Woorden,
ik probeer er zinnen van te maken.
Zinnen,
ik probeer er gedichten van te maken.
Gedichten,
ik probeer zo mijn gevoelens te verwoorden.
Gevoelens,
ik probeer ermee om te gaan.

Iedere dag weer zeg ik het tegen mezelf:
Je kunt het wel, je redt het wel!
Maar erg overtuigend klinkt het niet.
Hoe kan het als ik er niet in geloof.

Hoe kan ik verder gaan met leven,
nu jij er geen deel meer van uitmaakt.
Wie kan mij wegwijs maken
in deze enge koude wereld.

Ik kan het niet alleen, ik WIL het niet alleen.
Ik heb iemand nodig die mij de weg wijst.
Iemand die mijn hand vasthoudt en mij leidt.

Met een hart vol verdriet loopt ze eenzaam over het strand
Denkend aan haar liefde, nooit meer samen hand in hand.

Zij denkt aan haar engel waar ze zielsveel van hield (houdt)
Nu voelt ze enkel nog pijn, haar leven ontzield
Met tranen in haar ogen kijkt ze omhoog naar de maan
Want zij weet dat dit de plaats is waar haar hart dood zal gaan.

Dan stopt ze en knielt ze op het strand
Zij beschrijft in onbegrijpelijke woordjes op het nog natte zand:

" Dit is mijn hart, ik leg het hier neer
Dit is mijn ware liefde, maar liefhebben mag niet meer"

Teder pakt ze haar hart en legt het opzij