Ik herinner me de eerste weken na mijn breuk nog heel levendig. Het lijkt alsof ik de laatste dagen er net weer insta. Er is natuurlijk een verschil..ik kan wel slapen en ik kan wel eten, ik loop niet constant meer te wenen en ik kabbel netjes door.
Maar hem missen, doe ik nog steeds. Huilen ook. Zelfs hopen doe ik nog van tijd tot tijd.
Wachten valt er ook ergens tussen. Maar waarvoor en waarom, dat ben ik soms kwijt. Dat zijn de punten waar ik aan werken moet.
In de twee jaar die nu bijna voorbij zijn, heb ik stapjes vooruit gezet en toch weer niet.

Soms google ik nog wel eens op zijn naam. Soms kijk ik nog wel eens waar of ie nog woont waar ie woont (met haar). En hoewel ik goed weet dat zulke dingen meer kwaad doen dan goed kan ik het niet laten. Het is behoorlijk dom. Ik betrap mezelf erop dat ik wacht. Ik wacht tot hij niet meer met haar is. Ik denk omdat ergens in mijn twisted mind ik enkel zo bevestiging krijg. Het lag niet aan mij..
Het was/is moeilijk te verteren dat ze die klik hadden. Klik boem..
Het was/is moeilijk te verteren dat hij openstond voor iemand anders tijdens onze relatie, ongeacht dat deze niet juist was. Het was/is moeilijk te verteren dat hij niet iemand wou zoals ik. Het was/is en blijft moeilijk.

Wat is loslaten ook alweer?
Ik ben het gevoel zo beu..
Ik ben de twijfels over mezelf beu, de pijn, het gemis, het gat in mijn hart

Beu!