het is vandaag psies 3 weken geleden dat ie het mij vertelde dat ie et allemaal nie meer wist en beter von dat et over zou zijn...ik herinner me et nog als de dag van gister...sterker ben ik wel, huil al een stuk minder maar jah bij sommige liedjes kan ik me gewoon nie inhouden...maar de pijn wil maar nie weg het voelt gewoon alsof er nu iets mist in mijn leven...mn ma zegt steeds dak ben veranderd, bijna alleen nog maar op mn kamer zit...ik wil nie dat ze merken hoe ik er aan toe ben wat ik doe...ik wil nie langer op mn kamer zitten en bang zijn dat er iemand binnenkomt en me ziet...ik wil dat et over gaat, dat ik me weer gelukkig voel en weer zin in et leven heb...ik wou dat ik zo sterk was zoals velen beweren...maar ik voel me nie sterk ook al zou ik et lef hebben om naar een huisarts ofzo te gaan voel ik me echt nie sterker door...ik voel me zwak en nutteloos op dit moment, kan voor niemand wat betekenen...mensen zien mij, maar zien niet hoe ik me echt voel en wat ik denk want anders zouden ze een wrak zien...