Gisteren weer een psychologische grens bereikt, tijd voor een korte update. Ik merk beetje bij beetje dat het slijt. Het zijn maar kleine dingetjes waaraan ik het merk, maar ik voel toch dat het proces een eind op gang is. Het vluchtgedrag wat ik vooral de eerste weken/maanden had heeft plaats gemaakt voor meer rust. Waar ik voorheen bijna in paniek raakte als ik s'avonds niks had te doen, verlang ik nu dagelijks naar een rustige avond. En dat is een mooie vordering aangezien ik juist die persoon was voor het hele gebeuren. Langzaam komen oude gewoontes terug en vind ik een ritme waarin ik me prettig voel.

Zo de kerst is weer voorbij, viel best wel mee. Op familie kun je altijd terugvallen en dat is bij mij zeker het geval. Ik hoop dat mijn mede ldvd'ers hier dat ook kunnen ervaren. Dus bye bye kerst, terug naar de grote stad, terug naar huis, terug naar het normale ritme van vallen en opstaan. Ik word wakker na een rustige nacht en het eerste wat ik aan denk is dat ik weer alleen wakker wordt. Donker en koud in huis, en alleen. Eenmaal onder de douche begin ik te denken waarom het zo is gegaan zoals het is gegaan. Elke morgen weer. Op weg naar werk, de hele rit malen dingen in m'n hoofd. Waarom waarom waarom. En op werk, als de koffie mij op gang heeft geholpen wordt ik wat vrolijker, komt het relativeren. Kan ik mezelf uit de morgendip praten, beetje afleiding hier en daar, eind van de werkdag komen de gedachtes weer. Thuis is het dan alweer donker deze dagen maar het koken/opruimen/tv/sport ritme zit er aardig in. Blij wanneer ik ga slapen... En dan de volgende dag, dezelfde cirkel. Again and again.

Deze week was de eerste na de definitieve afsluiting. Zondag heeft ze de hele dag gehad om al haar resterende troep uit m'n huis mee te nemen en dat heeft ze zeker gedaan. Ik zat in België. Wat een kale boel blijft er over bij thuiskomst. Bijna 3 maanden nu voorbij sinds het laatste directe contact, en na zondag weet ik definitief dat het nooit meer gaat komen. Er is niks over om verder te regelen, en een simpele "hoe gaat het" zal niet in haar opkomen. Ze wilde duidelijk van mij af en dat heeft ze nu bereikt, antwoorden op resterende vragen zal ik niet meer krijgen. Moet ik ook niet meer willen. Geen contact meer met haar ouders, niet meer met haar vrienden. Mijn goede oude leven is nu helemaal voorbij.

Weer een week voorbij en weer iets meer afstand. Zaterdag komt "D" haar allerlaatste spullen halen uit mijn huis, en daarna kan het hoofdstuk bij mij pas echt afgesloten worden. Heb haar nu al ruim 2 maanden niet gezien/gesproken, en zaterdag zal dat ook niet gebeuren. Wat zal er door me heen gaan als ik haar ooit tegen kom. In een stad van 600.000 mensen ben ik overal bang dat ik haar zie. Welk stadsdeel dan ook, overal op m'n hoede.

Afsluiten die handel, nooit meer "D". Daar ben ik nu zeker van. Ik mis alles, de verliefdheid, de aanrakingen, de woorden, die ene persoon die er altijd is. En ik wil het zo graag terug, maar niet meer met haar. Duidelijk. Die oppervlakkige engel. Dat ze maar flink gelukkig mag zijn nu want haar huidige relatie zal ze ook kapot maken. En de volgende weer...

De dagen gaan maar langzaam voorbij, en toch is het alweer zo lang geleden dat ik me gelukkig voelde, het lijkt of de tijd voorbij is gevlogen. De schemerzone waarin mijn leven zich nu afspeeld blijft voortduren, al slijt het verdriet inderdaad beetje bij beetje bij beetje. Wie had dat kunnen denken 10 weken geleden. Ik ben geen wrak meer, maar ben wel leeg van binnen.

Ze belde weer, niet opgenomen natuurlijk. Maar via de sms laat ze weten dat ze haar laatste spulletjes uit mij huis wil komen halen. Dat zal weer gebeuren zonder dat we elkaar zien of spreken, omdat ik dat niet aan kan. Hoe zij eronder is weet ik niet, al kan ik gokken dat het bij haar met die nieuwe lover niet zo moeilijk is.

Ik blijf het apart vinden hoe het ldvd zich uit bij me, ik heb me daar nu de hele avond over zitten verwonderen. Ik denk altijd rationeel, weining emoties laten blijken in m'n leven. Kon het tot nu weinig begrijpen als mensen psychische problemen hebben of ff een dipje mee maken. Altijd nuchter, nooit problemen. Maar einde relatie betekent nu het ontdekken van m'n nieuwe ikke. Vandaag weer...

Ze heeft niks van zich laten horen sinds ze me verlaten heeft. Aan de ene kant vind ik dat prettig, want ik heb mezelf opgelegd haar te vergeten door geen contact meer te hebben. Aan de andere kant is het onprettig om te ervaren dat iemand alle interesse in je is verloren na 4 jaar samenwonen (al zal dat heus niet het geval zijn, roept u maar "zij heeft het ook moeilijk").

Leuk weekend, zeker een leuk weekend gehad. Ik weet niet waarom maar de 3 dagen (ik had een extra dagje!) weekend zijn voorbij gevlogen, en ik heb me zowaar vermaakt. Veel afleiding, lange gesprekken, lekker veel geld uitgegeven en nog gesport ook, ik voelde me weer voor even king of the world. En ik had het zelf door, hardop gezegd "damm dit is het beste weekend sinds de breuk". Inderdaad ik was wat opgeknapt!

En dan die maandag... Maandag is mijn vaste baaldag, dag met de dip. De ene iets zwaarder dan de andere. Ik kan er niks aan doen, ik kan het niet tegen gaan. Het gebeurt gewoon en ik heb er weinig controle over. Ja, de tranen even een uurtje uitstellen, dat lukt nog wel. Maar als ze eenmaal komen is er geen houden aan. En dat terwijl de maandag perfect begon. Pas een kwartier na het vroege opstaan dacht ik aan mijn rotte gevoel, dat was een hele prestatie. Normaal is dat het eerste waar ik aan denk bij het wakker worden, maar vandaag niet hmmmmm moet nog een overblijfsel zijn van het goede weekend denk ik nu. Maar aan dat gevoel weet ik dat het beter gaat...