Morgen is het al vijf maanden geleden dat mijn relatie uitging.. 5 maanden, best een tijd, bijna een half jaar. Ik moet zeggen: als je me toen had gezegd dat ik me nu weer zo zou voelen, dan zou ik je niet geloven! Wat was ik een wrak. Ik leef nu mijn leven, stap voor stap, ik geniet van mijn vrienden e.d. (ook dat kon me eerst niet schelen, niemand kon me wat opbeuren, ik wilde alleen maar terug naar wat ik kende, haar, haar, haar) Nu: ze zit in mijn gedachten.. elke dag meerdere keren, ze zit zeker nog in mijn hart, maar verder weggestopt. Ik leef weer meer in het nu en in de realiteit, in plaats van in afwachting van en in het dromen over wat er was en hoe het beter zou worden. We hebben het super gehad, dat zeker. Ik voel me bijna een ander persoon... een minder naieve misschien wel, helaas door de harde leerschool, maar toch. Ik ben zelfverzekerder dan tijdens de relatie.... ik laat me niet meer alles wijsmaken. Ik was een meisje die met open ogen in het diepe sprong, ging er volledig voor, maar dat zou ik nu niet meer zo snel doen. Niet zonder te bedenken: wat levert deze relatie me op en wat kost het me. Ik wil zijn met iemand die echt voor me gaat en die met me wil opbouwen wat ik wil (huisje, boompje, beestje, kindje..... liefde) En dat idee dat met haar te krigen mis ik ook nog wel, echt waar.
Vorig jaar deze tijd zocht ik haar alsmaar op, gingen we van alles ondernemen en 's avonds met een filmpje de wereld buitensluiten......... Ik heb al tijden 0,0 contact en dit helpt me. 1 dingetje horen of zien zet me weer een paar stappen terug, niet doen dus. Maar de strijd lever ik elke dag.. elke! Niet kijken op internet enz. heb bijna alles gewist maar als je echt wilt, kun je haar vinden.. maar ik doe het niet. Ik begrijp haar beslissing nog steeds niet, ze is ook niet meer de persoon waar ik van hield. Ze deed dingen waar ik niet achter sta, ik wil haar dan ook niet terug................... verstandelijk gezien. Ik weet niet wanneer of wie er ooit weer in mijn hart komt, op die manier, wow, wat hield ik van haar, bij elke blik, bij alles. En wat wilde ik haar graag helpen.. maargoed... dat mis ik wel: vragen hoe het gaat en dan ECHT horen hoe ze zich voelt. maar dat is er niet meer dat is verloren en verleden tijd......... tsja, het besef en de acceptatie zijn ingetreden. En thank GOOODDD de schrijnende, vreselijke pijn, voelt als langere tijd terug. De pijn is er, het gemis, maar meer op de achtergrond. Ik leef mijn leven en geniet weer, maar toch: de leegte blijft......... maar goed: tijd om te kijken wat die inhoudt! Want niemand kan die voor me opvullen. Ik stop ook weer met schrijven, want dan ga ik meer aan haar denken en dat voelt naar :S dus............. iig weer even wat op papier. Hou vol lieve mensen, geloof me: het wordt beter, draaglijker, met de tijd........... liefs