Hey mensen,

ik heb behoorlijk wat op een forum gepost, en heb die posts nu hieronder geplakt zodat jullie inzicht krijgen in mijn breuk. Het laatste stukje heb ik net geschreven.

Hallo,

ik heb 4,5 jaar een relatie met mijn vriend, en de afgelopen maand gaat het niet echt lekker. Ik merk dat ik me om de een of andere reden snel irriteer aan mijn vriend, en kan dan heel lelijk uitvallen of me gedragen als een verwend nest. Op het moment dat ik het doe, weet ik dat ik fout zit, maar op de een of andere manier kan ik het niet onderdrukken. Ik voel me daar dan ZO slecht over. Ik hoopte ergens dat mijn vriend deze verandering niet zou merken, maar da's natuurlijk bullshit. Ik kwets hem, en nu is hij dat even spuugzat. Deze week wil hij ff niks, en daarna moeten we goed gaan praten. Het gekke is: ik snap niet goed waarom ik zo naar tegen hem doe. Ik ben nu bijna een jaar overspannen geweest en inmiddels heb ik het dal achter me gelaten. Maar toch reageer ik dingen op hem af. Bij anderen moet ik me soms ook inhouden omdat ik me irriteer, en vervolgens ga ik bij hem helemaal los (omdat ik me op mijn gemak voel en het vertrouwd is met hem). Hij wilt het niet uitmaken ofzo, maar er moet wel iets veranderen, dat is duidelijk. Het gekke is: normaal is hij altijd degene die van dat soort buien heeft en twijfelt, maar nu ben IK zo aan het zieken. Ik ben niet op hem uitgekeken, want hij is alles wat ik in een man kan wensen en ik wil hem absoluut niet kwijt. Maar hoe moet ik met hem hierover praten, als ik zelf niet eens weet wat er met me aan de hand is? Herkent iemand dit? Of weet iemand raad? Hij heeft vanavond dus aan de phone gezegd dat-ie deze week ff niks wilt, en daar word ik heel verdrietig van.