om ff terug te komen op mijn twijfels over wel of geen contact opnemen, zijn zus is vrijdag getrouwd en hij zou getuige zijn. Ik was er zelf bij toen ze het aan de familie had aangekondigd en ik onthou jammer genoeg dat soort kleine details. Het kwam ineens vanochtend in me op en sindsdien zit ik me de gedachte te spelen om vanavond te bellen en hem te feliciteren en vragen of hij het wil doorgeven. Ik weet dat het fout is maar hij heeft wel aangegeven open te staan voor dat soort oppervlakkig contact bij gelegenheden en hij reageert redelijk goed. DOEN of NIET DOEN? Niet doen zeker, maar ik weet niet of ik het ook vol kan houden.

voor mezelf. Ik heb het niet gedaan. Het was een moment en het is voorbij. Ik hoop dat ik het lang genoeg volhoud.

Hoi allemaal,

ik heb een geweldige vakantie gehad. Ik heb twee weken NIET aan hem gedacht!!! Ik las net in een blog dat elkaar terugzien na een lange tijd je misschien goed kan doen, je voelt dan niks en alles komt op zijn plaats. Ik denk dat in mijn geval dat kleine beetje frustratie wat nog over is (verder niks, geen hoop of gemis of zoiets) zal verdwijnen. Maar het probleem is dat ik het niet durf door wat hij tijdens ons laatste gesprek gezegd heeft, meer dan drie maanden geleden. Ik vroeg hem of hij langs wilde komen maar ik was zo stom om te laten merken dat ik ergens over wilde praten. Ik wou namelijk alleen zeggen dat ik het jammer vind dat wij niet normaal met elkaar kunnen omgaan. Maar zover is het nooit gekomen. Hij zei dat ik er nog niet overheen was en dat ik het zelf moest uitzoeken,dat ik niet afhankelijk van hem moest zijn (dat was deels de reden waarom het uit is gegaan,) het is een half jaar geleden en dat soort lieve woordjes. Hij zei dat ik het moest opschrijven want hij was helemaal niet open voor een gesprek enz. enz. Ik toen geschreven, hem toevallig gezien en hij zei vanzelf dat hij iets terug zou schrijven (nog niks). Ik de tussentijd heb ik gezworen om niks meer van me te laten horen. Ik heb het volgehouden behalve dat stomme verhaal met photoshop (dat ik nog een CD van hem had die hij mocht koemn ophalen, zie eerdre blogs). Daar reageeerde hij ook niet op en omdat ik niet officieel wist dat hij op zoek was naar die CD denk ik dat ik het weer verpest heb. Maar toch zou ik graag normaal met hem een biertje willen gaan drinken, om het voor mezelf definitief af te sluiten. De frustratie die ik nou heb is juist omdat hij zo lullig tegen mij doet elke keer en mij niet anders kan zien, terwijl hij "vrienden" wil blijven. Ik ben overtuigd dat het gaat verdwijnen na een eventuele ontmoeting. Maar ik durf het echt niet. Ideaal zou natuurlijk zijn als hij er zelf mee kwam maar dat zit er echt niet in volgens mij. Iemand een idee? Zal ik wachten of ik hem toevallig tegenkom? Ik studeer eind october af en ik was van plan dan pas weer contact op te nemen, het is toch een speciale gelegenheid die ik met iedereen wil delen. Denken jullie dat ik het nog eens zou verpesten als ik voor die tijd zou bellen om te vragen hoe het gaat (niet per se om iets af te spreken, alleen als hij het voorstelt)? Hij zei dat hij geen behoefte heeft om mij te zien of te weten hoe het met mij gaat en dat houdt me tegen.

Ik hoorde vanavond dat meneer op zijn msn naam heeft staan dat hij photoshop 6 zoekt. en weet je wat, die heeft ie zelf, maar de CD ligt bij mij (ooit geleend). Dat weet ik van een vriendin van ons allebei die hem wel op msn ziet (mij heeft ie geblokeerd). Ik zei tegen dat meisje dat zij maar moest zeggen dat ik zijn CD heb. De vraag is nu, kan ik het niet beter zelf zeggen (mailen of smsen, bellen doe ik niet)? Hij moet niks van me weten en ik heb het nu langer dat twee maanden volgehouden om geen contact op te zoeken. Ik ben bang dat hij het gaat zien als een smoesje om contact op te zoeken. Dat is het niet, ik wil alleen weten of hij nu normaal reageert en dat juist niet denkt. Al die tijd heeft ie het wel gedacht maar het is nu veel minder. Ik wil echt zien of en hoe hij gaat reageren. Ben ik mezelf voor de gek aan het houden en kan ik beter de vriendin het laten doorgeven? Of is de indirecte manier juist erger dan zelf het initiatief nemen?

Ik wil hem weer bellen! Dan maar hier schrijven. Ik wil weten hoe het met hem gaat. Ik ben nu klaar voor een ontmoeting zonder spanningen. Hij denkt van niet. Ik denk van wel. Hou ik mezelf voor de gek? Ik wil echt niet over het verleden praten. Maar ik hou me sterk en ik wacht. Ik wacht op het moment dat hij zelf contact opzoekt. Is het fout om met die gedachte verder te gaan? Ik hoop echt dat het gaat gebeuren. Maar ik weet dat er veel kapot is gegaan door mijn gedrag. Aan het begin was hij opener voor een eventuele vriendschap, alleen het zou wat hem betreft een paar maanden duren. En in de tussentijd was contact niet verstandig omdat we allebei over ons verlies heen moesten, volgens hem. Ik omdat ik dacht dat we iets moois hadden wat ineens weg was en hij omdat hij, ook al wist hij dat hij niet verder wilde, toch de intimiteit en geborgenheid miste maar mij niet. Nu heb ik na een half jaar en na de laatste brief besloten om zijn nummer nooit meer te draaien. Behalve momenten zoals nu lukt het me prima. En op die momenten mis ik hem niet als mijn vriend maar als een vriend. We kunnen het prima met elkaar vinden en wisten al heel veel van elkaar voor de relatie. Hij zegt dat hij het kan, maar niet nu. En dat hij zeker contact met mij zou hebben opgenomen als ik niet af en toe opdrong en wilde praten. Hoe weet ik of dat nu nog steeds zo is? Of hij het niet zo zat is dat hij het absoluut nooit zal doen? Ik lijk wel gek, het is maar anderhalve maand sinds die brief. Hij zei dat hij "een keer" iets terug zou schrijven. "Een keer?" Wat is "een keer"? Misschien ben ik veel te ongeduldig. Ik besef niet dat hij zijn tijd nodig heeft. Maar met zijn gedrag heeft hij duidelik gemaakt dat hij er geen behoefte aan heeft. De enige reden waarom hij het zou doen is nostalgie of simpelweg interesse, zoals hij het heeft voor alle andere vrienden, ik zou eerder zeggen kennissen. Wil ik een kennis zijn? Wat ik wil is alleen kijken of ik weer iets op kan bouwen, voor mijn eigen voldoening. Het kan heel goed zo zijn dat ik het zelf niet meer wil, als het eenmaal gebeurd is. Nu wil ik het omdat ik gefrustreerd raak door zijn stilte en het feit dat hij nooit heeft laten zien hoe hij zich voelde. Het is deels mijn schuld, ik was hem altijd voor. Zo ben ik nu eenmaal. Maar hierdoor ben ik nu bang voor elk contact. Omdat ik het met hem heb ervaren ben ik bang dat ik opdring als ik iemand een keertje teveel bel of sms. En niet alleen maar mannen, het geldt voor vrienden ook. En dat kost me veel energie en tijd.

Er lijkt er een partoon in te zitten. Als ik mijn ex een maand niet gezien of gesproken heb begint het weer te kriebelen. En nu is het idd iets langer dan een maand na die ontmoeting in de bus. Ik doe niks gelukkig. Ik voelde me zo goed de laatste keer dat ik het niet wil verpesten. Gisteren was wel ff moeilijk. Een paar gemeenschappelijke oude vrienden zouden langskomen om mijn nieuwe kat te bewonderen. Het was moeilijk om hem niet te bellen of hij ook langs wilde. Niet gedaan natuurlijk. Maar waarom heb ik die gedachte nog steeds? Hij wil me niet meer zien, waarom zou ik het nou willen? Ik probeer mijn gevoel voor eigenwaarde voor te laten gaan.

Hey mensen! Ik moet het ff kwijt, het is een grappig verhaal. Ik kwam meneer tegen in de bus vanochtend. Nog half in slaap, ik ben ergens achter hem gaan zitten, alleen "hoi" gezegd. Toen we uitstapten moesten we allebei een kleine stukje naar de trein lopen. Heel even over de vakantie gepraat, wanneer ga je en zo. Prima! Ik had toch ongeveer drie weken geleden een brief gestuurd? Zegt hij ineens out of the blue en heel verlegen toen hij al bij de trap naar zijn perron stond "ik stuur een keer iets terug he?" en ik zei het hoeft niet, het mag wel, dat moet je zelf weten en hup naar mijn trein. Ik weet niet waarom, maar het heeft mijn dag gemaakt!!! Ik moest lachen.