Beste allen,

Ups and downs, het zal iedereen hier zeer bekend voorkomen. Inmiddels ben ik 11 dagen verder en moet ik eerlijk bekennen, het gaat stukken beter met mij. Naarmate de tijd vordert verandert de emotie in ratio en vallen alle stukjes steeds meer op hun plaats. Na een drama-eerste week wordt het leven stapje bij stapje weer leuker. Oude vrienden spreek ik weer en kijk weer uit naar komend draai-weekend, iets wat afgelopen zaterdag enorm zwaar is geweest. Eindelijk weer beginnen te genieten van dingetjes zonder gelijk de relatie met mijn ex te leggen op basis van herinneringen. Ik sta er van te kijken dat het proces zo snel verloopt, misschien zegt dit ook wel iets. Was het dan toch niet ideaal? Onderhuids voelde ik, achteraf gezien, ook wel aan dat er iets niet klopte maar ik negeerde het gewoon. Ik wilde niet toegeven aan het onheimische gevoel wat mij de laatste weken bekroop. Toch heb ik geen spijt van het nergens naar vragen, het heeft blijkbaar zo moeten zijn. Uiteindelijk kan ik toch niets anders dan berusten in mijn lot als het gaat om deze relatie. Liever richt ik mij op de zaken waar ik wel invloed op kan uitoefenen al zullen sommige zaken even tijd nodig hebben. Over een jaar zal ik lachend terug kijken op deze situatie al doe ik dat nu nog zeker niet. Momenteel hang ik tussen de fases verwerken en tot mezelf komen in, vergeleken met afgelopen week een zegen.

De afgelopen dagen heb ik gemerkt dat mijn reacties door jullie gewaardeerd worden, dit zal ik dan ook blijven doen in de hoop dat ik soms een inzicht kan bijbrengen. Psychologie blijft mij immers bezighouden en als ik anderen hiermee kan helpen dan uiteraard niets liever. Helaas heb ik wel over mijzelf geleerd dat ik steeds hunker naar het onmogelijke, naar het onbereikbare waardoor ik mezelf helaas rijker moet prijzen met dito-einde van relaties en de bijbehorende pijn. Onbereikbaarheid blijft enorm aantrekken, gevoelens worden vaak duidelijk wanneer deze onbeantwoord of onbereikbaar blijken.