Nog steeds denk ik elke dag aan haar. Ik probeer me zoveel mogelijk af te leiden en mag om de vrouwelijke aandacht niet klagen. Maar nog steeds blijft elke vrouw een 2de keus, waardoor ik geen enkele relatie durf aan te gaan. Ik mag blij zijn dat ik goeie vrienden heb waar ik na al die tijd steeds opnieuw hetzelfde verhaal kan vertellen. En ik laat ze steeds opnieuw mij de harde waarheid vertellen. Ik snap mijzelf echt niet, heb alles om gelukkig te zijn en nog steeds is de gedachte aan de breuk met haar het gene wat mijn dag kan verknallen.

Ze zeggen soms "1 kans, 1 meisje". Vanaf dat zij je dumpt, komt het nooit meer goed. Wat vinden jullie?

Bijna 2 jaar uit elkaar en nog blijven de gevoelens bij mij aanwezig. Ik doe mijn best om haar te vergeten, heb er nauwelijks contact mee ondanks dat we in elkaars buurt wonen en allebei in het laatste jaar van dezelfde studierichting zitten. Puur voor mezelf, om haar zo snel mogelijk te vergeten. Gisteren zag ik haar op een feestje van een gemeenschappelijke vriendin. Zij ging vroeg door omdat ze bijna niemand kende, ik om dezelfde redenen. En toen deed ik iets wat ik voordien nooit gedaan had. Haar opbellen om te vragen of we wat konden bijpraten, zij wou dat ook.

Wat me helpt als ik het even moeilijk heb en om me ff af te reageren: kijken naar deze sketch van H Teeuwen. No offence lady's!