Allereerst bedankt voor jullie lieve reacties op mijn vorige blog. Heb niet iedereen persoonlijk geantwoord maar wil eigenlijk nog wel een paar dingen schrijven. Is misschien voor straks.
Het is ochtend nu..eigenlijk tijd om naar het werk te vertrekken. Weer over de pot gehangen, weer het misselijke gevoel. Tranen bollen nog steeds regelmatig van mijn wangen.
Maar één goede noot..kan terug redelijk goed eten en heb vannacht toch een paar uur geslapen.

Zo voel ik me...misselijk.
Paniekaanvallen slaan weer hard toe en als iemand dit ooit heeft ervaren weet dat deze je onderuit halen.
Ben zo moe..
Een vriendin zei me dat hij waarschijnlijk niet wist dat het me zo zou raken. Dat ie gewoon verder wil met zijn leven en dat hij wil dat ik dat ook doe. Dat ie nu iemand heeft gevonden waar hij gelukkig mee is en hij wil dat ik ook gelukkig ben. Allemaal goed en wel maar het steekt.
De manier waarop hij het zei. "kijk hé, ik heb hier echt geen behoefte aan!". Het klinkt alsof ik hem al maanden stalkte en hij me effe op mijn plaats wou zetten.

Tel de dagen terug af..
Vanmorgen toen ik wakker werd had ik weer dat misselijke gevoel van toen we net uit elkaar waren. Wat haat ik dat gevoel..
Met vrienden gesproken maar na zeven maand verder te staan blijft er niet meer over voor hen om te zeggen, maar meid toch..je was zo goed bezig. Trek het je niet teveel aan, hij is het niet waard.
Naar de winkel getrokken en weer een paniekaanval. Dat was lang geleden maar het haalt me wel volledig neer. Al die energie die ik al die maanden had opgespaard. Weg...foetsie...gone..
Bedankt ex..bedankt voor die klap in mijn gezicht.

Hou je hoofd boven water meid..hou je hoofd boven water...
Zowat de enigste zin die door mijn hoofd gaat. Het lukt je wel. Je was goed bezig en dit is maar voor even.
Zo hij woont samen en het gaat dan toch goed tussen hen. Niet wat je verwachtte maar dat is toch niet zo erg. Waarom er nu weer onderdoor gaan?
En hij heeft geen behoefte aan jou...So what? Had jij het dan nog aan hem? Ja...ergens wel...
Ergens wou ik dat die bittere pil verdween maar ze blijft vaststeken nu.
Hoe blij ik was dat ik weer normaal kon slapen, kon eten. In één stom moment alles weer weg.
Niet weer?

Je leest soms blogs en denkt...come on..Waar haal je het toch. Waarom blijf je hangen in die ene stomme relatie en lig je er eindeloos over te zeuren. De laatste tijd zit ik vol met noem het "weet ik veel". Woede, haat..Ik kijk neer om mensen. Ik moet ze niet..Ik moet niemand buiten mijn vrienden en zelfs hen moet ik van tijd tot tijd niet. Ik meen alles wat ik zeg en meestal als ik er ooit eerder spijt van had, heb ik het zelfs niet meer. Wie ik ooit was, lijkt niet meer. En wie ik lijk was ik misschien al altijd. Ben de weg volledig kwijt.

Now I will tell you what I've done for you -
50 thousand tears I've cried.
Screaming, deceiving and bleeding for you -
And you still won't hear me.
Don't want your hand this time - I'll save myself.
Maybe I'll wake up for once
Not tormented daily defeated by you
Just when I thought I'd reached the bottom

Blurring and stirring - the truth and the lies.
So I don't know what's real and what's not
Always confusing the thoughts in my head
So I can't trust myself anymore

so go on and scream
Scream at me I'm so far away
I won't be broken again

ben een aantal keren op barpraat geweest en misschien volgen sommigen net iets teveel .
Het concept is mooi maar het idee van verschillende kamers vind ik wat vreemd. Het is niet alleen moeilijk om te zoeken waar iemand zit maar het maakt het ook een gesloten iets. Als ik die persoon wil spreken ga ik naar die kamer, als ik iemand anders wil spreken ga ik naar een andere. Dikwijls wordt het meer een chat tussen twee mensen dan een uitlaatklep voor velen. Bovendien worden mensen zo eigen aan elkaar dat er weinig ruimte is voor anderen. Anderzijds zie je dit in elke vorm van chat.