Het is laat en ik kijk naar de nacht van de popmuziek, heerlijke melancholie en alles in mij wil nu een berichtje sturen naar he(M) om het te delen. De muziek, de herinneringen en de herkeninng.

Marvin Gay: let's stay together....

Traffic: dear Mr. fantasy...

Maar het is voorbij en hij slaapt. Zucht....

Zo, even twee weken weg geweest en ik zie allemaal nieuwe LDVD-ers. Fijn toch dat er een plek is waar we dan terecht kunnen, maar wat erg ook dat er in zo'n korte tijd weer zoveel gebroken harten zijn....

Eerlijk gezegd wist ik zeker dat ik hier iedereen wilde bedanken die de afgelopen tijd de riem onder mijn gebroken hartje wat vaster heeft gesnoerd. En tot vandaag dacht ik zelfs mijn account hier op te zeggen. Het gaat ook zeker beter met mij, ik heb weer structuur in mijn dagelijkse leven en voel dat de grond onder mijn voeten weer uithard. En toch....

Beste lvdv-ers

Er is al veel geschreven over alle emoties waar we doorheen moeten. Ik dacht zeker te weten dat het beter ging. In plaats van 24uur denk ik nog maar 18uur aan he(M). Gisteren in bed voelde ik hem in mijn armen, mijn handen tegen zijn rug. Hij was warm en vertrouwd en wat deed het zeer omdat ik me heel goed realiseerde dat hij niet naast me lag.

Omdat ik nogal wat reacties kreeg op mijn vraag over het ophalen van spullen, dacht ik er maar een stukje aan te wijden. Misschien speelt het bij meerdere mensen en ik heb iets geleerd over mezelf waar anderen misschien ook iets aan hebben. Dank aan iedereen die heeft meegedacht en geschreven!

Zo, daar is dan de verwachtte app: Hee Chalonda, kan ik vandaag of anders morgen spullen ophalen, neem ik de jouwe mee'. Simpel eigenlijk. Waarom gaat mijn hart tekeer en doet mijn buik zeer?

Vanochtend bijzonder vroeg opgestaan. Moest voor iets belangrijks vroeg op mijn werk zijn. Ik reis iedere dag per trein.

'Rozen verwelken, schepen vergaan, maar soms wil ik gewoon iemand op z'n bakkus slaan!'

'Ik heb een bril nodig, want ik zie steeds vaker mensen met twee gezichten'.