Inderdaad, ook ik ben klaar met mijn ex-vriend! Niet omdat ik gevoelens voor een ander heb, maar gewoon omdat hij mij niet waard is! Zaterdag heb ik hem gebeld, want natuurlijk belde hij mij niet nadat hij terug was van vakantie! Ik had van tevoren een behoorlijk aantal scenario's van zijn mogelijke reacties op mijn telefoontje bedacht... maar zijn uiteindelijke reactie sloeg echt weer alles! Hij was zo bot en zo egoistisch, dat hij mij niet eens de kans liet te vertellen waarom ik uberhaupt belde... hij ging er gewoon vanuit dat ik de hopeloze ex-vriendin was die hem kostte wat het kost terug zou willen. Nou, ik zal zeggen dat NIETS MINDER WAAR IS!! Ik wilde alleen mn hart luchten en hem zeggen wat ik er allemaal van dacht. Op het moment dat ik maar aan een zin leek te kunnen beginnen, zei hij alweer dat ie het niet wilde horen... blabla. Ik heb werkelijk waar nog nooit zo'n onvolwassen reactie gehoord/gekregen! Hij had dan wel geen hekel aan me, maar hij wilde me gewoon nooit meer zien en ik mocht hem ook niet meer bellen/sms-en/mailen etc. ALSOF HIJ DAT VOOR MIJ GAAT BEPALEN! Echt ongelofelijk! Mag ik het op mijn manier ook proberen af te sluiten? Dat was al teveel gevraagd!

Een simpel rekensommetje, nadat ik van zijn moeder had gehoord dat ie 11/12 dagen op vakantie was, doet me realiseren dat ie gisteravond laat/vandaag thuis is gekomen. Zn moeder zou in ieder geval doorgeven dat ik voor hem gebeld had... zou ze dat ook doen? En zou hij het fatsoen hebben me daavoor terug te bellen? Ik vraag het me eerlijk gezegd af; ik wacht voorlopig met bellen (er moet me nl het een en ander van t hart, vandaar)... nu ik hem al zo lang niet gezien en gesproken heb, kunnen een paar dagen er ook nog wel bij; hij moet immers niet het idee krijgen dat ik helemaal deparate ben toc

Morgen is het dus alweer 10 weken geleden dat ik mn ex-vriend voor het laatst gezien heb... De tijd gaat snel... als ik me bedenk dat ik heb dus al TWEEENHALVEMAAND niet heb gezien, dan overvalt me toch ook wel een beetje een angstig gevoel! Wat heeft ie in de tussentijd allemaal uitgespookt... zou hij dan niet toch misschien al weer een ander hebben? Misschien is ie wel verliefd aan het worden op iemand... of, wat natuurlijk ook niet helemaal onmogelijk is, maar misschien mist hij mij ook wel?! Gelukkig zijn het maar momenten dat ik me zo voel; het gros van de tijd kan ik me goed vermaken en ben ik blij dat ik me weer op mn eigen leventje kan concentreren!! Ik dacht dat dat gevoel nooit meer ook maar een klein beetje terug zou kunnen komen!

Het is vandaag precies negen weken geleden dat ik een eind maakte aan de relatie met mn ex-vriend. De ene dag doet het me goed; ik kan me weer helemaal op mezelf concentreren en het is heerlijk dat er geen twijfels meer zijn. De andere dag wordt ik simpelweg gek van de gedachte dat ik hem echt mis. Ik lach, ik heb plezier, ik vermaak me, ik flirt... kortom het is zomer! Ik ben op vakantie geweest en ik weet dat hij nu op vakantie is met een vriend. En ik weet dat hij daar lekker met een ander meisje zou kunnen zitten, maar ik kan met er niet eens echt druk om maken; ik ben immers ook weggeweest en er is niets gebeurd! Ik ben zelfs blij voor hem, ik kan me ergens, ver weg, wel voorstellen dat hij ook even zn zinnen moest verzetten.

Het is allemaal zo herkenbaar wat er op deze site geschreven wordt! Maar waarom, wanneer zoveel mensen hetzelfde mee kunnen maken, kan het stuklopen van een fantastische relatie dan toch zo ontzettend veel pijn doen? Zo universeel en zo individueel tegelijkertijd. Geen geval is het zelfde, maar het gevoel lijkt gelijk.
Mijn 'liefde van mij leven' begon te twijfelen. Te twijfelen aan zo ongeveer alles dat los en vast zat. Zijn leven, de dingen die hij doet/deed, zn studie, zn dromen, zn idealen en uiteindelijk ook aan mij. AAN MIJ!! En dat terwijl HIJ juist altijd degene was die het allemaal zo zeker wist wat mij betreft. IK was degene die weleens twijfelde, die voorzichtig was met het zeggen dat ik van hem hield -ik wilde eerst zeker zijn van mij zaak?!- en die moeite had hem te vertrouwen. HIJ wist me altijd te overtuigen van het feit dat hij echt gek op me was, dat hij er echt voor wilde vechten en dat ik zijn droomvrouw was.