Hallo lieve mensen,

Ook weer even een klein berichtje van mij. Ik lees nog steeds regelmatig mee en post hier en daar ook nog wat, dus ook weer eens tijd voor een blogje...

Het gaat heel goed hier, Ex is niet meer Ex, wij zijn weer officieel bij elkaar. Vrienden beginnen al weer te pesten of we alweer samenwonen; hij woont op een vrij kleine kamer terwijl ik bijna m'n eigen huisje heb. Op de één of andere manier kan ik er dit keer niet tegen (de eerste keer was ik er alleen maar trots op, dat we samenwoonden...), simpelweg omdag ik zélf nog niet eens weet hoe ik me voel- ja, we reageren weer op huizen van de gemeente en zo, maar mochten we een huis aangeboden krijgen, dan weet ik nog niet eens of ik wil verhuizen.

Ik ben verliefd aan het worden. Jullie weten wel op wie...juist, opnieuw verliefd op Ex.

Het is allemaal zo raar: de tweede keer een eerste zoen, de tweede keer vlinders, de tweede keer elkaar ontdekken...en uit pure gewoonte zoveel andere kleine dingetjes doen die we "toen" ook al deden: bepaalde naampjes, gewoontes, een bepaalde manier van aanraken...

Het voelt goed, spannend, leuk, lief...maar ook heel eng. In tegenstelling tot de eerste keer, hoef ik niet meer 24 uur per dag bijhem te zijn, en helemaal niet binnen twee maanden te gaan samenwonen. Ik hou nu van m'n eigen ruimte, en daar hoeft hij niet in te komen voorlopig- dat weet hij en ik vind het ook wel lekker zo, kan ik fijn rotzooi maken zonder dat hij er over zeurt;-).

Zit nu de Ware Woensdagavond-film te kijken, lekker onzinnig TV kijken, dat idee...ik vind het heerlijk om nu zelf de controle over de afstandbediening te hebben (natuurlijk één van de traditionele relationele ruzies, haha...), gewoon te kijken wat ik wil en dat ding ook eens uitzetten in plaats van dat hij de hele dag aan staat om de kat te vermaken...
...maar aan de andere kant, wat ik er wel niet voor over zou hebben om nu, naast je, naar een voetbalwedstrijd te kijken die me toch niet interesseert.

Verdomme, ik mis je. Kom nu maar weer terug, vervelend ventje...

Het is weer eens vrijdagavond en wat ben ik aan het doen...leren voor tentamens. Zucht. Voel me dan zo loser-ish...

Gister Ex (diegene die dus steeds minder Ex wordt...) weer gezien, was wederom helemaal leuk. Uit eten geweest met z'n tweetjes, daarna even wat drinken in een cafeetje. We hebben veel gepraat, weer gehuild...en op een gegeven moment zoende ie me. Was erg spannend, voelde net weer als een eerste zoen...toen we uitgezoend waren, stond er iemand voor het raam te zwaaien- een collega van hem, én vriendin van diegene met wie hij vreemd is gegaan maar die hij dus heeft gedumpt voor mij. Roddels gaan snel...dat is de eerste keer dat roddels in mijn voordeel gaan werken. Laat het maar even duidelijk zijn aan de hele wereld, dat ie weer terug is/komt bij mij...

Hallo iedereen,

Een tijdje niet hier geweest, om beter mijn gedachten op een rijtje te kunnen zetten.

Ik dacht dat alles weer de goede kant op ging, ik hield elke dag een beetje minder van m'n ex en begon zelfs wat met een ander persoon (wat overinges geen succes werd, simpelweg omdat Ex nog steeds heel, heel veel in m'n hoofd zit).

Twee dates gehad met de desbetreffende persoon; de dag daarna had ik een afspraak met Ex, gewoon omdat we het leuk vinden om elkaar te zien.

Hij heeft nog geen kwartier op de bank gezeten, ik vertelde over m'n dates, en hij barstte in tranen uit- alle ellende van de afgelopen maanden kwam er uit- maar dit keer bij hem. Ik was altijd degene die huilde. Om een lang verhaal kort te houden: hij wil me terug.

Hallo iedereen,

Gister een afscheidsbrief hier neer gezet, ga ik toch weer lekker door met bloggen. Want ik zit met een dilemma (mannen, lees ende geef advies!).

Kort samengevat is mijn verhaal het volgende: Na twee jaar, waarvan anderhalf samenwonen, gaat Vriend vreemd en hij weet zelf ook niet waarom; het "voelt niet meer goed". Hij is nu weg uit huis, woont weer alleen, en blijft haar zien. Onze gezamelijke vrienden willen hem niet meer zien; zijn eigen moeder is hellig op hem.

Hij heeft nog twee mensen over op deze wereld: zijn eigen vader, en mij. Ja, ondanks de pijn die hij me heeft gedaan, blijf ik hem zien. Ik hoop misschien nog wel, maar verwacht eerlijk gezegd niks. Ik geniet liever van zijn aanwezigheid als een vriend (breed opgevat: alles behalve sex, eigenlijk...) dan dat ik hem helemaal kwijt ben.

Hallo iedereen,

Ook ik bemerk dat ik langzamerhand afscheid aan het nemen ben van mijn on-line leventje hier. Diegenen met wie ik heb gehuild -Jay en Berrie, Geraldine, Free Spirit- zijn ook verder gegaan, of in ieder geval heel ver in het proces. En ook ik sta op het moment dat de verhalen op deze site me pijn doen, maar ik ze liever niet meer lees omdat ze me herinneren aan mijn eigen nare tijd, toen ik hier net begon met mijn ellende van me af te schrijven.

In de afgelopen week is mijn leven nogmaals verandert. Noem het idioot, wordt kwaad, doe wat je wilt- mijn ex en ik zijn bezig echt vrienden te worden. Vorige week vrijdag heb ik hem bijna huilend opgebeld- of ik hem nog één keertje kon zien, na een desastreus etentje (dikke tranen van ons allebei) bij mij thuis. We hadden afgesproken in een restaurantje waar we vaker kwamen. Daarna besloten na een stand up comedy-show te gaan. Daarna wezen poolen. Daarna nog lang in de stad gehangen, totdat we het café werden uitgezet. Ik had een supergezellige avond gehad, hij ook. We hebben elkaar op de mond gezoend en zijn allebei naar ons eigen huis gegaan.