Wat mij in je verhaal opvalt, is een patroon waarbij je helaas steeds opnieuw te maken krijgt met een partner die emotioneel onbereikbaar voor je is. Mannen die 'een leuke tijd met je hebben', maar als het erop aan wordt gestuurd en er om duidelijke keuzes gevraagd wordt met betrekking tot een toekomst samen, het laten afweten. Welke redenen er uiteindelijk, aan het eind, ook worden gegeven, 'ik mis iets', 'ben in de war' etc, mijn vraag is of er niet al in het allereerste begin van jullie samenzijn mogelijke aanwijzingen zijn geweest, die een voorspelling hadden kunnen geven over hoe de relatie zich zou ontwikkelen. Of er wérkelijk een onverwoestbare toekomst samen in zat, of dat dit vooral jouw grote wens en droom was die je zo graag werkelijkheid had willen zien worden?

Misschien zijn er in het begin al kleine, subtiele signalen geweest, die je misschien niet hebt willen zien? Of die je wel zag, maar waarvan je dacht 'dat gaat wel over, wordt wel beter'? Erkennen dat er signalen zijn die een toekomst samen in de weg staan, betekent namelijk automatisch dat je een droom, of een wens, moet opgeven. En wanneer die wens zo groot is, kan ik mij ergens voorstellen, dat je jezelf niet toestaat om de pijnlijke waarheid in een samenzijn aan te gaan.

Ik stel je deze vragen, omdat als er sprake IS van een patroon, dit meestal een onderliggend, steeds terugkerend probleem verhuld. Kan het zijn, dat je misschien té graag wilt en daarom bepaalde signalen en aanwijzingen in het prille begin bagataliseert om jouw verlangen en wens veilig te stellen? Je vergelijkt jezelf met vrienden om je heen, die het 'wel allemaal hebben', met 'veel moeilijkere en onaardigere mensen op de aardbol, die het wél lukt om een partner te vinden/houden', je niet begrijpt waarom JIJ niet, en al die anderen wél?!--en dit legt in mijn ogen een heel hardnekkig verlangen van je bloot.

Jezelf blijven vergelijken met anderen, idealiseren wat zij hebben en jij niet, veroorzaakt een enorme druk in jouw (liefdes-)leven. En in deze druk, lijkt het mij bijzonder moeilijk om goede, oprechte beslissingen te maken. Ik vermoed een beetje dat jij vooral het gewicht legt op 'het hebben van...', terwijl dat juist niet het uitgangspunt van een relatie mag zijn. Het is een cliché, maar: een partner moet een aanvulling aan je leven toevoegen--geen invulling van je leven zijn.

Elke keer die deksel op mijn kop, terwijl ik zo mijn best heb gedaan, terwijl ik alles volgens mij mee heb, ik zie er leuk uit, heb een goed baan, ben slim, sta middenin het leven, heb heel veel vrienden, alleen... die iemand.

Wat je misschien moet proberen los te laten, is dat 'jouw best doen', telkens wordt 'afgewezen'. Het is een gedachte, die vreet aan je eigenwaarde. Je kan niet meer dan 'je best doen', Nijntje--en die 'deksel op je kop' zal je daarvan moeten loskoppelen. Het is een slachtoffer-gedachte: 'alles dat ik doe is nooit goed genoeg, want kijk: ik word weer verlaten!'. Het is een zeer vruchteloze gedachte die jou in een zeer passieve rol duwt--en zolang je zo blijft denken, blijf je het ook over jezelf afroepen. En sterker nog: die gedachte maakt je ook weerloos, waardoor je een volgende keer mogelijk nóg harder je best doet, nóg meer investeert. En wederom gefrustreert en boos bent, omdat je zoveel investeert in het 'hebben van een relatie', dat je jezelf kwijt raakt. De dingen die wij 'willen hebben', zijn niet altijd noodzakelijkerwijze de dingen die wij 'nodig hebben', of die meteen zouden moeten gebeuren.

Zoals je zelf al schrijft, je hebt volgens jezelf alles mee--dus waarom laat je je zo uit het veld slaan wanneer iemand niet in staat is jouw waarde en schoonheid te zien? Je hebt het over 3 ex-partners die jou 'de deksel op je kop gaven', maar weet je hoeveel mannen er nog rondlopen die wél in staat kunnen zijn om jouw waarde te zien? Zie het niet als een afwijzing van jou.

De mannen waar je mee bent geweest, hadden blijkbaar gewoonweg niet dezelfde behoeftes, gevoelens of wensen zoals jij die koestert. Probeer dat niet teveel op jezelf te betrekken.

heel veel sterkte!