Het gevoel.

Ik wil gewoon vergeten dat ik met hem ben geweest. Ik ben er zo klaar mee! Maar het gevoel overvalt me toch nog regelmatig. Ik kan niet meer genieten van dingen, zoals ik dat vroeger kon. Ik ben ontzettend op mezelf of bij mijn familie. Ik wil mijn vrienden niet verwaarlozen, maar ik merk dat ik het toch doe. Ik kruip soms toch een beetje in m'n schulp, terwijl ik nooit zo ben geweest.
Ik voel me vaak alleen, terwijl ik weet dat ik heel veel mensen om me heen heb die wel van me houden. En die wel accepteren hoe ik ben.

Gisteren kwam de man met de hamer weer. Het was mooi weer en ik ging na het werk naar huis. Alleen.. Dan gaan mijn gedachten met me op de loop. Wat hij doet? Met wie hij is? Is hij echt met die nieuwe vriendin of verzon hij er 1 zodat ik hem met rust zou laten. Is hij echt deprie of doet hij weer lekker z'n ding? Denkt hij nog weleens aan me? Wilde hij wel echt met me trouwen? Allemaal vragen.. Maar ik weet dat ik er geen antwoorden op ga krijgen. Ik bel en sms ook niet meer. Met elk gebaar word ik keihard de grond ingestampt. Ik heb er zo genoeg van..

Hoe lang duurt het nog? Die pijn..
Waarom kan ik niet gewoon weer de oude worden? Tijd zegt iedereen.. Nou ik vind dat het nu tijd is. Het is al ruim 2 maanden geleden. Ik wil me niet meer leeg voelen. Hij mist me niet. Hij behandelt me opeens als een of ander wijf. Ik wil me niet meer verdrietig voelen om hem. Ik wil hem immers ook nooit meer terug.

Diep in m'n hart weet ik wel waarom het zo verdomd moeilijk is om los te laten. Ik zou zo graag willen dat hij inziet dat hij fout zit. Dat hij niet zo gemeen hoeft te doen. Dat hij me het beste kan wensen.. Gewoon, omdat ik toch heel veel van hem heb gehouden.

Ik was er overheen. Hoopte echt dat we vrienden konden blijven. Daarom dacht ik dat de kust ook wel veilig was om na 6 weken weer eens te bellen. De 1e keer nam hij niet op. De 2e keer wel. Ik zei gewoon hoi, hoe is het ermee? Hij zei: tja, goed. Ik heb gewoon geen zin meer om met jou te praten (op een hele harde toon). Doe even normaal, zei ik nog tegen hem. Hij: Ja misschien wel, maar ik denk toch dat ik de vorige keer wel duidelijk tegen je ben geweest. Ik wil niets meer met je te maken hebben. Ik vind het wel prima zo. Ik ben nu met MIJN vriendin (met nadruk) en ik vind het wel goed zo. Oké zei ik, veel plezier dan.. En ik heb eigenlijk in z'n oor opgehangen.

Van mezelf welteverstaan..

Ik voel me goed vandaag. Zeer goed zelfs. Zo heb ik mij in tijden niet gevoeld. Ik voelde me in de steek gelaten, hij had me laten vallen als een baksteen. Ik ben de weg kwijt geweest de tranen uit m'n ogen gejankt. Iets proberen te begrijpen terwijl er niets valt te begrijpen. 2 maanden geleden dacht ik nog dat mijn toekomst vast stond. 2006 samenwonen, 2007 trouwen en 2008 kinderen. Dat was onze planning. Dat hij er niet meer aan wilde werken kwam voor mij dan ook als een verassing. Ik dacht dat we zoveel van elkaar hielden dat we er wel uit zouden komen. Wat heb ik me vergist..

Het zat al weken in m'n koppie. Ik kan niet zo afscheid nemen van m'n exschoonmoeder. Maarja, ik kende haar nog niet zo heel erg lang, maar was wel erg op haar gesteld. De laatste keer dat ik haar zag was op de dag van haar verjaardag. Toen waren we gezellig met z'n vieren uit eten geweest. Maarja, ik zat vol met twijfels. Hoe zou ze reageren als ik een kaartje door de bus doe? Zou ze dat wel leuk vinden of zou ze denken dat het een poging is om via haar door te dringen door m'n ex? En hoe zou hij erop reageren? Hij doet immers al een maand erg z'n best om te doen alsof ik niet besta. Gek werd ik van die gedachten.. maar wat ik helemaal killing vond dat was dat ik niet even normaal afscheid kon nemen van haar. Ik voelde me altijd erg thuis bij haar. Ze hielp me vaak met m'n studie. M'n vriendinnen zeiden: zo gaan dingen nou eenmaal. En daar hebben ze ook wel gelijk in. Maar het voelde niet goed. De laatste keer dat ik haar zag zei ze namelijk nog: ik hoop je snel weer te zien. En dan laat je nooit meer wat van je horen. Nee, dat is niet mijn stijl.

Nog even en ik ben er overheen..

Tenminste dat dacht ik. Een goede vriendin wees me even met m''n neus op de feiten. Ik zoek nog steeds bevestiging bij mijn ex-vriend. Ik wil graag praten om toch op een bepaalde manier bevestiging te krijgen dat wat wij hadden echt was. Ik zit vol met vragen, waar ik stiekem toch wel een antwoord op wil. Ik wil dat hij bevestigt dat de ruzie tussen ons twee toch eigenlijk best onnodig is en dat we best normaal kunnen doen tegen elkaar. Overal wil ik een bevestiging op. En hoe meer ik daarop ga hopen, hoe groter de teleurstelling zal worden, want zoals het er nu naar uit ziet komt er helemaal geen gesprek meer. Nooit meer. Hij heeft het voor zichzelf allang afgesloten. Misschien voelde het einde van onze relatie voor hem als een opluchting. In ieder geval een probleem minder waar hij zich zorgen over hoeft te maken. Hij heeft voldoende rekening met me gehouden vind hij. We hebben na de breuk een paar keer gepraat en msn/mailcontact gehad. Toen ik jarig was (een week na de breuk)heeft hij me niet eens gebeld. Hij was bang dat hij mijn dag zou verpesten..

Het is zo stil om me heen...

Eigenlijk gaat het heel erg goed met me. Het is nu bijna 6 weken geleden en ik merk dat mijn verdriet slijt. Ik heb nieuwe, andere inzichten gekregen en ik zou niet meer samen willen zijn. Toch voel ik me vandaag leeg. Het is zo stil en ik mis hem opeens. Wat is er toch met me aan de hand? Ik heb al weken geen traan meer gelaten en vandaag was het erop eens weer.

Ik wil het niet voelen, maar ik zou hem zo graag even willen bellen. Gewoon even een gesprekje. Even voelen dat we geen ruzie meer hebben, maar dat we elkaar het beste gunnen. Maar ik weet dat hij het niet wilt. Hij wilt niet meer weten dat ik er ook nog ben. Hij heeft me aan de kant geschoven en kijkt niet meer om. Alsof ik en wat wij haden niets heeft voorgesteld. Hoe kan iemand dat zo makkelijk naast zich neerleggen? Heeft diegene dan helemaal geen gevoel?