Pff laatste wat ik gepland had, de jongen waarin ik in mijn laatste 2 blogs over schreef waar het zo goed mee klikte heeft die blogs ook gelezen. Nu heeft ie ineens al het contact verbroken en dat meisje waar hij 1 date mee had is inmiddels zijn vriendin. Snap jij het, snap ik het.

Pf wat ben ik geklommen sinds het uit is. Ik ben niet meer in paniek, ik denk niet meer 24/7 aan hem, heb geen oncontrolleerbare drang om hem te bellen of iets van me te laten horen, en ik wil hem al helemaal niet zien. Daarnaast heb ik het belachelijk druk met mijn studie die ik tijdje terug na gesprek met psychotherapeut weer voor vol heb opgepakt, heb ik een aantal mensen mn leven uit gekieperd die gelijk waren aan mijn ex en sport ik ontzettend veel plus gestopt met roken.
Dat gaat dus goed.

Volgens mij doe ik iets fout ofzo.. Het klikte zo goed met n jongen het was helemaal vertrouwd.. vond hij ook. hij wil al vrij snel meer maar ik hield me beetje op de achtergrond omdat ik nog niet over mn ex heen was en het niet te snel wilde doen. Na een tijdje voelde het al beter, ik was bij hem blijven slapen en van het een kwam het ander. Het voelde voor mij nog vertrouwder als voorheen en ik stelde me open. De week erop nam hij ineens veel afstand, hij werd bot en hard richting mij.

Pff..... Ik stel me ook weer eens open zeg voor iemand... Ik sloot het eerst ontzettend af omdat ik niet weer gekwetst wilde worden. Ik sprak echter met de 'nieuwe' jongen een aantal keer af en het was ontzettend fijn en leuk. En alle argumenten die ik eerst tegen had die verdwenen langzaam. Voelde me gewoon op mn gemak bij hem, we kunnen over alles praten en als ik bij m ben valt ook alles op zijn plaats. Ik begon langzaam meer voor hem te voelen. Ineens begon hij om te slaan, het ging hem te snel..

Sta op met ongelofelijke rugpijn na een nacht wederom alleen over mijn ex gedroomd te hebben. Heb nu al bijna n maand geen contact meer met hem, niet gezien niet gesproken geen vrienden van hem gesproken en niet op hyves of wat dan ook gekeken. Zelfs niet op stap geweest in de plaatselijke stad.

Al vele weken voorbij sinds mijn ex het uitmaakte. De pijn is aanwezig maar afgenomen, het missen is er maar niet meer zo ondraaglijk, het houden van is er maar verschuifd naar de achtergrond omdat ik er simpelweg niet mee bezig kan zijn. Hij is weg uit mijn leven en maakte die keuze.

Het is weer ochtend, halve nacht wakker gelegen door overanalyseren en denken aan wat de psychotherapeut had verteld. Ze maakte de vergelijking dat ik in mijn omgeving aan dode paarden trek. Laten we mijn vorige relatie nu eens zien als een dood paard, zo ging het gisteravond in mijn hoofd. Al bijna 2 maanden zit ik nu bij een rottend karkas terwijl hij geniet van de hemel, ik zit te huilen en bezig te houden met de enige 2 dingen waar totaal niets mee gedaan kan worden.
- waarom ben je dood
- wordt levend
Verder zijn er 2 scenarios te bdenken.