Na een zeer lange stilte, waarin het tussen ons 2 zeer goed ging, kan ik jullie melden dat we weer super gelukkig samen zijn.
De problemen zijn uitgeklaard, en weet nu wat er echt scheelde (dus niet dat ze me totaal niet meer graag zag, in tegendeel.)

We zijn dus weer gelukkig samen, en kunnen weer samenbouwen!

Groetjes en sterkte aan allemaal!!

Na even wat stilte van mijn kant, eens terug een postje hier
Kwam telkens online, en had ook wel wat dingen te vertellen, maar denk dat ik net de momenten uitkoos al men aan de site aan het werken was, of dat ie even uit de lucht was

Het gaat redelijk goe. Heb wel een zeer drukke week achter de rug, lopen,
lopen, vliegen... niet veel tijd om na te denken, zelfs slaap is er amper
bij het afgelopen weekend. Komend weekend doe ik het weer wat rustige aan,
en heb ik met haar en een ander koppel afgesproken om wat te gaan eten en een filmpje te doen.
Zaterdag was een rustigere dag, en heb ik met vrienden een uitstap naar Brugge (B) gemaakt.

De dagen dat de site plat lag, zijn veel dingen gebeurd, had ook veel zin om hier alles neer te pennen, maar dat ging dus niet. Verslavend hier

Zaterdag zijn we voor het eerst terug samen gekomen. Ik had mezelf voorgenomen, om zo weinig mogelijk te hopen. Heb veel kunnen denken in die maand, zij ook.
Het weerzien was in het begin wat raar... zo na een maand. We zijn wat gaan drinken, en hebben gebabbeld. Had het al voelen aankomen, had er mij ook al een beetje bij neergelegd... We blijven goede vrienden!
we hebben 3 uur gepraat, de tijd vloog.
Het eerste uur had ik het zeer moeilijk, denk dat ik 3 zakdoeken vol heb geblet, maar na dat uur was het precies over. We hebben 2 uur gezellig en leuk gepraat over van alles, net zoals voor onze relatie.

Hier zit ik dan.... alleen...
Precies vandaag zouden we normaal ons 5 jaar samen zijn vieren. Nu viert verdriet zegen.
De maand begint op zijn einde te lopen.
Wat zou het geven? Gaat ze me gemist hebben?
Heeft ze te tijd gehad om te kunnen uitvissen of er dieper weg, verscholen in haar toch nog gevoelens zitten, die haar vlammetje terug hebben laten groeien?

Ik ben benieuwd. Krijgt "ons" nog een kans?

Ben het weekend toch beter door gekomen dan gedacht. Heb me dan ook wel constant bezig gehouden. Enkel de momenten dat ik in bed lig, en de slaap niet kan vatten door het piekeren, zijn hard.

Het weekend dat voor de deur staat, ging normaal een speciaal weekend worden.... We gingen ons 5 jaar samen vieren.
Had een verrassings weekend geboekt voor ons. Ze wist enkel dat ze van vrijdagavond tot zondagavond moest vrijhouden.
Het zou een romantisch weekendje Brugge worden in een 4 sterren hotel, met alles erop en eraan.... Nu...
Nu gaat het een leeg weekend worden... Nu is er, voorlopig toch allesinds geen "ons" meer.

Er zijn zo veel vragen.... zo weinig antwoorden...
Was iedere keer de "ik zie je graag" ok "ik hou van je" een valse?
Was iedere keer dat ze me vastnam, enkel uit medelijden met mij?

De eerste week erna, was pijnlijk. Veel down, veel huilen, weinig eten, weinig slaap, geen zin in iets, geen fut...

De 2e week ging eigenlijk veel beter.
Eten ging redelijk, slaap ook.
Had ook wat zin in mijn hobby's ect...

Nu de 3e week echter, is de ergst tot nu toe. Precies of ik van maandag af terug dieper in de put zit.
Heb hier vaak gelezen over de "echte" pijn van LDVD.... Wist niet wat dit was... pijn ja... Maar wat is die druk op je borst, die hartpijn, dat beklemmende gevoel...
Wel nu weet ik hoe die voelen...
Ben dus doodop. Slaap slecht, eet lust is weer weg,.... Maar toch, ben ik zo op gejaagd als wild precies. Mijn hart gaat tegen 200 per uur precies. Waarom.... i don't know, maar het is een afmattend gevoel. Concentratie is ver zoek, afleiding zoeken dat gaat, maar niet voor lang...

Voel me slecht vandaag.
Niet zozeer veel wenen, maar zeer onrusting en wanhopig.
Kan me met niks bezig houden. Voel me beklemt, precies druk soms op mijn borst. Precies of mijn bloed tegen 500 per uur door mijn adders stroomt.

Dit is de eerst keer dat ik me zo voel. Dacht dat het de laaste dagen redelijk ging en dat het ergste wel om was.... Niet dus.
Den dat het die onzekerheid is die aan het knagen is