Het is al een tijd geleden dat ik hier iets geschreven heb en ik dacht dat het me nooit weer zal gebeuren. Maar ja toch wel weer. Het heeft een hele lange tijd geduurd voordat ik me weer durfde open te stellen naar iemand, Ik ben er ook achter gekomen dat ik bindingsangst heb en mezelf niet goed emotioneel durf te geven. Ik ben iemand tegen gekomen op 1 jan. En het klikte heel erg leuk en hij wou me weer zien ik eigenlijk ook maar dacht bewijs je maar eens en hij kreeg mij tel.nr. en belde me gelijk de volgende dag. En uiteindelijk heb ik me open gesteld naar hem toe omdat hij me dat vertrouwen gaf en heel sterk overkwam maar ik vond het heel moeilijk en emotioneel had ik het er moeilijk mee.Maar ja jullie kunnen het wel raden het ging dus weer niet goed en het is weer niet gelukt voel dat ik weer heb gefaald en ik snap het nog steeds niets hoe iemand de ene keer kan zeggen je bent een vrouw uit duizenden ik wil niets doen om je kwijt te raken ben zo blij dat ik je ontmoet heb en een week later zeggen ik maak het uit ik trek het niet meer wordt me te gecompliceerd. Vraag hem is er iemand anders hij zegt nee nu geloof ik het niet meer zo en ben je niet meer gek op me. Hij was het maar zo. Het wordt me te moeilijk. Ik trek het niet meer. Het is op 6 mei uitgegaan en heb hem daarna nog 3x keer gezien. 1x om ff te praten(20mei) en 1x om spullen terug te geven(4 juni hebben toen ook seks gehad en 1x keer bij toeval gezien en die ene keer zij hij ik wil niet met je verder niet nu en in de toekomst dit kwam zo hard over en ik zei tegen hem die wist je een maand geleden ook al. Je heb me de afgelopen maand door een hel laten gaan door te zeggen dat je het niet wist en me niet kon vergeten en wel aan me dacht en aan ons en we hebben die 2x keer ook seks gehad en ik snap het niet hoe kun je zoiets doen. Alle keren waren de gesprekken behoorlijk emotioneel en ik ga eraan kapot want ik mis hem Maar ik weet het nu het is over en uit en hij zei ook nog ik voel niets meer voor je ik ben het gevoel aan het onderdrukken en ik ken mezelf nog even en dan voel ik niets meer. Oké dit doet zo'n pijn maar dit had hij eerder moeten vertellen en wel op 20 mei bij ons 1e echte gesprek en als ik terug kijk op onze laatste gesprekken ben ik steeds degene geweest die gebeld heeft en ik zal dat nu niet weer doen. Hij zegt je hoort van me waarvoor ik zou nog steeds dingen opschrijven hoe wat en waarom wat heb ik daaraan hij wil niet meer met me verder. En het rare is toen ik naar mijn auto wou gaan wou hij meelopen klaar lichte dag terwijl zijn auto in de straat ernaast stond., werd kwaad nee ik loop met je . Oké laat maar begon hij bij mijn auto te lachen terwijl bij mij het huilen nader stond als het lachen. Ik zei waarom lach je ja die ogen van jou zo mooi en fascinerend ja zeg bla bla geloof ik niet meer. Hij zei je hoort van me toen ik weg reed ja dat is nu ook al weer in week geleden. Ik weet het nu de hoop die ik steeds heb gehad en hij mij gegeven heeft is nu weg en ik probeer me leven weer op te pakken maar dat lukt niet al te best. Ben ff helemaal de weg kwijt. heb tegen hem gezegd het ga je goed en zijn antwoord was we kunnen toch wel contact houden. Maar als we elkaar weer zien loopt het steeds uit de hand.En ik wil meer iedere keer als ik hem zie of spreek ben ik weer blij om daarna weer helemaal kapot te gaan. Zit nu te twijfelen hij wil wel contact maar ik kan het niet en aan de ene kant wil ik het hem zeggen maar ik kan beter geen contact meer opnemen, laat het nu maar van zijn kant komen. Dit doet verschrikkelijk vel pijn. HELP WAT MOET IK NU DOEN, BELLEN EN ZEGGEN DAT IK GEEN CONTACT WIL OF GEWOON NIETS MEER LATEN HOREN.
Snap ff niet krijg mijn verhaal niet te zien hopelijk lukt het nu.
Een kapotte goedgelovige(twijfelaar)
goedgelovig's blog
Nieuw commentaar posten
Uw naam: