Hoi allemaal,

ik zit voor mezelf in een moeilijke situatie. het is uit met me vriendin al 6 weken, maar blijft aan me knaagen. al weet ik wel dat nu gewoon over is. in een opwelling belde ik dus gister me ex. over valentijnsdag, en of ze zich mss anders voelde ten opzichte van mij. Dit was natuurlijk niet zo. zij wou vrienden blijven en ik ook al zal dat moeilijk gaan. vooral van mij kant. het afspreken van haar kant gaat moeizaam en soms kloppen dingen die ze zegt niet. en dat komt omdat ze soms dingen later pas verteld waarom zo moeizaam gaat. dit gebeurt altijd nadat ik zeg dat ze wel met andere kan afspreken. maar afijn. ik voel me dan tweede rangs vriend. gister zat het eerder gepleegde belletje me niet lekker en wou er gewoon evvies bellen als vriend. maar toen nam ze nie op en der tel stond lange tijd uit. later weer aan en werd ik weggeklikt. en ik voel me dus kut. had er ook al twee keer gsmst dat als ze nie wil praten het maar moet smse. en ook heb ik gegezegd dat vriendschapelijk was. maar ze laat me dus zitten en ze weet dat ik er dan mee zit. dag later, vandaag geprobeerd te bellen en ze neemt niet op. weer gsmst. met de vraag of ze me vanaf nog gaat bellen. dat hadden we afgesproken paar dagen eerder. maar ben bang dat ze me nu laat zitten, omdat ik er zo vaak geprobeerd heb te bellen. en als ik iets niet wil is dat we ruzie hebben. Ik wil echt beste voor ons.

wat kan je doen? de moeder zegt dat soms niet wil praten, maar dan denk ik: zeg het dan en sta me even te woord dan ben ik ook rustig en dan heb zij automatisch ook rust. Maar zei heeft al lange tijd de tijdjes in handen. en nu met ruzie uit elkaar vind ik ook niks