...en daar ben ik al door de mand gevallen. Nou ja, niet helemaal. Ik moest echt even iets weten met de financiele afhandeling wat niet kon wachten, dus heb ik hem net gebeld. Maar ik heb het heel kort en zakelijk gehouden. Niet eens hoe is het of iets, gewoon Bam, vragen wat ik moest weten en het gesprek direct daarna beeindigen. Hem zo weinig kans geven om wat te vragen of te zeggen waar ik toch alleen maar weer emotioneel van wordt..
Heb een gek gevoel nou. Aan de ene kant ben ik wel trots op mezelf, aan de andere kant heb ik steken in mijn buik...
Op naar dag 3...

Het is nu dan toch echt zo. het besef druppelt nu langzaam m'n verstand binnen. Hij heeft er een punt achter gezet.
Na 2 jaar een relatie gehad te hebben met de nodige pieken en dalen. Toch had ik het fijn en is hij de ware voor mij. Dat is een gevoel, en niet verstandelijk uit te leggen.

We zouden gaan LAT-ten omdat we allebei een beetje ruimte nodig hebben, en om ook aan onze persoonlijke problemen te kunnen werken. Koud na anderhalve week dat ik op mezelf woon, laat hij per telefoon weten dat hij alle banden breekt, maar wel erg graag hele goeie vrienden wil blijven.