Beste mensen,

Ik ben verliefd, op iemand die kennelijk mijn gevoelens niet beantwoord. Ik weet niet of hij dat doet....

Eerst dacht ik van wel, hij zoekt contact op diverse manieren, ook lichamelijke toenadering. Hij wil echter geen relatie, hij is een vrije vogel en houdt er niet van om verplichtingen aan te gaan.

Ik heb ooit gevraag wat hij nou voor mij voelt. Hij kan daar namelijk zo vaag in zijn. Hij reageerde met: lief, leuk bla bla...
Ik zei: nee, ik wil weten of je gevoelens voor me hebt ja of nee.
Weer kreeg ik zo'n vaag antwoord. Toen zei ik: mag ik hieruit concluderen dat je niets voor me voelt.

Nog nooit heb ik in deze situatie gezien.

Ik merk dan ook dat ik het niet weet en me verward voel.
Hij en ik (zie mijn vorige blog) hebben nog steeds geen relatie. We zijn vrienden, zo noemt hij dat...

Vrienden....hahaha

Ondertussen verwacht hij wel intiem contact, althans hij zoekt lichamelijk contact. Hij wil gemasseerd worden, hij wil volgens mij gewoon seks.

Hoe rijm ik dat met z'n benaming van het contact wat wij nu hebben?

Vaak genoeg heb ik daar iets over gezegd, of over gevraagd....echt antwoorden krijg ik niet. Soms krijg ik te horen dat ik geduld moet hebben, soms zegt ie dat hij het gewoon niet kan, een relatie beginnen...

Dag iedereen,

Het is lange tijd geleden dat ik heb gepost.
Er zijn veel nieuwe gezichten, maar weinig oude bekenden...ja ja zo gaat dat nou eenmaal!

Volgende week is het precies 1 jaar geleden dat mijn ex-vriend het uit heeft gemaakt.
Ik heb het aardig een plekje gegeven, ik zie en spreek hem nog wel eens, maar volgens mij heb ik mijn ldvd wel verwerkt, godzijdank!! (Het was een vreselijke periode)

Sinds enige tijd, 6 weken ongeveer, heb ik omgang met een leuke jongeman.
We zijn een aantal keren met elkaar uit geweest. Het voelt goed aan, hij past veel beter bij mij dan mijn vorige ex-vriend. Eigenlijk had ik er bij het begin al een goed gevoel over, maar toch heb ik ook twijfels. En deze zijn er niet voor niets. Dat wil ik graag met jullie delen, in de hoop wat tips/advies te krijgen, want ik zit er wel mee in mijn maag.

Afgelopen woensdag heb ik 'm gezien!
We zijn gaan winkelen en daarna wat gaan eten. Ik had hem 3 maanden niet gezien, het is nu bijna 5 maanden geleden dat wij uit elkaar zijn.

Het was heel gezellig, zo bijzonder om hem te zien. Het klikte tussenons, er was nog veel vertrouwdheid, maar ook aantrekkingskracht!

Raar eigenlijk, ik had gedacht dat het misschien over zou zijn....maar we hebben een sterke geestelijke band. Het is zo jammer dat het niets is geworden...

Zoals woensdag zou ik het graag willen hebben en dan denk ik jaah....zo zou ik gelukkig met hem kunnen zijn. Ik weet ook dat dit niet realistisch is, want als je met elkaar zou samenleven ga je toch weer aan elkaar irriteren enz.

Ik nestel me in zijn armen, ik voel zijn warmte, zijn oprechte liefde.

Dit maakt me gelukkig, heerlijk, wat heb ik dit gemist....ik kijk hem liefdevol aan, met tranen in mijn ogen en zeg....'WEDDEN dat dit een droom is en dat ik morgen wakker word.'

Hij glimlacht naar me en houdt me vast. Ik laat me graag vasthouden en wens dat dit moment eeuwig kan zijn.

En ja hoor, het blijkt een droom te zijn.... STOM he, een droom waarin je droomt dat het een droom is.

Toen ik wakker werd dacht ik shit...het is dus niet waar, nee het komt niet meer goed. Gekweld raak je dan door de zoete herinneringen die deze droom heeft opgeroepen.

Ik heb het gevoel alsof ik stilsta. Wat is er toch met mij aan de hand??
Waarom blijf ik hangen? 1 februari (volgende week dus) is het 3 maanden geleden dat het tot een relatiebreuk kwam. Nog elke dag denk ik aan hem, mijn leven lijkt aan mij voorbij te gaan.
Ik mis hem zo erg en heb er ontzettend moeite mee om hem te laten gaan, om te accepteren dat het voorbij is. Dagelijks zeg ik tegen mezelf 'het is voorbij' maar ik geloof niet dat ik daar iets mee opschiet. Die hoop blijft voortbestaan, het onwerkelijke gevoel dat het uit is ervaar ik zo nu en dan.

Tranen in mijn ogen van verdriet, van pijn die ik voel, een brok in mijn keel die maar niet wil verdwijnen. Herinneringen komen zomaar uit het niets, wat roept dat veel heimwee op naar iets wat ik niet meer heb, naar iets wat ik niet meer kan vasthouden.

Geestelijk en lichamelijk moe, down, gepikeerd, verdrietig, in tranen en ja soms ook boos!

Voortdurend een gevoel van gemis, uitkijkend naar hem, mijmerend over ons terwijl er geen ons meer is ha.

Jaja, het is goed dat er even geen contact is! Dit doet me goed, hoe zwaar me dit ook valt! Er zijn momenten dat ik het beu ben om 't vol te houden, maar het stemmetje in me spreekt dat ik moet en moet. Er is geen weg terug, ik krijg hem niet terug al zou ik daarvoor gillen, hem stalken, of hem om de hals vliegen. Het enige wat ik verlies is mijn zelfrespect. Ik hoef niemand te vertellen dat het een lijdensweg is, dag in dag uit....wat gaan de dagen langzaam! Plezier beleef ik niet hoor....ja ja ik functioneer gewoon prima, ik doe mijn werk, ik praat, ik lach, ik eet en ik slaap. Ik kom ook nog toe aan mijn hobby's!