iemand houdt, dan ben je toch wel in de staat om de middenweg te vinden... In plaats van zo resoluut te zeggen dat ie na 6 jaar latten nog steeds niet samen wil zijn....