Een tijdje terug heb ik hier geschreven over het verbreken van mijn relatie. Ik stond erachter, het wat niet voorbestemd, het maakte niet gelukkig en al die dingen meer.
Veel gebeurd kort daarna... Een aantal weken na de breuk kwam ik erachter dat mijn ex al die tijd met mij ook nog altijd samen was met zijn ex. Een dubbel leven, twee vrouwen...
Ik heb die ex gesproken, ze wist niets van mijn bestaan af. Was heel confronterend voor beiden.
Honderden leugens gehoord een jaar lang, honderden keren glashard voorgelogen terwijl hij me recht in mijn ogen aankeek. Hij hield er gewoon twee vrouwen op na.

Wat voel ik me rot zeg. Een tijdje terug ging het best heel goed, maar heb dan toch die welbekende dip. En voelt dat enorm rot. En ik moet er gewoon doorheen, geen andere weg.

Vorige week heb ik mijn ex nog gesproken, en er is nog steeds contact. Mijn verstand is nog niet sterk genoeg om mijn gevoel te overtreffen. Gevoel wil hem niet kwijt?¢‚Ǩ¬¶.
Van de week door de telefoon gaf ik aan dat we misschien geen contact meer moesten hebben, dat mijn verstand dat zegt. Mijn ex wil dat helemaal niet. Hij vind mij veels te leuk, lief, fijn om kwijt te zijn. Waarom volg je niet je hart, zei die? Waarom je verstand? Ze zeggen toch altijd dat je je hart moet volgen? Waarom moet alles zo gestructureerd?

Gisteren dus afgesproken. Ik was wel een beetje nerveus om af te spreken, net of ik een eerste date met iemands leuk had ofzo. Ik was wel heel vrolijk en opgewekt.
Ik ben zijn kant op gegaan.
Ik merkte dat hij meer moeite had om houding te geven dan ikke. Voelde zich wat ongemakkelijk, waarschijnlijk omdat hij gemerkt heeft dat hij niet de controle over mij heeft. Niet weet wat ik denk en voel meer, na onze breuk.
Hij gaf me gelijk een dikke knuffel en pakte me vast. Kon zien en voelen dat hij blij was me te zien. Van mijn kant was er toch wat meer afstand in het begin. Want die afstand had ik immers ook in mijn gevoel en hoofd gebracht.

Op verzoek vroeg hij me of ik hem wilde laten weten wanneer ik zin had om wat met hem af te spreken en es te kletsen.
Vandaag had ik er zin in... Voelde me sterk, had zin om gewoon even met hem bij te kletsen en al die dingen meer.
Stuurde hem een smsje, of hij er zin in had om vandaag wat af te spreken. Nog geen 5 minuten later belde hij al. Was met een motorritje bezig. Vroeg hoe het ging.. Ik zei goed.. Later nog eens, ik zei wederom goed.
Hij zei dat het hem onwijs gezellig had geweest vanavond wat te drinken, maar dat hij een verjaardag had. Vond ie dus heel erg jammer!
Zei dat het niet uitmaakte, dat we het dan wel een ander keertje zouden. Morgen dan, of dinsdag? Ik zei, ook prima...

De laatste paar dagen had ik enorm de behoefte om contact te zoeken, maar het mocht niet van mezelf. Ik wilde weten hoe het ging, wat hij dacht, voelde, of hij mistte en al die dingen meer. Maar ergens had ik ook mijn trots en dacht zak in de soep.
Woensdag sprak hij me dan aan via HET medium msn. Vroeg hoe het ging, over zijn vriend, over een vriendin van mij, en toen over liefde.
Ja, weer kwamen we op zijn issue terecht. Hij had zo enorm behoefte aan warmte, liefde, vastigheid. Hij voelde zich niet gelukkig, omdat hij verliefd wilde zijn, zijn meissie, er lekker voor gaan. Maar het ging niet, zijn rem zit erop en hij krijgt hem er niet af. En dat begon hij allemaal erg beu te worden. Hij deed van alles alleen, en wilde dat niet meer, was het zat alles alleen te doen. Hij stelde mij allemaal vragen, waarom hij niet kon zeggen ik hou van jou, waarom hij die rem heeft, waarom hij gevoelens niet toe wil laten?¢‚Ǩ¬¶ Hij zei dat hij extreem hoge eigen stelde, zodat hij denkt dat het niet past, en hij geen keuze hoeft/kan maken. Dat dat veilig voor hem was, omdat hij gewoon nooit kan kiezen. Maar is dit zat en wil er vanaf. Misschien nam die ooit het risico wel en ging hij er gewoon voor. Waarvoor?? Voor mij, ons??? Geen idee.

Vanaf zondag gaat het eigenlijk heel erg goed met mij. Nu anderhalve week verder. Vorige week een hele slechte week gehad, depressief, verdriet, pijn, leegte, gemis?¢‚Ǩ¬¶pff. Vanaf zondag ging binnen in mij het zonnetje toch weer een beetje stralen, en dat werd iedere dag een beetje meer. Ik zing weer mee in de auto, ik lach weer, ik kan zelfs fluiten, en heb een goed humeur. Voor mij onbegrijpelijk hoor, want had verwacht dat ik me maanden/weken echt heel naar en rot zou voelen!
Wel vraag ik me af waarom ik niet meer die intense pijn en het gemis heb?¢‚Ǩ¬¶. Kan toch nooit zo snel weer goed gaan met me? Ldvd is toch niet binnen een weekje over? Hij betekende toch veel voor me?

Onwijs gefeliciteerd met je verjaadag!!! Misschien niet de verjaardag zoals je hem had voorgesteld, maar keep your head up, en laat deze speciale dag door niets of niemand verpesten hoor!!!
Is jou geboortedag....

Maak er wat van oke?

Lfs