Gisterochtend en vanochtend allebei hetzelfde.. Wakker worden.. Natuurlijk mis ik de partner naast me en doet dat pijn (heel veel zelfs), maar waarvoor sta je uberhaupt nog op? Voor wie doe ik het? Voor mezelf? Daar kan ik mezelf nog niet van overtuigen... Wat is jullie motivatie om s'ochtend wel op te staan?

Je probeert natuurlijk (helaas is het alleen proberen) sommige dingen te compenseren. In het verlies.. Zo rook ik nu, wat ik normaal helemaal niet doe.. Heel raar, ook alleen s'avonds waneer ik alleen ben.. Is het de wamrem die je mist die je tot roken doet aanzetten? Ik weet het niet.. Is het domweg afleiding?

Hallo daar iedereen,

Niemand verwacht het, maar dan toch zit je op een gegeven moment hier... Op dit forum en ben je
enigszins radeloos.. Althans ik wel..

Ik had een relatie sinds mijn 14e met Annelies.. Annelies.. Ze was me zoveel waard, ik heb zoveel voor haar opgegeven en heb zoveel met haar gedeeld, de dood van mijn vader, liefde, verdriet.. Ik heb zoveel met haar opgebouwd, zoveel van haar geleerd...

En dan op je 23e gaat het mis.. Ze vindt de relatie te beperkend.. Ze zit vast (enigszins huisje boompje beestje ) voor haar gevoel.. Natuurlijk heeft ze door de relatie op erg jonge leeftijd niet veel meegemaakt.. Dat snap ik en heb ik begrip voor.. Maar ik dacht dat we allebei sinds het verlaten van de hogeschool dezelfde verstandhouding hadden: we zouden samen een leven opbouwen waarin we beiden wilden werken en samen bouwen en groeien zodat we konden verhuizen naar ons droomland: Zweden...