Er zijn nog zoveel dingen waar ik moeite mee heb. Het is niet alleen verdriet om het verlies van mijn vriend. Ook het alleen zijn is af en toe echt niet makkelijk, alles zelf regelen, financieel alles alleen doen. Ook is er verdriet om het feit dat hij al een ander heeft en zelfs samenwoont. Ik dacht dat dat toch iets bijzonders was, maar blijkbaar kan hij dan met anderen ook. Soms schaam ik me zelfs voor zijn gedrag nu. Het doet ook pijn dat ik het gevoel heb dat, zelfs al wil hij me terug ik dat niet kan om wat er nu allemaal gebeurd. Hoe kan ik dat nu vergeten? Ook heb ik verdriet dat ik nog wel alleen ben, ook al weet ik dat dat voor een gedeelte een bewuste keus is.

Mijn ex gaat dus samenwonen met zijn vriendin (ik krijg het bijna mijn strot niet uit...), zij heeft een volledig ingericht huis, dus waarschijnlijk neemt hij weinig spullen mee. Nu weet ik niet zo goed of ik alle spullen zal nemen, ook omdat ik het een vreselijk idee vind als het bij hen in huis staat, of dat ik alleen neem wat ik echt kan gebruiken. De spullen die ik niet wil worden nl omgezet in een financiële vergoeding. Hoe hebben jullie dat gedaan? Sommige dingen twijfel ik echt over, wil ik wel een bank waar wij maar ook zij op hebben gezeten? Wil ik een nieuwe start of mijn oude, vertrouwde spullen? Het bed hoef ik sowieso niet, brrrr.

Gister zag ik hem rijden, met haar, toeval bestaat niet... Heb hem gebeld, ik moest ergens zijn maar kon het niet vinden. Ik werd weggedrukt en toen stond zijn telefoon uit. Even later belde hij terug. Even over wat praktische dingen gepraat, ik had hem nu toch aan de lijn. Toen kwam het bericht, ik wist nog in principe nog niet eens dat ze wat hadden, al had ik wel vermoedens. Ondanks alle hoop die hij mij gegeven heeft viel het leven alleen hem toch tegen en gaat hij al weer samenwonen. Hij vond het leven alleen saai en eenzaam zei hij. (Vertel mij wat.....) Ondanks dat hij pas geleden nog zei bang was niet meer verliefd te kunnen worden omdat ik in zijn hart zat.

Morgen ben ik jarig en dit is de 1e x in 8 jaar dat hij er niet bij is. Ik vind het nog steeds heel jammer hoe alles gelopen is, maar heb er momenteel even vrede mee. Ik ga morgen een fijne dag hebben, want je wordt tenslotte maar 1 x 26, toch? Mezelf maar eens goed verwennen. Life goes on and I am gonna make a party of it.

Liefs Pluk

Ze blijven lastig die downs. Ik ben op dit moment ziek en dat helpt natuurlijk ook niet mee. Niemand die even thee voor je zet, sinaasappeltje uitperst etc. Op dit moment mis ik hem echt ontzettend en voel ik me verdrietig. Ik weet dat ik hier doorheen moet en dat ik hiet sterker van word. Maar heel soms wil ik gewoon opgeven, hem bellen en zeggen dat ik genoegen neem met vriendschap. Maar ik weet dat ik dat ook niet kan en wil. Ik heb ook mijn trots, ik wil alles of niets. Maar dat niets valt me even zwaar. Ik heb hem nu al ruin twee maanden niet gezien en we hebben sporadisch contact gehad over zakelijke dingen.

Ik heb zoveel geleerd van deze site, zoveel inzicht gekregen in mezelf en vooral in mijn ex. Mijn ex was duidelijk nog niet toe aan een volwassen relatie. Hij heeft altijd moeite gehad om zijn emoties te onderkennen en te uiten. Naar mij toe ging dat wel beter, maar de aan de rest van de wereld liet hij niets van zichzelf zien. Door dit onvermogen heb ik veel liefde gemist, daar ben ik nu wel achter. Door een nare gebeurtenis in zijn leven is nu het besef gekomen dat hij een deel van zichzelf altijd verstopt heeft. En nu wil het eruit, of hij dat wil of niet. Hij probeert hier nog wel voor te vluchten, maar dat zal niet eeuwig kunnen/blijven duren.

De scherpe kantjes zijn van het verdriet af, de tranen komen niet meer zo vaak. De dips worden korter en komen minder vaak. Ik slaap en eet weer, doe leuke dingen, ontmoet nieuwe mensen. Je weet wat je moet doen, je moet verder en geen contact zoeken. Maar de vragen blijven, wat brengt de toekomst? Kan dit echt slijten? Hoe lang moet ik nog? Waarom moest mij dit overkomen? Waarom mis ik hem nog? waarom hou ik nog van hem? De antwoorden heb ik niet, maar wel mijn ideeën hierover. En nu is het afwachten of en wat er gebeurd. Wanneer gaat de zon weer schijnen en lacht het geluk me toe? Mijn (zelf) vertrouwen heeft in ieder geval een deuk opgelopen. De onschuld in me is weg, maar ik heb wel veel geleerd. Al is het moeilijk en zeker niet wat ik wil, ik kan het wel alleen. Wat er ook gebeurd, ik ga mijn best doen om weer gelukkig te worden en dit een plaatsje te geven.