Ik vraag me echt af wat het is.

Hoe komt het toch als je zelf een stap zet in de verwerking (ik ga dit weekend met een goede vriendin, waar altijd een gezonde spanning tussen ons is geweest, op stap en ze blijft slapen), je ex dan ineens weer je pad doorkruist?

Ik had al een week niets meer vernomen van mijn ex, en op de dag dat ik iets afspreek krijg ik ineens weer een smsje. Het was echt een nietszeggend berichtje, maar blijkbaar moest het me toch echt even gemeld worden. Iets over een tijdelijke mobiel die ze heeft die "kut is".

Ja hoor, daar is het weer, een ontzettende inkakker.

Ik begrijp de inkakmomenten alleen niet. Dit is voor ons beide echt beter, maar toch knaagt het steeds weer aan me.
Het is en blijft toch die machteloosheid en ongrijpbaarheid. Ik begrijp gewoonweg niet hoe zij mij praktisch claimde, ik was alles voor haar, ze was zo verliefd, elk uur moest verkondigt worden hoeveel ze van me hield, het ene smsje na de andere als we elkaar eens een avond niet zagen, naar de persoon die ze nu is.

Hmm, ik ben mezelf zo beu!

Het ene moment gaat het echt goed ik ben lekker bezig, en dan uit het niets is mijn hele denkwereld weer vol van mijn ex. Ik krijg er dingen niet door af, ik staar naar mijn projecten, maar neem niets in me op. En dit terwijl er zoveel leuks om me heen gebeurd.
Ik sta ook echt achter de beslissing dat uitmaken de beste oplossing was, maar zij lijkt het er zo makkelijk mee te hebben. Maar of dit ook zo is? Ik zal er nooit achter komen en het moet me ook niet interesseren ook! Koester de leuke herinneringen maar besef ook de negatieve kanten.

Hallo opnieuw,

Een aparte ontwikkeling in nog geen 5 uur nadat ik het van me afgeschreven heb hier.
In mijn vorige blog van gisteren had ik het over een 'onderbuikgevoel' dat mijn ex binnenkort zal breken en me weer zal opzoeken. En zie daar, de eerste tegenslag bood zich aan bij haar gisteren en prompt kreeg ik weer berichtjes of ik haar kon helpen.

Hallo,

Ik heb besloten toch de boel maar eens van me af te schrijven/typen.
Ik kom uit een relatie van 1,5 jaar, begonnen begin 2011 en tot een eind gekomen begin oktober 2012. Ben overigens 26.

Het initiatief 'om te praten' kwam uit mezelf, omdat alles als verplichting leek voor mij. Ik was mijn eigen leven een beetje kwijt, ik leefde voor mijn ex. En zij was ook echt compleet weg van mij, bijna verslaafd aan mij kun je haast zeggen. Dit werkte vrij benauwend voor me en ik trok het 'ineens' niet meer.