Bijna twee jaar later...

De tijd vliegt, is het niet? Maar nog steeds woon je in mijn hoofd. Op je kousevoeten sluip je door mijn gedachten, heel stilletjes. Elke dag nog. Waarom wil je niet weg? Wat is er zo leuk aan om me hele dagen af te leiden, en me ertoe aan te zetten om te gaan dromen? Maar dromen over wat? Jij en ik samen onder de mantel der liefde? Samen iets opbouwen? Dat gaat niet meer, lieverd. Daar heb jij een einde aan gemaakt. Alle dromen en verlangens, alle passie en hartstocht. Alles is dood. Vergeten en vergeven? Neen. Dit kan ik nooit vergeten en dit kan ik je nooit vergeven, hoeveel ik ook van je hield. Misschien hield ik niet van je, maar hou ik nog steeds van je. Elke avond vraag ik me af of je er nog bent. Denk je nog aan mij? En als je nog aan me denkt...zijn het dan goeie herinneringen? Zoals die keer aan zee? Of je verjaardag, weet je nog? Al die ballonnen?

Hoe gaat het nog met je? Waarom ben je zo dicht bij mij in de buurt komen wonen? Ben je gelukkig? Is er iemand in je leven die je gelukkig maakt? Maakte ik je gelukkig? Waarom heb ik het gevoel dat je eenzaam bent?

Kon ik je maar vasthouden. Kon je maar vast van mij houden. Konden we maar...

Slaap zacht, mijn allerliefste E.