Ik zit nu reeds de hele zondag hier alleen, straks komt ze hier terug slapen en vrijdag verhuist ze naar haar mama.
Ik heb het zo moeilijk, ik merk dat ze stilaan meer en meer afstand wil nemen. Ik ben echt niet goed geweest voor haar het laatste jaar en ik besef dat nu maar al te goed.
Ik wil zo graag veranderen voor haar, maar ik vrees dat het te laat is... Ik heb niets meer, niemand meer, alle vrienden van ons zijn koppels en die hebben ook hun leven. Ik vrees echt dat ik hier ga wegkwijnen in dit grote huis eenmaal als ze weg is.

Weer een nachtje voorbij...
Het ergste is dat we nu nog een tijdje hier in hetzelfde huis zitten tot zij iets anders heeft wat in orde is, dit zal nog wel enkele weekjes duren.
Door de dag zie ik haar niet en tegen de avond komt ze naar hier. Ergens hoop ik nog zo hard dat het die komende weken nog in orde gaat komen, ik mag dat niet hopen...weet ik wel... maar toch... je kan niet tegen dat gevoel in...

Reeds een jaar hebben we ruzien vaak om nutteloze zaken, meestal om niets... Het is voornamelijk mijn fout denk ik en telkens weer probeer ik het, maar herval in mijn oude gewoontes.

Zij heeft besloten dat ze haar dagen zo niet meer wil slijten, ik begrijp haar maar ben er kapot van.
Volgende week zaterdag verhuist ze en help ik haar met de verhuis, tot dan blijft ze geregeld tot een uur of 21:00-22:00 bij haar mama en komt dan naar huis om te slapen.