Voorwoord

Alles wat ik in mijn blog schrijf is waargebeurd, en dus non-fictie. Ik schrijf mijn gebeurtenissen op in verhaal-vorm omdat dit me beter helpt om zicht op de zaak te krijgen. Mijn relatie liep al een tijd fout, zoals jullie kunnen lezen in mijn vorige blogs. Ik zend deze blogs in, voor de mensen die zich afvroegen hoe alles nu gelopen is.

Hoofdstuk 1

Het is nu 1,5 jaar geleden sinds m'n laatste blog.
Niks is verandert tussen hem (19) en mij (17).
Ook al hebben we al veel gepraat, hij snapt het niet, en zijn eigen egoïstische persoontje staat altijd op de eerste plaats, dat al voor 3 jaar.
Echter, sinds enkele dagen voel ik me alsof er nu eindelijk een einde gaat komen aan deze ongelukkige relatie.

Zaterdag.
Met hem en enkele vrienden naar de kermis.
In het terugkomen rijdt hij veel te hard, dus ik vraag hem om iets rustiger te rijden.
Direct hierna volgt een intense woede van hem.

Nog ééns zo'n weekend. Het is nu krokusvakantie, en weeral wil je niks doen.
Niet naar de bios, geen wild feestje, niks.
Ik voel me al 80 en ik ben slechts 16.
Ik droog als het ware op als een fucking oma, dankjewel, liefste vriendje!

De laatste tijd droom ik erg naar. Ik droom steeds over een bepaalde soort van vreemdgaan. Jongens die mij willen versieren, terwijl ik dat zelf niet wil. Ze willen me liefde en affectie geven, maar die kan ik niet aanvaarden.
-

Hallo iedereen... hier ben ik weer... met waarschijnlijk de ergste blog tot nu toe. =(

Je bent het enige wat ik heb. Daarom ben ik soms zo bang om je te verliezen. Als we ruzie hebben, dan is mijn verdriet steeds immens. En het lijkt wel alsof ik je veel harder nodig heb dan jij mij. En geloof me, dat kwetst. Als ik je kwijtraak, dan heb ik niks om op terug te vallen. Ik heb geen vrienden, ik ben als het ware mensenschuw. Nog zo iets dat je ergert aan mij. Maar ik kan er niks aandoen, liefje. Ik wil niet steeds weer opnieuw gekwetst worden. Ik wil dat iedereen me met rust laat. Vooral die stomme w**ven uit mijn klas.

Maanden heb ik over jou gedroomd
Gehoopt dat je op een nacht bij me zou zijn

Omdat het in het begin zo'n sprookje was
doet dit moment me dubbel zoveel pijn

Ik weet niet wat het met je is,
Ik weet niet hoe je je voelt

Maar weet je dat ik je mis?
Heb je dat al gevoeld?

Na al die momenten die we hebben gehad
Na alle woorden, gevoelens en tranen

Kan ik me zonder jou in dit leven
gewoon geen weg meer banen

En bovenal kan ik me niet wanen
aan het leven zonder ons samen

Ben jij dan werkelijk die ene speciale
Of ben je een flauw verzinsel uit men dromen?