Ik weet niet ofdat iemand mijn dagboek leest,
misschien wel of misschien ook wel niet. Zijn mijn teksten te saai? Zijn ze telang? Ik lig er 's nachts niet van wakker. Zolang ik hier maar anoniem mijn verhaal kan doen, zonder dat de betrokkene(n) zich erin herkennen.

Hier zit ik dus om half 12 's nachts...ben op de kop af 4 uur terug van een deugddoende vakantie in Frankrijk....
Allez ja, deugdoende, ik denk dat ik nu meer stress heb
dan toen ik vertrok. Mijn ex vrijt namelijk met T., het meisje dat al een jaar achter hem loopt. Of het serieus is of niet, god wie zal het zeggen, maar daar lijkt het toch niet op. In het begin kon ik het goed accepteren dat ze iets met elkaar hadden. Maar toen begon het molentje in mijn hoofd op volle toeren begon te draaien.....Toen wij een relatie hadden, moest hij ze helemaal niet hebben."mijn type niet" was zijn uitleg. "ze zaagt nogal" is nog zo'n verklaring van hem.

Ik ben van mening dat je liefde niet kunt dwingen, het moet vanzelf komen. Het is zo raar, dat hij in één keer wel als een blok voor haar gevallen is. En dan haar uitleg tegen mij "oh, het is zo een lieve jongen" (is ook wel waar, maar als ik het al weet, dan moet ze het niet meer zeggen hé)

"ik kan zo goed met hem praten" (ok, dat scheelde er bij ons, maar ineens kan hij wel zijn mond open trekken om over zijn problemen te praten???).
Ik ben na de breuk van mening geweest dat hij bindingsangst heeft...Het is nog maar eens bewezen..dat ik ernaast zat!

Ik denk dat ik jaloers ben, en nog niet een klein beetje...
Maar ik was hier daarstraks aan het bijlezen en toen stootte ik op een hele mooie uitspraak van Appelboompje (mag ik hem er even inzetten, kan de rest er ook nog eens van genieten) " Het is nu ook niet meer hem missen, maar het missen van iemand."
Ja, god ik mis hem als hel..Ik wou dat hij zijn grote warme armen om mij heen kon slagen, dat ik naast hem wakker werd,
dat ik nog eens stevig gezoend werd...Dat ik voor even zijn liefde voor mij nog eens écht kon voelen...
Maar het zal bij dromen blijven.
Dromen die ik moet afleren en het wordt tijd dat ik de realiteit onder ogen zie.
Ik ga hem nooit meer kunnen knuffelen als tevoren, ik ga hem nooit meer zo liefdevol kunnen kussen, hij zal nooit meer vol liefde zijn armen om mij heen slaan om mij te troosten...Hij zal nooit meer in mijn leven zijnn, en ik zal nooit meer zijn hart hebben